Περνά
Περνά η ώρα, πέρασαν τα χρόνια
Καμήλες απ’ το μάτι της βελόνας-
Περνάμε πάλι και οι άνεμοι
Της Ιστορίας. Αεροβατώντας
Στα μαρμαρένια οριζόντια τείχη
Που ορίζουνε την επικράτεια των κόσμων
Σέρνουμε πίσω μας φαντάσματα
Από σαλπίσματα, κλαγγές
Τύμπανα, χλιμιντρίσματα, φωνές-
Τι να θυμόμαστε οι άνεμοι; Μάχες;
Ποιες μάχες; Μα κανείς ποτέ δεν νίκησε-
Συνέχουμε
Οι άνεμοι
Της νύχτας τα μυστήρια δάση, κλαδιά
Νευρώσεις φύλλων, ρίζες βαθιές
Φλέβες νερού, χρυσού, τις φλέβες σας
Κάθε φυτολογία, κάθε ζωολογία
Κάθε θεολογία, όλους μας συνέχουμε
Με μια αγάπη
Που δεν μιλιέται πια, που λησμονιέται-
Εργάζεται
Ο άνεμος σημαίνω κίνηση αέναη, κυρίως
Τη φυγόκεντρο, αλλά
Στο μάτι του κυκλώνα, πάντα
Μες στη γαλήνη άοκνα εργάζεται η φθορά-
Γι αυτό
Τόση γαλήνη, τόση
Που ούτε λύπη ούτε και χαρά
Και ούτε καν
Να νιώθεις ισοδύναμα τ’ αντίθετα-
Υγ: Άμμος και λίγα βότσαλα
Λοξά πατήματα πουλιών
Ιερογλυφικά στην άμμο
Ομοιωματικά
Ομοιωματικά
Ομοιωματικά
Α, ναι, σαν ποιήματα-
Περνώ, ξαναπερνώ, ο άνεμος
……………………………………………………
