Μέγα ζήτημα και άπειρες συζητήσεις, αναλύσεις και αντεγκλήσεις έχουν προκύψει το τελευταίο διάστημα, από τη μια με αφορμή την εφαρμογή του νέου αντικαπνιστικού νόμου και τον τριψήφιο αριθμό καταγγελιών καπνιστών («ελάτε γρήγορα, εδώ καπνίζουν») και τα περιστατικά καταγγελιών περί των ανήλικων θεατών του «Τζόκερ» σε κινηματογράφους.

«Δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε ρουφιάνοι», είναι ένα από τα συμπεράσματα αυτών των ημερών. Με τα απαραίτητα συνοδευτικά χιουμοριστικά σχόλια, φωτό, ποστ και τα λοιπά, στα οποία έχουμε πλέον συνηθίσει (για να μην πω εθιστεί) ως χρόνιοι χρήστες των σόσιαλ μίντια.

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω βγήκε στην επιφάνεια άλλο ένα (ΑΛΛΟ ΕΝΑ) περιστατικό χρόνιας ασέλγειας σε ανήλικο. Από παπά αυτή τη φορά. Άλλες φορές είναι από μπαμπά, από θείο, από συγγενή, γείτονα ή από τον περιπτερά της γειτονιάς ή τον δάσκαλο, γυμναστή, ομαδάρχη, προπονητή και άλλες τόσες πολλές ιδιότητες.

Συχνά το παραπάνω συνοδεύεται από την αδυναμία, την ανοχή ή ακόμα και την έγκριση από την πλευρά της μητέρας, της γιαγιάς και δεν συμμαζεύεται.

Και ξαφνικά («ξαφνικά»…) μαθαίνουμε πως όλη η γειτονιά γνώριζε για τα καθέκαστα,  όλη η γειτονιά «είχε υποψιαστεί πως κάτι δεν πήγαινε καλά». Όπως συμβαίνει εξάλλου σε τόσα και τόσα περιστατικά οικογενειακής βίας που έρχονται κατά καιρούς στην επιφάνεια και συνήθως …αντιμετωπίζονται εκ των υστέρων, στα τηλεοπτικά και τα ιντερνετικά κανάλια, με έκπληξη (…), αποτροπιασμό (…), βαθύτατες κοινωνιολογικές αναλύσεις (…) και ένα τελικό τεράστιο μηδέν εις το πηλίκον.

Διότι εμείς δεν είμαστε ρουφιάνοι, ε;… Είμαστε σχολιαστές. Για να μην πω «ινφλουένσερς» και το παρακάνω.

Το σίγουρο βέβαια είναι πως είτε δεν μαθαίνουμε ποτέ, είτε δεν αντέχουμε την σωστή χρήση των εννοιών, στην κατάλληλη στιγμή και για τον κατάλληλο λόγο. “Προστατεύω” δεν σημαίνει “ρουφιανεύω”!

Όταν δεν το γνωρίζουμε, δεν το κατανοούμε ή δεν το αντέχουμε, σημαίνει πως:

• Αφήνουμε τον κάθε διεστραμμένο ή το κάθε καθίκι να κάνει ανεμπόδιστα τη δουλειά του.
• Εγκαταλείπουμε έρμαια στην …κακιά την ώρα ένα σωρό ανυπεράσπιστους ανθρώπους, κάθε ηλικίας
• Γινόμαστε συμμέτοχοι. Ε ναι, αυτό γινόμαστε, αγαπητοί.

Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει. Οι παρατηρητές είναι αυτοί που πολλές φορές κρίνουν το αποτέλεσμα κάθε ανάλογης πράξης. Αν εκείνοι αντιδράσουν, ο θύτης εκτίθεται έγκαιρα, μαζεύεται, αδρανοποιείται, δυσκολεύεται, ακόμα ακόμα και δεν γίνεται ποτέ θύτης…όλες οι περιπτώσεις προς το κοινό καλό. Αν οι παρατηρητές αδιαφορήσουν, φοβηθούν (ή αισθανθούν εν δυνάμει ρουφιάνοι…), το θύμα την έβαψε, κοινώς…

Είναι σαφώς ευκολότερο να πατάμε λινκ περί κακοποίησης και σχολιασμών, να κάνουμε “Τςτςτς, τι γίνεται στον κόσμο” και άλλα παρόμοια, παρά να αναζητήσουμε, πχ, πώς μπορούμε να ζητήσουμε ουσιαστική βοήθεια για κάποιον διπλανό μας που υποφέρει ή κινδυνεύει. Γιατί τι θα πει η γειτονιά –αυτό πού το βάζουμε, ε; Ή άντε να τρέχουμε τώρα για καταθέσεις…θα χάσουμε και κάνα ποστ…)

Ας ασχοληθούμε λοιπόν διαδικτυακά κι άφοβα με το ποιος καπνίζει και ποιος παρακολουθεί τα ακατάλληλα στα σινεμά, κι ας αφήσουμε κάποιους γονείς να κακοποιούν (λεκτικά, σωματικά και ψυχολογικά) τα παιδιά τους, κατ’ εξακολούθηση, κάποιους διεστραμμένους ή καθίκια να συνεχίζουν το άρρωστο έργο τους και κάποιους άλλους να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου (ή του κακομοίρη) ή απλά να πλουτίζουν από όλα αυτά. Γενικώς και ειδικώς, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τοπικά, εθνικά και παγκόσμια.

Γιατί ναι:

«Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω»…