ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ – ΠΡΟΓΟΝΟΙ

Χρόνια βαστούσε το ψαλίδι
Τον τυλιγμένο στο λαιμό της λώρο για να κόψει
Όμως αυτός, πίσω της
Δράκου ουρά
Ανέμιζε
Χτυπιόταν φρενιασμένα

Σακατεμένη
Λερναία ύδρα
Τρέλας κεφάλια με πεινασμένα στόματα
Απύθμενα
Πετούσε.

Βαριά κληρονομιά αγκάθια και ξυράφια
Έσερνε
Στην ομίχλη των εύφορων κοιλάδων της Ταρσού
Τις ερήμους όπου ο θάνατος ιχνηλατούσε
Τους άπατους βυθούς που καταπίνουν νεογέννητα
Και στου σεισμού της Χίου τις χαράδρες

Κι εκείνοι, άνθρωποι πράοι
Αγρίμια γίνονταν που γρύλιζαν τις νύχτες
μέσα της.

Άλλο δεν ξέρει εκείνη.
Το ρούχο της μαύρο
Μ’ αίμα παλιό

Ένα κομμάτι σύννεφο
Οι ανάσες των νεκρών πυκνώναν
Γαντζώναν τα μαλλιά της
Και πίσω την τραβούσαν
Ωχρή, τρεμάμενη
Πάντα μικρή, με βήμα μελλοθάνατου πάνω στον τοίχο.

Κι αίφνης
Μετά από τόσα ακυρωμένα ραντεβού
Προσπάθειες τόσες
Συνάντησε την άλλην, εκείνη που ήταν πάντα
Σε ένα σπινθήρα του στέρνου
του δικού της.

Και τότε ο λώρος
Ο τρομακτικός
Γιρλάντα έγινε πολύχρωμη και
Γιορτινά λαμπιόνια.

Κι εκείνες οι σκιές οι ροζιασμένες
Έφηβοι πάλι
Εκτιναχτήκαν μ’ ένα σάλτο μέσα της
Κι έπιασαν θέση
Πίσω απ’ τα μάτια της.

Και από εκεί τον κόσμο είδαν
καινούριο

Μέσα από τα μάτια της άλλης
Τα δικά της.
Κι εκείνη, η άλλη
Αυτή και πάλι
Άφησε το ψαλίδι από το χέρι.

Κι αμέσως το ψαλίδι κύρτωσε
Το μέταλλό του πλάτυνε και ασήμισε.
Και εκεί τους χώρεσε όλους
Στο μαγικό το κοίλο
Των δυο ματιών που τώρα
Κοιτούσαν κι έβλεπαν
Και στην ευρυχωρία
Της διττής καρδιάς της.
Της ολόκληρης.

ΚΟΚΚΙΝΟ

Είδε πολύ κόκκινο να μαζεύεται γύρω της
που όλο και περισσότερο έμοιαζε με μαύρο.
Δεν θα μπω στο δάσος σήμερα,
αποφάσισε.
Άρχισε να αφαιρεί σιγά σιγά χρώματα
κι έμεινε με το πράσινο του μοσχολέμονου
που την πήγε κωπηλατώντας
ως τη γραμμή του ορίζοντα.
Έπειτα άρχισε να αφαιρεί
κάποιους
που το χρώμα τους
δεν ταίριαζε.
Έτσι έμεινε αντίκρυ στον εαυτό της
με το ελάχιστο μέγιστο γαλάζιο.
Αυτό φθάνει για
Σήμερα,
σκέφτηκε.

ΣΤΑΥΡΟΠΟΔΙ

σταυροπόδι
με φόντο το δικό μας ουρανό
βιβλία μπηγμένα σε
στέρνο
ακόμα και
υπογάστριο
πάνω σε βάθρο
εύπλαστο και
γλυκό
σαν σοκολάτα παγωτό
με πένα και
λευκό χαρτί
να περιμένει
ε μπα;
τι έχω να φοβηθώ;