Ο κόσμος αναποδογυρίζει χαρούμενος
Η ανοησία δηλώνει της μόδας
Στατική η αντίδραση ενώ παρελαύνει
Κάθε μάρκα αντηλιακού
Την ώρα που ακούγονται φωνές απ’ τα στενά
Μετράνε οι φτωχοί μετράνε κι οι ηλίθιοι
Μη γράφεις ποίηση πια τετριμμένη
Δεν ξορκίζεται ο θάνατος με λέξεις
Μπορείς να εκθειάζεις το ασυνάρτητο
Έτσι όπως αναδύεται μια παράσταση
Από τα βάθη του πελάγου
Κοίτα μόνο μην είσαι στο κέντρο των εξελίξεων
Θα χρειαστεί να σκιτσάρεις τη νύχτα ως ύποπτη
Μια μολότωφ διανύει τις συνελεύσεις
Ακόμη δεν καταλάβατε τι ταΐζουν τα πλήθη
Κάτι λαβωμένα πανό κρέμονται στο χάος
Προκαλούν αιωρούμενα, νομίζουν, αλλά κανείς
Δεν ασχολείται με βαμμένους μουσαμάδες
Αλήθεια, σε ρώτησα αν θα πας διακοπές;
Κάτι φταίει με το άδειο μας ψυγείο αλλά
Σε δίαιτα είμαστε όλοι
Θυμήσου να μου γράψεις τι ενυδατώνει τις
άγριες νύχτες με τους εφιάλτες…..
– Να φεύγεις…να φεύγεις…να φεύγεις
Ολοένα να φεύγεις, να χάνεσαι
Αφήνοντας το αποτύπωμα μιας ανταύγειας
Στο χρώμα της σκουριάς, μακρινή,
όπως αβάσταχτη απουσία
– Φεύγω…να φεύγω…να φεύγω
Εκεί που το Θέρος απαιτεί ισοκράτημα ψαλμού
Σπάζοντας τη μέρα στα δυο, γαλανή και σκοτεινή
Να φεύγω δίχως σημάδια επιστροφής,
κάποια αγγελία για κράτηση θέσης
Μακρινή σαν αμέριμνη θάλασσα
Ή απόηχος κυμάτων φλύαρων
στις άκρες των βοτσάλων
Πάντοτε άξαφνα έρχεται η φυγή,
μέσα στην απουσία των φωνηέντων
Τότε που όλα μοιάζουν απίστευτα
κι η σιωπή ρέουσα σκιά
Τρεις σειρές κυπαρίσσια σβήνουν
τα χνάρια της φυγής…
Θ’ αποκρυπτογραφήσουν οι καιροί
όσα κρύβει το πέπλο των ματιών
Να δεις, θα θυμηθείς πως ποτέ
δε μιλούσε κάποιος για [α]-νοητά πεπρωμένα
Για τη γροθιά στο μαχαίρι λέγαμε, βέβαιοι
πως λίγες οι μέρες χωρίς τη συμμαρτυρία των απόντων…
Τέτοιος τόπος!
Τα μεσημέρια οι ήλιοι κάνουν γιουρούσια
Αρπάζουν γρήγορα όσα αντέχουν
Ύστερα χάνονται στο λιόγερμα με πείσμα
Αν αφεθείς θ’ ακούσεις πέτρες κι ανθρώπους
Να γλείφουν τις ματωμένες τους πληγές
Ακόμη και τ’ αγάλματα με τους βοστρύχους,
Τα κομμένα χέρια, τα πόδια που ράγισαν
Έτσι! Απλά λόγω χρόνου…
Κάποιους τους θήλασαν Θεές κρυμμένες κάτω
Από το χώμα ή μέσα στο νερό, ναυάγια πλοίων
…… Ο τόπος μου, μοίρα και ριζικό μου…..
