Play [1609] act  iv/ scene 2

Δεν φοβάσαι  πια την κάψα του ήλιου

Ούτε τα λυσσαλέα ξεσπάσματα του χειμώνα

Το καθήκον σου σ’ αυτή τη γη ολοκληρώθηκε

Γύρισες στο χώμα… Ξοφλήθηκαν  οι μισθοί σου

Χρυσά αγόρια και κορίτσια

Όπως κι οι καπνοδοχοκαθαριστές

όλοι  τους

 θα γίνουν μια μέρα  σκόνη

Κανένας φόβος πια από το συνοφρύωμα του άρχοντα

Έχεις γλυτώσει από τα χτυπήματα  του τυράννου

Καμιά έγνοια  για ντύσιμο και τροφή

Για σένα το καλάμι είναι το  ίδιο με την βελανιδιά

Η εξουσία, η μάθηση, τα γιατρικά

Όλα,  μαζί με σένα

 θα γίνουν σκόνη

Όλοι οι νεαροί εραστές ,

όλοι οι εραστές

Θα επιστρέψουν στην γη

Και θα γίνουν σκόνη

Δεν  σε φοβίζει  πια το ξέσπασμα  της αστραπής

Ούτε ο τρομερός κεραυνός

Κανένας  φόβος   για συκοφαντίες

Και κακόβουλα σχόλια

Ξεμπέρδεψες με την χαρά και τον θρήνο

Όλοι οι νεαροί εραστές .

όλοι οι εραστές

Θα επιστρέψουν στην γη

 και θα γίνουν σκόνη

Είθε κανένα ξόρκι να μη  σε βλάψει

Καμιά μαγεία να μη σε ταράξει

 ανήσυχο  φάντασμα να μη  σ’ ενοχλήσει

 κακό κανένα να μη σ’ αγγίξει

 τέλος γαλήνιο να έχεις

 Και  τάφο  ξακουστό.