Κοιτάζω τα σπίτια στην γειτονιά μου κι ανυπομονώ να δω τις φωτισμένες προσόψεις τους, ανυπομονώ να δω τους γείτονες ν’ ανηφορίζουν, κατά το έθιμο, προς τον ενοριακό Nαό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πέντε – δέκα λεπτά πριν την Ανάσταση. Ανυπομονώ να καλησπεριστούμε με χαρά, λαμπροφορεμένοι, με τα καταστόλιστα κεριά μας, με τα παιδιά, τους γονείς και τους συγγενείς μας. Ανυπομονώ…. μα φέτος δεν θα γίνει έτσι.
Φέτος η άνοδος έχει ξεκινήσει από μέρες. Έγκλειστοι, άλλοι θυμωμένοι, άλλοι με βαριά προσωπικά προβλήματα, άλλοι πένητες, άλλοι ασθενείς. Πολλοί συναισθανόμενοι την κατάσταση, οι περισσότεροι υπομένοντας τα αναγκαία μέτρα. Η άνοδος έχει ξεκινήσει χωρίς να γνωρίζουμε πού οδηγεί….
Οι κλειστοί Ναοί, η ελλειμματική προσευχή, το ατελέσφορο, πολλές φορές ασαφές, μήνυμα, μας μπερδεύουν. Τι προσμένουμε; Τι ελπίζουμε από το Πάσχα; Τι είναι για μας το Πάσχα;
Η σιωπή των θυσιαστηρίων μας θλίβει, οι καμπάνες που σιγούν μας ταράζουν. Δεν ξέραμε τι σήμαιναν, όμως μας λείπουν. Είναι μέρος του εθίμου. Μέρος της εγκόσμιάς μας τάξης.

Καμιά παρηγοριά, για τους περισσότερους, δεν αποτελεί η ανάμνηση της ανάβασης στα Ιεροσόλυμα, ο Γολγοθάς, το Πάθος του Κυρίου. Ο θάνατός Του δεν είναι στην σκέψη μας, δεν τον ανακαλούμε ως ανάμνηση ούτε το Πάσχα. Σχεδόν τον αγνοούμε. Προσμένουμε τις εαρινές ευωδιές και τα Εγκώμια για την συγκίνηση.
Άλλες χρονιές θα ζυμώναμε, θα πηγαίναμε τις επισκέψεις μας, ίσως νηστεύαμε, κάποιοι έχουμε γίνει και vegan, θα ακολουθούσαμε τις περιφορές των Επιταφίων, τα βαρελότα θα έδιναν τον τόνο στον εορτασμό, παρά τον φόβο τον ατυχημάτων. Όμως φέτος όχι.
Φέτος το Πάσχα και η Ανάσταση μας καλούν να συναισθανθούμε τον Χριστό και τον Σταυρό Του ως αληθινή, δική μας, ιστορία. Μας καλούν σε μια προσωπική ανάβαση, μια θεία μετάληψη καρδιακή, ενσώματη.
Ας ανταποκριθούμε στο κάλεσμα. Ας κάνουμε τους εαυτούς μας το δικό Του Πάσχα, ας αφήσουμε τις καρδιές μας ορθάνοιχτες στο Πέρασμά Του.
Ας μην θελήσουμε φέτος το Πάσχα «ανέξοδο», το θαύμα «ετοιμοπαράδοτο».
Ας μην είναι φέτος εθιμική ούτε η χαρά, ούτε η Ανάσταση.

Ευχές σε όλους.

*Η Ελένη Λιντζαροπούλου είναι Θεολόγος και ποιήτρια