Η μέρα ήταν ζεστή και ποιητική και το μικρό θέατρο που ξεκίνησε από θέατρο των εκατό θέσεων έχει φτάσει τις οκτακόσιες και πάρα πολλές άλλες περιμένουν υπομονετικά κάτω από το χώμα να βγουν στο φως, όπως τα όντα εκείνα στο μύθο του Προμηθέα. Η μέρα ήταν ζεστή και ερωτική, έπρεπε να πούμε, εφόσον εκκινεί με έναν γάμο. Η ζωντανή μουσική που μας υποδέχεται στην γαμήλια δεξίωση με τα ωραία ελαφρά τραγουδάκια που τραγουδούσαν οι μαμάδες μας, όπως – να το πάρεις το κορίτσι/ να το πάρεις μην το παιδεύεις– δημιούργησαν μια κατάσταση μεγάλης ευφορίας. Το ντεκόρ γαμήλιο και το μακρύ τραπέζι στα λευκά στολισμένο, καρέκλες, πιάτα, κροντήρια, γαμήλια τούρτα.
Τα μέλη του θιάσου κυκλοφορούν στην ορχήστρα χαιρετούν δια χειραψίας τον κόσμο, όπως κάνουν οι άνθρωποι που έρχονται σε γάμο και συναντούν συγγενείς φίλους και γνωστούς. Και κάποια στιγμή η μουσική αναγγέλλει το ερωτευμένο ζευγάρι που κατεβαίνει την στολισμένη με τούλια σκάλα και ενώνεται με τους καλεσμένους του. Μόνο που στους καλεσμένους είμαστε και όλοι εμείς· οι θεατές. Θεατές και ηθοποιοί ανακατεύονται και χορεύουν όλοι μαζί «Ένα νερό Κυρά –Βαγγελιώ».
Γέλια και χαρές, το ευτυχισμένο ζευγάρι όλο αγκαλιές, χάδια και φιλιά, αλλά και φωτογραφίες και όλες εκείνες τις τρυφερές ανοησίες που κάνουν και νομίζουν πως από το δικό τους γάμο άρχισε ο κόσμος. Κάτι που δεν είχε υπόψιν του ο Ησίοδος.
Αυτά στο πρώτο επίπεδο, το σημερινό, γιατί στο άλλο, με αλλαγή φωτισμού και κινήσεων, πάνω στο μεγάλο τραπέζι και στην ορχήστρα θα παιχτεί η Θεογονία του Ησιόδου. Όχι και οι 1022 στίχοι, αλλά τα βασικά. Ο Ησίοδος παίρνοντας τη θεία έμπνευση από τον Δία και τις Μούσες κατέγραψε το 700 π.Χ. πώς γεννήθηκε ο κόσμος, η γη, ο ουρανός, τα αστέρια και η θάλασσα, ο Έρωτας, το Έρεβος, η Νύχτα, πώς έγινε ο γάμος του Ουρανού με τη Γη, πως ευνουχίστηκε ο τύραννος Ουρανός και πώς από το αίμα του γεννήθηκε η Αφροδίτη, πώς ο Κρόνος, πώς οι άλλοι Ολύμπιοι θεοί, πώς γεννήθηκε ο Δίας και τον έκρυψαν στο Ιδαίο άντρο, να μην πάρει είδηση ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του και οι Κουρήτες χορεύαν δυνατό πεντοζάλι για αντιπερισπασμό στο κλάμα του μωρού.
Η σκηνοθέτις αυτού του γαμήλιου γλεντιού Σοφία Πάσχου είπε: «Με συγκινεί να σκέφτομαι ότι ο Ησίοδος κοιτούσε τον ουρανό, τη μαύρη νύχτα και προσπαθούσε να εξηγήσει τι είναι αυτό, να το κάνει οικείο. Η Θεογονία είναι μια από τις πρώτες απόπειρες που έγιναν για να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά» και όταν σύμφωνα με τη σκηνοθετική οδηγία τα φώτα έσβησαν, μας κάλεσε να δούμε και εμείς τον έναστρο ουρανό και να αναζητήσουμε στο χάος του τη ρίζα του δικού μας.
Και συνεχίζει η σκηνοθέτις: «Στη Θεογονία συναντάμε παιχνίδια εξουσίας, γενεαλογικά δέντρα, λίστες μυθολογικών πλασμάτων, προσωπικές ίντριγκες και ανασφάλειες. Μοιάζει, με αφορμή αυτήν την απόπειρα εξήγησης του κόσμου και του αγνώστου, να συναντάμε καταστάσεις παράξενα οικείες. Στην παράστασή μας συνυπάρχουν η Θεογονία και το γλέντι ενός γάμου. Οι δύο αυτές διαστάσεις ακολουθούν πορείες διαμετρικά αντίθετες: από το χάος, το άνοιγμα και την αναπνοή, πηγαίνουμε σε κάτι μικρό, εξηγήσιμο και χειροπιαστό και αντίστροφα. Να γλεντήσουμε, να χορέψουμε, να τσακωθούμε, να μονιάσουμε, να θυμηθούμε, να ζήσουμε. Όλα κάποτε αρχίζουν όλα κάποτε τελειώνουν, το γλέντι όμως είναι εδώ, ας χορέψουμε!».
Πράγματι, έτσι έγινε. Αυτό το γαμήλιο γλέντι στο οποίο συχνά δόθηκε η ευκαιρία και για έναν καυγά, παρέπεμπε στο άλλο το μυθολογικό σαν να ήταν το ένα η μεταφορά του άλλου. Σαν ο μύθος να έπαιρνε σάρκα και οστά και να έμπαινε σε ανθρωπινά καλούπια. Άλλαζε απλώς η κλίμακα. Για να μιλήσουμε συγκεκριμένα, ένας Δίας ήταν ο Βασίλης που, παρά το άγρυπνο μάτι της γυναίκας του (διάβαζε, Ήρας) προσπαθούσε να μπερμπαντέψει. Κι όταν σβήσαν τα φώτα, ακούστηκε η φωνή της: «Βασίληηη!!!». Κι εκείνος αγανακτισμένος: «ακόμα και στα σκοτεινά με βλέπεις;;;».
Στο μυθολογικό επίπεδο, οι ηθοποιοί σε έντονη ή σε αργή κίνηση, είχαν άλλο ρυθμό. Σαν το Χάος να είχε διευθετηθεί, κινούνταν σαν χορευτές, υπακούοντας με απόλυτη τάξη στη χορογραφία τους. Άλλαζαν επί σκηνής κοστούμια, συμπλέκονταν σε σχήματα, ζωντανά σώματα σε συνεχή κίνηση και μεταμόρφωση. Στο πραγματικό επίπεδο επικρατεί το χάος του σύγχρονου κόσμου, η χαοτική μοντέρνα, ενθουσιώδης μουσική που σε καλούσε να διονυσιαστείς μαζί με τους ορχούμενους καλλιτέχνες, να μοιραστείς τη χαρά του γάμου, να ξαναερωτευτείς και να χτυπήσεις παλαμάκια στον γαμπρό, όταν χορεύει το βαρύ του ζεϊμπέκικο, «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και «θα ζήσω ελεύθερο πουλί».
Μια Θεογονία στα καθ’ ημάς. Μετέχουμε στη χαρά του γάμου, χορεύουμε όλοι στις κερκίδες, μια σύγχρονη ντίσκο συναγωνίζεται μια αρχαία. Σε δύο επίπεδα, στη γη και στον ουρανό, η ζωή αρχίζει με ένα γάμο, έναν έρωτα, έναν εκστασιασμένο χορό. Έρωτας και θάνατος, φιλότης και νείκος.
Η ζωντανή μουσική, τα φώτα, η κίνηση, όλα σε κρετσέντο. Με τον ιδρώτα του προσώπου τους οι αεικίνητοι καλλιτέχνες κέρδισαν τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα του κοίλου.
Συγχαίρουμε τους Σ υ ν τ ε λ ε σ τ έ ς:
Σύλληψη – ιδέα: Patari Project, Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου, Δραματουργία: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Πρωτότυπη Μουσική: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου
Ηχολήπτης: Αντώνης Παυλίδης
Μηχανικός Σκηνής: Δαμιανός Χυτήρης
Βοηθός Φωτιστή: Christopher McCourt
Βοηθός Σκηνογράφου: Έλλη Παπαδάκη
Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης – PRO4
Οργάνωση παραγωγής: Μαριάννα Πανά
Εκτέλεση παραγωγής: Άρης Λάσκος
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης
Έπαιξαν με αλφαβητική σειρά: Χαρά Κότσαλη, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης. Μουσικοί επί σκηνής: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος. Βοήθησαν η Αγγελική Πουλήμα και η Άννα Μιχελή.
Να μας ζήσουν
