Όταν η άφιξη μιας εποχής

 Όταν η άφιξη μιας εποχής αναγγέλλεται

με κρίνων σάλπισμα

το γνωρίζεις πρώτα

απ΄τα πουλιά

το αλάθητο της φύσης, φτερούγισμα

της αλλαγής

 κι όταν οι ρόζοι στο τρυφερό το δάκτυλο

αντέχουν το γκριζωπό μολύβι

το ξέρεις πως γίνεσαι μηχανότρατα

στη θάλασσα των λέξεων

…ύπτια να κοιμηθείς νωρίς

με τα πουλιά

που λαχταρούνε μέρες τώρα

άνοιξη να γυρίσεις

  …με τα όργανα που τα κρατούνε έντομα

τη μυρωδιά της χρυσοφόρου γύρης

που μεταφέρει κείθε πιο πέρα

απ’ τη φωνή…

στη δροσερή φωτιά της γέννησης της φύσης

είσαι κι εσύ

φωνή που θε ν’ ακούσεις

και σαν η άνοιξη σε κάνει εργόχειρο

του αγέρα

σε πλημμυρίζει μυστικά της γης,

πιστή μαθήτρια

του κύκλου της σελήνης

κι η απόσταση των εποχών,

όσο στο καλεντάρι σου κι αν φαίνεται ίδια

καμία δεν είναι απόιδια με την άλλη

εδώ στους αντίποδες έμεινες να μετράς αντίθετα τους μήνες

μα να το ξέρεις πως πάντα η χελιδόνα

θα πετά με στόμα ολόγιομο

στα μικρά της…

κι όταν τα στήθη σου γεμίσουν μύρα του αιθέρα

ανακαλείς το ψέμα πως όλα επαναλαμβάνονται

κι η φαντασία γι’ αυτό υπάρχει, η ανεμοδούρα

σαν άνοιξη

που της προσπέφτουν όλα

σαν βασίλισσα

κι αν τύχει και να δεις τη θάλασσα να βγαίνει νωρίς στο περπάτημα και φόρεσε από μέρες γιορτινούς ιμάντες

χωρίς πολλά καμώματα,

είναι σοφό να θωρείς με μάτια αλκυόνας

το αγνάντι σου  

Κι αν τύχει κι έγινες εγκουσάτος

με ελληνικά προνόμια, όνομα, επώνυμο, ιστορία,

-κι έχεις φωνή να πεις και λόγια ποίησης να γεννήσεις

καμώματα που φέρνεις από πέρα

όπου των πελαργών φωνές σ’ αγέρα τις σκορπίσαν

και φέραν τη Μεσόγειο στο διάβα σου-

πες πως σε μάγεψαν οι εποχές και σου έδωσαν

μιαν εποχή που αγγέλλεται

από σένα

σ’ όποια μέρα του χρόνου

κι αν γυρίσεις…