Γέμισε το διαδίκτυο με πληροφορίες για έναν νέο ιό σε επαρχία της Κίνας. Καλά που είναι στην Κίνα, σκέφτηκε,  και εκεί μπορούν να τους κλείσουν σε καραντίνα, αν ήταν κάπου αλλού…
Ήταν και κάπου αλλού. Ούτε για την Ιταλία νοιάστηκε πολύ στην αρχή, έβγαλε και συμπεράσματα, ξορκίζοντας το κακό με τη λογική «Τι θα κάνουν, παιδί μου, όλοι μαζί σε ‘πλήθουσες αγορές’, δεν θα κολλήσουν τον ιό;». Αλλά φόβο δεν είχε. Τόσα φριχτά είχε ακούσει παλιότερα για τον έμπολα, για τον Sars, και τι έγινε; Όταν βέβαια άρχισαν οι θάνατοι, άλλαξε η εντύπωση. Και πάλι, ωστόσο, δεν φοβόταν. Δεν το σκεφτόταν δηλαδή…
Όταν έφτασε, όμως, και στην Ελλάδα, ήταν αδύνατον πλέον να αγνοηθεί. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το ίντερνετ σχολίαζαν τον ιό όσο και τις φασαρίες για τους μετανάστες και τα επεισόδια στον Έβρο. Θορυβήθηκε. Εντάξει, δεν είχε ταξιδέψει στην Ιταλία και στον Πανάγιο Τάφο, αλλά καλού-κακού πήγε κι αγόρασε ένα  μπουκαλάκι οινόπνευμα, αντισηπτικό δεν είχε πια ο φαρμακοποιός. Πήρε και ντεπόν, χρειάζεται. Πήρε και από το σούπερ μάρκετ τρία-τέσσερα πακέτα ζυμαρικά, δεν παθαίνουν τίποτα αυτά στο ντουλάπι.
Δεν πίστευε πως μπορούν να κλείσουν τα σχολεία. Τι θα κάνουν τα παιδιά; Οι εργαζόμενοι γονείς; Είναι δυνατόν; Ήταν δυνατόν και έκλεισαν και τα μαγαζιά και ήταν τρομαχτικά πλέον τα νέα. Πεντακόσιοι θάνατοι σε μια μέρα στην Ιταλία; Ηλικιωμένοι, λέει, και άρρωστοι οι πιο πολλοί, αλλά  να πεθαίνει σε πέντε ώρες ο πληθυσμός του χωριού που πάει το καλοκαίρι; Αμάν! Η λογική εξήγηση άλλαξε κατεύθυνση. Ναι, άρρωστος ο καθηγητής εδώ, αλλά και ποιος δεν είναι άρρωστος σήμερα; Δεν παίρνει φάρμακο για την καρδιά, για τη χοληστερίνη; Άρα, μαζί με τα χρόνια (που δεν ήθελε ως τώρα να πάρει στα σοβαρά εκείνο το «τρίτη ηλικία» και «πάνω από εξήντα»), δυο φορές στην ευπαθή ομάδα!
Περπατούσε κάθε μέρα, προσταγή γιατρού και  διαιτολόγου γαρ,, σε όλο και πιο άδειους δρόμους, ανταλλάσσοντας καχύποπτα βλέμματα με τους σπάνιους άλλους που συναντούσε.  Άρχισε να αραιώνει την άσκηση, χάλασε και ο καιρός, μην αρπάξει και καμιά πούντα.  Στα σούπερ μάρκετ ουρές, δεν μπαίνει πλέον καθημερινά να πάρει γάλα και ψωμί, καλά είναι  και τα χτεσινά
Γάντια έχουν πολλά, από τα καλά, τα μωβ. Ο φαρμακοποιός τους κράτησε,  όπως είχε υποσχεθεί, ένα πακέτο μάσκες. Για όταν χρειαστεί να πάει για ψώνια… Έχει όμως ακόμα πράγματα το ψυγείο.  Εξάλλου απαγορεύτηκε η κυκλοφορία και επιπλέον βρέχει, πού να βγει;
Ο πανικός στην τηλεόραση δεν αντέχεται. Στο διαδίκτυο την εκνευρίζουν τα, άλλοτε διασκεδαστικά, χιουμοριστικά βιντεάκια. Έπιασε τον Θουκυδίδη, τον «Λοιμό», που μοίραζε σταθερά, ως άγνωστο κείμενο, στο σχολείο για να βλέπουν, λέει, τα παιδιά τι γίνεται, πώς αλλάζει η συμπεριφορά των ανθρώπων μπροστά στο ανίκητο  κακό. Προέκυπτε συζήτηση και πλούσιος σχολιασμός. Αυτός που τώρα δεν προκύπτει. Τι να σχολιάσεις κατά μόνας; Τώρα το ζει. Έχει ένα πλεονέκτημα αυτή η ανάγνωση, ξανά και ξανά. Είναι ελπιδοφόρα. Ο Θουκυδίδης, που τα γράφει όλα αυτά τα τρομερά, επιβίωσε και τα έγραψε.
Ίσως να τα βγάλουν πέρα και οι ευπαθείς ομάδες….  Και ξαναπιάνει τον λοιμό, τον έχει μάθει απέξω, σαν ψαλμωδία, σαν προσευχή…