Πότε ακριβώς χτίστηκε το μικρό οίκημα και πότε κατοικήθηκε απ’ το ανθρωπάκι, άγνωστο. Σαν να ήταν από πάντα εκεί, στη μέση του κάμπου. Ολοτρόγυρα λόφοι και βουνά πράσινα και καφετιά, μπλε-μαβιά πιο πέρα και γαλάζια στο βάθος. Στον κάμπο είναι μποστάνια και χωράφια με οπωροφόρα, πιο πάνω αμπέλια κι ελιές και πιο πάνω ακόμα στα βουνά, τα δέντρα του δάσους. Κάποτε πιάνει ένας αγέρας, σειούνται τα δέντρα, βουίζει το δάσος, γαληνεύει μετά, λούζεται στο φως ο κάμπος, ξημερώνει-βραδιάζει, τα πουλιά δίνουν συναυλίες.
Αυτός, ο μικρός άνθρωπος, τίποτα. Αδιάφορος. Δε φαίνεται καθόλου. Είναι κλεισμένος στο σπιτάκι του, σαν ντάμι ένα πράγμα, παρά σαν σπίτι (και αποχωρητήριο θα μπορούσες να το πεις, όπως φαίνεται από μακριά). Έχει μια πόρτα μπροστά κι ένα μικρό παράθυρο στο πλάι. Τι τύπος είναι αυτός που σε κανονισμένα διαστήματα βγαίνει έξω, αλλά δεν κοιτάζει καθόλου γύρω του τον κάμπο και τα βουνά. Κάνει το γύρο του οικήματος επιθεωρώντας το προσεχτικά. Ύστερα πάει στο μικρό παράθυρο και κοιτάζει προς τα μέσα. Κάθεται έτσι λίγη ώρα και φαίνεται ικανοποιημένος γι’ αυτό που βλέπει εκεί μέσα. Μετά πάει και κλείνεται πάλι, αλλά ποτέ δεν τον είδε κανείς να κοιτάζει προς τα έξω.
Η μεταβολή έγινε σιγά-σιγά. Τα πρώτα σπίτια, όχι μόνο σπίτια, επαύλεις θα μπορούσες να πεις κάποια, άρχισαν να χτίζονται στο πλάι των αμπελιών καταστρέφοντας πολλά κλήματα. Ύστερα άρχισαν να πληθαίνουν αυτά, να λιγοστεύουν τ’ αμπέλια, δυο-τρία έμειναν στο τέλος. Τα σπίτια ανηφόριζαν στους λόφους, έφταναν στις παρυφές του δάσους. Μερικά μπήκαν και μέσα. Απλώνονταν συνεχώς παντού και προς κάθε κατεύθυνση. Τα μποστάνια και τα χωράφια λιγόστευαν κι αυτά συνεχώς. Και δεν ήταν μόνο σπίτια, χαράχτηκαν δρόμοι, έγιναν πλατείες και ναοί, κτήρια διάφορα, διοικητήρια και δικαστήρια. Στο τέλος νάτα πάλι και τα εργοστάσια στις άκρες, παραδοσιακά με καμινάδες και άλλα πιο σύγχρονα με ηλεκτρονική και μυστήρια λειτουργία. Ο οικισμός έγινε πόλη και απλωνόταν τώρα πια με μεγάλη ταχύτητα καταλαμβάνοντας ολόκληρο τον κάμπο και φτάνοντας λίγο πιο έξω από το σπιτάκι. Το ανθρωπάκι είχε στο μεταξύ γεράσει, αλλά συνέχιζε τα ίδια.
Όταν όμως η βοή της πόλης μεγάλωσε και αγρίεψε, όταν οι φωνές των παιδιών και των ανθρώπων ζωήρεψαν με φασαρίες και καβγάδες, όταν η μουσική παράγινε θορυβώδης, όταν έφτασαν λίγα μέτρα από το σπιτάκι του, το ανθρωπάκι πήρε πια είδηση και γύρισε το κεφάλι προς το περιβάλλον. Ένιωσε τότε μεγάλη έκπληξη και φόβο, έτριβε τα μάτια του να δει καλύτερα και δεν πίστευε αυτό που αντίκριζε. Όρμησε μέσα και βγήκε μετά στην πόρτα με μια ντουντούκα. «Αυτό το έδαφος μου ανήκει! Κάνετε όλοι πίσω! Αυτό το μέρος είναι δικό μου!» Φώναξε. «Αγώνας, αγώνας, αγώνας τώρα!». Όρμησε πάλι μέσα και βγήκε έξω μ’ένα κασαροδρέπανο.* Έκοψε και θέρισε ολόγυρα θάμνους και χόρτα, ξεφλούδισε στα γρήγορα τα μεγάλα κλαδιά και τους κορμούς των θάμνων και έφτιαξε παλούκια. Ξαναμπήκε μέσα και έφερε σφυρί και πρόκες. Άρχισε να μπήγει γύρω από το σπίτι, παίρνοντας και πεντέξι μέτρα γης, πασσάλους και κλαδιά. Δε σταμάτησε στιγμή. Γρήγορα έφτιαξε ένα φράχτη στην περίμετρο του σπιτιού του. Όταν τέλειωσε την περίφραξη, έφερε έξω έναν καναπέ και κάθισε δένοντας τα χέρια στο στήθος με θυμό. Οι άνθρωποι από γύρω τον χαιρετούσαν τώρα γελώντας.
Η πόλη στη συνέχεια ανακήρυξε το μέρος με το σπιτάκι διατηρητέο. Μετέτρεψαν τη γη περιμετρικά του οικήματος σε πάρκο βοτάνων, το μικρό οίκημα σε μικρογραφία φυτολογικού μουσείου και άφησαν το ανθρωπάκι να μένει εκεί. Μπορούμε λοιπόν τώρα να δούμε μια βουερή και δραστήρια σύγχρονη πόλη να εξακτινώνεται σαν χταπόδι γύρω από το μικροσκοπικό πάρκο βοτάνων με το φυτολογικό του μουσείο. Καμιά φορά έρχονται τα μικρά παιδιά του σχολείου και ρωτούν το ανθρωπάκι πώς ήταν πριν ο κάμπος και οι γύρω λόφοι. Το ανθρωπάκι δεν ξέρει να τους πει τίποτα απ’ αυτά, παρά τους δείχνει μερικά βότανα που έμαθε να καλλιεργεί τελευταία στο μικρό κήπο του. Φαίνεται ευχαριστημένος.**
*Η σύνθετη λέξη είναι επινοημένη. Κασάρι (κοπτικό αγροτικό εργαλείο για κόψιμο κλαδιών) +δρεπάνι (το γνωστό αγροτικό εργαλείο του θερισμού).
** Το τέλος είναι ανοιχτό σε ερμηνείες και παραλλαγές από τους αναγνώστες.
