Γραμμικός επιταχυντής

Πώς τ’ αυλάκια του μυαλού

Για να διώξουν το φόβο

Πέταξαν στ’ όνειρο!

Σε στιγμές καλές άλλων εποχών,

Σε κείνο το σούρουπο

Στην Παμβώτιδα,

-άκου να δεις!-

Με το νησάκι στη μέση σιωπηλό

Κι αυτός, λέει, ν’ αναρωτιέται:

Πού πήγαν οι άνθρωποι κι όλα ήσυχα!

Πώς χάθηκαν οι μνήμες κι όλα ξεχασμένα!

Η λίμνη να κοιμάται

Κρύβοντας υγρά μυστικά

Τους λυγμούς της όμορφης Φροσύνης

Της αρχόντισσας.

Άφοβα βόσκουν οι κυπρίνοι

Χέλια ερωτεύονται

Στα θαλάμια του βυθού

Και στα βούρλα.

Ψαράδες αμίλητοι

Απλώνουν και μαζεύουν δίκτυα

Καθισμένοι στις παλιές, στενές

Ξύλινες βάρκες.

Με τα χέρια αργασμένα και τραχιά

Και τα παλιά κασκέτα.

Δεν τέλειωσε ο ρεμβασμός

Κι η φωνή του χειριστή ακούστηκε

φιλική:

«Έτοιμος.

Αύριο πάλι την ίδια ώρα.

Ντυθείτε».

Κι έτσι πέρασε κι αυτή η μέρα,

Τόσο μικρή, τόσο μεγάλη,

Ολόκληρα λεπτά είκοσι!

 Έξω αμίλητη περίμενε σταθερά η αγάπη.