ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ

Τις νύχτες ξαγρυπνώ
Όπως η πόλη
Ούτε κι εκείνη ησυχάζει.
Τότε είναι που βγαίνουν
Όλοι οι τρομαγμένοι της ημέρας.
Μέσα στη ζέστη γυρεύουν
Μιαν ανάσα, λίγο αέρα
Ας είναι αποπνικτικός.

Ψάχνω κι εγώ τους φίλους
Της νύχτας, να πούμε δυο
Κουβέντες, να διαβάσουμε ποιήματα
‘Κείνα τα ρώσικα που μ άρεσαν…
Μέχρι να τους βρω, τα μάτια μου
γεμίζουν φαρμάκι.

Σε μια γωνιά
Στραγγαλίζεται ο έρωτας
Γυναίκες κάνουν πιάτσα
Παρατεταγμένες σαν στρατιώτες.
Νταβατζήδες χτυπάνε τα σκλαβάκια
Που φέρνουν λειψό μεροκάματο
Κι απόψε δεν έχει δόση!
Τέτοια η τιμωρία που ένα κορίτσι
Κρέμεται κλαίγοντας από το παντελόνι ενός.

Στα δημόσια ουρητήρια
Μάνες πρόσφυγες θηλάζουν
Τα παιδιά τους.
Οι τοίχοι γεμάτοι συνθήματα
«σ’ αγαπώ», «πεινάω», «φοβάμαι».
Αλλά και σβάστικες, βρισιές, αλητεία
Που σέρνεται κι όλα τα απειλεί.

Αχ, η νύχτα! Πόσα μαύρα φωτίζει!

Κάθομαι σ’ ένα σπασμένο παγκάκι
Τα άλλα είναι κρεβάτια για τους άστεγους.
Στα παγκάκια κοιμούνται κάθε είδους
Άνθρωποι
Ξεσκέπαστοι.
Μας ξεσκεπάζουν.
Ακούω ένα βογκητό
Κάποιος απ’ τους παππούδες μου
Πνίγεται απ’ τη ζέστη, περπατάει άψυχα.
Ευτυχώς υπάρχουν νερά και τσάι
Παγωμένο, για πολλές ιστορίες.
Βλέπεις, έχουμε πάμπολλα θύματα
Πολέμου ανοιχτού.
Ανθρωποφάγοι
Ανθρωποδιώκτες τριγυρίζουν

Απόψε, αύριο, δεν ξέρω πότε
Στα παγκάκια, στις πλατείες
Στους δρόμους
Θα μαζεύουν οι οδοκαθαριστές
Τόνους δυστυχίας.
Κανείς δεν προειδοποιεί
Πως η δυστυχία είναι τοξική
Και μολύνει με ζωντανό θάνατο…