Χρύσα Χρονοπούλου Το μυστικό της Αντίκλειας

Θυσιάστηκαν  άπειρα πρόβατα, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος στον Οδυσσέα για τον Άδη. Όταν άνοιξαν τα σπλάχνα της γης, από μέσα άρχισαν να βγαίνουν οι πεθαμένοι.  Ο Οδυσσέας φρουρός στον λάκκο του αίματος περίμενε τον Τειρεσία. Αλλά αντί για τον μάντη εμφανίστηκε η νεκρή μητέρα του. Η καρδιά του κλώτσησε άγρια στο στήθος του. «Πότε πέθανε;», αναρωτήθηκε.  «Όμως, πρέπει  να της αποκαλύψω πως γνωρίζω το μυστικό της». Η καρδιά του τον έσπρωχνε να της μιλήσει αμέσως. Η λογική του όμως τον εμπόδιζε. Και μόνον αφού έφυγε ο Τειρεσίας,  άφησε την μητέρα του να πλησιάσει τον λάκκο. Την παρατηρούσε στοργικά καθώς έπινε άπληστα το αίμα των σφαγιασμένων προβάτων και περίμενε. «Οδυσσέα» βόγκηξε μόλις τον αντιλήφθηκε, αλλά δεν πρόλαβε να προσθέσει τίποτε άλλο. Ο  πολυμήχανος της όρμησε αμέσως με μια καταιγίδα ερωτήσεων για το παλάτι, την Πηνελόπη, τον Τηλέμαχο, τον Λαέρτη, τους μνηστήρες. Πόσο γρήγορα περνά η ώρα, όταν την έχεις ανάγκη. Ούτε που κατάλαβε ότι η  Αντίκλεια ντύθηκε πάλι την λήθη.

«Στάσου, μην φεύγεις. Άκου, μάνα, γνωρίζω το μυστικό σου, το ξέρω ότι είμαι γιος του Σίσυφου.  Το σπέρμα του με έκανε αυτό που είμαι. Σε αγαπώ διπλά γι αυτό».

Δέσποινα Καϊτατζή Χουλιούμη:  Το μυστικό / Κουφέτα με μύγδαλο 

Αγόρασε κουφέτα. Με μύγδαλο, όχι γιαλαντζί σοκολάτας. Χαρά απρόσμενη, αφού η κόρη φοβόταν τον άνδρα. Μετά το Γολγοθά διαφαίνονταν κάποια ανάσταση. Το κακόμοιρο έκανε δειλές προσπάθειες να της μιλήσει αλλά αυτή τίποτε. Το πρόσωπο, οι εκφράσεις, η κάθε σύσπαση του κορμιού προέτρεπαν στη σιωπή. Ο φόβος, η ενοχή, η ματαίωση την είχαν τυφλώσει. Φαντάσματα παιδικού νου έλεγε για να καθησυχάσει το μέσα σκουλήκι. Όμως μια μέρα άκουσε πνιγμένες στριγκλιές στον αχερώνα. Γατί που το έπνιγαν. Κόλλησε το μάτι στις χαραμάδες. Πάγωσε. Η φωνή πνίγηκε στις κλειδωμένες σιαγόνες. Δεν θυμόταν πώς τα κατάφερε να ξεκωλώσει απ’ την πόρτα. Καθημερινά συννέφιαζε όλο και περισσότερο. Την έτρωγε το σαράκι. Η πνιγμένη ντροπή του παιδιού, η δική της. Θυμήθηκε το γάμο της. Το προξενιό, το μυστήριο, το γλέντι, όνειρα, ευχές συγγενών τρώγοντας δυο δυο τα κουφέτα. Να γεύεσαι τη γλύκα, ν’ αντέχεις τη σκληράδα. Τέρμα, ότι δεν αντέχεται ροκανίζεται, αποφάσισε. Θα το σήκωνε μόνη. Δεν θα το μοιραζόταν ούτε με τον θεό. Τον ροκάνισε σαν μύγδαλο στην κορδέλα του ξυλουργείου του. Τον πένθησε κανονικά. Ουφ… δεν ήθελε να τα σκέφτεται. Έτσι κι αλλιώς τη βάραινε αφόρητο μυστικό, προστέθηκε και δεύτερο.  Πάλεψε ν’ αναστήσει την κόρη της γυναίκα. Τώρα είχε να ετοιμάσει τις χαρές της.

Βικτωρία  Ευθυμιάδου:  Το μυστικό /το καντήλι

– Μαμά, τι είναι μυστικό;
– Αυτό που κρύβουμε.
– Δηλαδή όπως το κρυφτό; Και γιατί το κρύβουμε;
– Γιατί δε θέλουμε να το πούμε.
– Και γιατί δε θέλουμε να το πούμε;
– Για διάφορους λόγους που θα καταλάβεις όταν μεγαλώσεις (δεν είχε
καθόλου υπομονή).

Δέσποζε τότε το κτήριο της ΣΠΑΠ στη γειτονιά με τα χαμηλά σπίτια. Εκεί στη γωνιά του, στην Ακομινάτου, έκαιγε νύχτα μέρα ένα καντηλάκι με μια φλόγα σταθερή και γλυκιά, από αυτές που ανάβει η αγάπη ή η τύψη. Για πολλά χρόνια κάθε μέρα μια μεσόκοπη σιωπηλή μαυροφόρα, άγνωστη στη γειτονιά, άναβε το καντήλι και σκούπιζε το πεζοδρόμιο. Ποιον να είχε χάσει άραγε εκεί; Άντρα, γιο, πατέρα, αδελφό, αγαπημένο; Πέρασαν χρόνια και κάποια μέρα το καντήλι έμεινε σβηστό. Πέρασαν μέρες και η μαυροφόρα δε φάνηκε, ώσπου κάποιοι, πόρτα-πόρτα, ψίθυρο-ψίθυρο, φτάσανε στην αλήθεια. Πόρνη η μαυροφόρα. Δούλευε στο μπορντέλο, απέναντι από κει που έκαιγε το καντήλι. Ήταν απόβραδο, δεν είχε πελάτη όταν τον είδε μπροστά της αρματωμένο, γεμάτο αίματα. Τρόμαξε κι άρχισε να ουρλιάζει. Δεν τον ξάπλωσε στο κρεβάτι, δεν τον σκέπασε να τον περάσουν για πελάτη. Μπήκαν, τον έσυραν έξω, τον σκότωσαν στη γωνιά. Δε μίλησε ποτέ.

Δεν είχα μεγαλώσει ακόμη πολύ όταν άκουσα την ιστορία. Κατάλαβα όμως τι είναι μυστικό.