“Και με φως και με θάνατο”, ακαταπαύστως.
Αδιαλείπτως βαδίζουμε σε
σπείρα ατέρμονος κοχλία.
Χλομά, παγωμένα φεγγάρια
φρουροί της νύχτας
σε κήπους αγαπημένων,
Ικέτες εκπλήρωσης
παλιών και νέων προσδοκιών.
Σ’ αχαρτογράφητους κινούμαστε δρόμους
ακαταπαύστως.
Κόκκινοι πεινασμένοι τερμίτες ροκανίζουν
σαθρά πατώματα.
Το σπίτι, ωστόσο, μένει.
Οι πέτρες δεν καίγονται.
Οι Βησιγότθοι κι οι φαιά φέροντες
ανισόρροποι καλόγεροι που ακολουθούνε
δεν μπορούν να κάνουν άλλη ζημιά
κι άλλες απρέπειες.
Ο Παρθενώνας επιμένει να μας στέλνει
μηνύματα ελπίδας
ακαταπαύστως.
Τραυματισμένος μεν, αλλά
πάντα ωραίος
και πάντ’ αγέρωχος.
“Και με φως και με θάνατο”,
ακαταπαύστως.
Το ύφος του κειμένου αυτού με γοητεύει! Το διακριτικό φλερτ με την καθαρεύουσα, και η με τέχνη αναφορές του Παρθενώνος, καθώς και των Βησιγότθων με τους φαιούς συντρόφους τους, δίνουν στο ποίημα κορμοστασιά περήφανα στημένη.
Όμως με αγωνία θα αναφέρω ότι τους Βησιγότθους και τους φαιούς ανισόρροπους συντρόφους τους, τους ακολουθούν, εξιδανικεύοντας τους, πάρα πολλοί, αν όχι όλοι. Και ως εκ τούτου, η συμφορά, αναποτρέπτως , επίκειται.
Όμως, ανάμεσα στα υπέρ και τα κατά,
Όπως ανάμεσα σε δυο πυρά,
Βρίσκεται η Τρίτη, η ρουτίνα των μεσαίων:
Η μικρόψυχη, σιχαμερή ρουτίνα των νοικοκυρέων.
Ευγκένι Γιεφτουσένκο
Παρότι αντιδεοντολογικό να κάνω σχόλιο σε σχόλιο για το κείμενο-ποίημά μου, τολμώ με τη σειρά μου να πω ότι το παραπάνω σχόλιο με γοητεύει επίσης. Ευχαριστώ!