Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Τασία.

 Σαν να ‘ναι τώρα θυμάμαι… δυο δωμάτια όλα κι όλα στα προσφυγικά της Κοκκινιάς. Εκεί μας μεγάλωσαν οι γονείς μου, τέσσερα αδέρφια.  Πού χώρος για επιθυμίες και όνειρα! … Δύσκολα χρόνια!

Κι ύστερα στο δυαράκι των Αμπελοκήπων με τον άνδρα μου. Από κάτω ραφείο, εκείνος τα ανδρικά, εγώ τα γυναικεία, τα φέρναμε βόλτα. Παιδιά ο Θεός δε μου ’δωσε  … μου ’δωσε όμως πεθερά. Έμενε μαζί μας. Δικό της το σπίτι. Όπου και να στεκόμουν την έβρισκα μπρος μου!

Ο Γιάννης μου συγχωρέθηκε  πριν απ’ τη μάνα του. Μου την άφησε πίσω … να τη  γηροκομήσω … δέκα χρόνια… και  την κρεβατοκάμαρα μου πήρε!

Με το που πέθανε πέρσι,  τα πούλησα όλα… να μη θυμάμαι! Ήρθα εδώ. Πού και πού με επισκέπτονται δυο ανηψιές του άνδρα μου. Μαζί με τα λουλούδια, φέρνουν και τον οίκτο τους, που ζω  στο γηροκομείο . Το κρατώ, βλέπεις , μυστικό,  ότι  εδώ, έχω επιτέλους αυτό που πάντα ήθελα, ένα δικό μου δωμάτιο…  την ελευθερία  μου! Έτσι κι αλλιώς … δεν θα καταλάβαιναν.

 Κυρία Τασία, ευχαριστούμε  που το μοιράστηκες  μαζί μας!

 Αγαπητοί ακροατές, ακολουθεί σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα κι επιστρέφουμε με τη συνέχεια της μεταμεσονύκτιας εκπομπής μας  «Πες μας το μυστικό σου!».