Αν-ασφάλεια

Όσο με κοιτάζεις βαθιά στα μάτια
θα σε κοιτάζω απεγνωσμένα
ώσπου ν’ απομείνουν ζωντανές
οι μύχιες σιωπές σου
επάνω μου…
Όπως η βροχή ποτίζει τα όνειρα
εγώ θα καίγομαι
στις πιο μεγάλες σου φωτιές…
Να μ’ αγγίζουν
οι αμόλυντες ευθύνες σου
κι όταν άνεμος γίνεις
θα πετάξω μαζί σου
μακριά από χειμώνες…
Θ’ απωθώ τα σκοτάδια
μ’ ένα ευχαριστώ
στη Μοίρα
που σταματάει το χρόνο
για Εμάς που όλα τα ζούμε
στο μόνιμο παρόν.
Όσα λόγια θα ηχούν στο κορμί μου
θα σκορπίζομαι μέσα σου ξεψυχώντας
όπως η θάλασσα μανιασμένα
στις ακτές…
Κι αν τούτο λίγο σου μοιάζει
θα κάνω τα πάντα
να σου δίνω από μέσα μου
όσα ποθείς…
για να ευλογηθούμε πάλι.
Μια σκιά μόνο
τη δική σου
θα αφήσω ζωντανή
να με ακολουθεί
σαν τούτη στο σώμα μου
να ανήκει.