Δεν έχω καταλάβει ακόμη, γιατί οι μεγάλες Χριστιανικές εορτές είναι συνυφασμένες με γενοκτονίες. Τα Χριστούγεννα κλαυθμός και οδυρμός στα γαλόπουλα, το δε Πάσχα στ’ αρνάκια. Λες κι ο Χριστός ήρθε να μαρτυρήσει και να σταυρωθεί σ’ αυτόν τον κόσμο, για να αφανιστεί το γένος των αρνιών και των γαλόπουλων.
Και δεν είναι μόνον αυτά τα βαρβαρικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την χριστιανική λατρεία. Ακόμη και το ίδιο το τυπικό της πασχαλινής εβδομάδας γέμει φρικιαστικών πράξεων εις βάρος του θεανθρώπου. Σταύρωση, αποκαθήλωση, ταφή και κυρίως εκείνο το βαμπιρικό «λάβετε φάγετε¼» της Αγίας Μετάληψης όπου ο πιστός πρέπει να φάει το σώμα του Χριστού και να πιεί το αίμα του.
Ξέρω ότι θα μου αντιταθεί, πως αυτά όλα είναι στοιχεία παλιών θρησκειών και έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Αλλά, βαθύτερα, μαγικό. Δια της στομαχικής οδού λαμβάνεται θεϊκή ουσία, που τόσο λείπει στο ανθρώπινο πλάσμα. Οστόσο δεν χάνει τον καννιβαλιστικό χαρακτήρα της η πράξη αυτή. Παλαιότατα το θυσιαζόμενο θύμα ήταν άνθρωπος και οι θύτες πίναν το αίμα του στην κυριολεξία.
Εν πάση περιπτώσει, περίμενε κανείς από μια νέα θρησκεία όπως ο Χριστιανισμός, να φέρει καινούριους τύπους λατρείας και άλλες τελετές, ανάλογες με την ανθρωπιστική διδασκαλία του Χριστού που τόσο νέα παραμένει ακόμη και στις μέρες μας. Γιατί, όποιος έχει διαβάσει το Ευαγγέλιο και ξέρει ν’ ανακαλύπτει τις διάφορες παρεμβάσεις και να ξεχωρίζει τα λόγια που πραγματικά ειπώθηκαν από τον Χριστό, βλέπει ότι άλλα έλεγε Εκείνος κι άλλα κάναν οι μεταγενέστεροι.
Ο Χριστός δεν ήρθε με σκοπό να θυσιαστεί για χάρη των ανθρώπων όπως παρουσιάζεται από τους παπάδες όλων των εποχών. Ούτε που το περίμενε να του συμβούν τέτοια πράγματα. ΄Ολο του το μυστικό του χαρακτήρα του βρίσκεται σε μια και μόνο φράση. ΄Οταν τον κάλεσε ένας από τους πιστούς του, να πάει στο σπίτι του να τον περιποιηθούνε και να κοιμηθεί σε καθαρό κρεβάτι, εκείνος αρνήθηκε με την συγκλονιστική αυτή φράση: «Ο υιός του ανθρώπου δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι.» Τι πάει να πει αυτή η φράση; Κατά την γνώμη μου όλο το μυστικό των όσων πρέσβευε ο Χριστός.
Κατ’ αρχήν δεν θεωρεί τον εαυτό του ως υιό του Θεού, αλλά του ανθρώπου. ΄Οπως κι εμάς όλους εξάλλου. Είναι δηλαδή καθαρός άνθρωπος, χωρίς τα επίκτητα ελαττώματα των υπολοίπων. Και στη συνέχεια της φράσης του είναι σαφές ότι θεωρεί τον εαυτό του ξένο στον πλανήτη. Αρνήθηκε δηλαδή την πρόσκληση να γείρει μέσα σ’ ενα σπίτι το κεφάλι του, για να τονίσει ότι δεν υπάρχει τόπος για να ησυχάσει σ’ αυτόν τον κόσμο που ήρθε. ΄Οτι τίποτε σ’ αυτόν τον πλανήτη δεν είναι οικείο στον υιό του ανθρώπου και για το λόγο αυτό δεν πρέπει να επαναπαύεται.
Κι ακριβώς επάνω σ’ αυτό το σημείο ο Χριστός ήρθε σε αντίθεση με την ανθρωπότητα. ΄Ηρθε σαν ξένος στον πλανήτη και περίμενε να βρει και τους άλλους ανθρώπους με την ίδια ψυχολογία, αλλά έπεσε έξω. Βρήκε ανθρώπους καλά βολεμένους -έτσι πιστεύαν τουλάχιστον- τόσο πολύ μάλιστα που να θεωρούν τα πάντα κτήμα τους. Αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος που έχασε τη ζωή. Κανείς δεν θα σταύρωνε τον πανάγαθο Χριστό -ποιος νοιαζόταν για τα λόγια του άλλωστε- αν δεν ορμούσε στην αγορά να καταστρέψει τις πραμάτειες των εμπόρων. Την ώρα που ο Χριστός, κατεχόμενος από ιερή μανία, γκρέμιζε τα εμπορεύματα, αποκαλώντας βλάσφημους τους εμπόρους, υπέγραφε με την πράξη αυτή την θανατική καταδίκη του. Το εμπόριο, η ιδιοκτησία, το βόλεμα, σ’ έναν πλανήτη ουσιαστικά ξένο στον άνθρωπο, ήταν βλασφημία κατά του Πατρός του ανθρώπου. ΄Ηταν πράξη υποβιβασμού του ανθρώπινου γένους. Ολέθριος συμβιβασμός, να δηλώνουμε κατοχή για κάτι που δεν είναι οικείο και δεν μας ανήκει όπως ο κόσμος αυτός.
Αλλά φυσικά το κακό είχε γίνει. Ο άνθρωπος ξέχασε τελείως την πνευματική του υπόσταση κι υπέπεσε στη γαστριμαργική λατρεία. Θεώρησε βασίλειό του τη Γη και έσβησε τελείως από το νου του την εξωπλανητική του προέλευση. Για τον λόγο, ότι έβρισκε να γεμίζει το στομάχι του, υποβίβασε τον νού του στην καταμέτρηση των αγαθών και αξιολόγησε την ύπαρξη του με βάση την επικυρίαρχία στον ζωικό και φυτικό πλούτο του πλανήτη. Ο αρχικός γυμνός και ακτήμων πρωτάνθρωπος, αλλά με καθαρή συνείδηση της απωλεσθείσης πατρίδας του, μπολιάστηκε σ’ έναν κόσμο άγνωστο σ’ αυτόν, όπου ούτε να καταλάβει, ούτε να συνεννοηθεί μπορούσε με τα υπόλοιπα γηγενή όντα. Γι’ αυτό και δεν μπόρεσε ποτέ ν’ αγαπήσει τον τόπο στον οποίο βρέθηκε. Γι’ αυτό και ο μόνος τρόπος να αντιληφτεί το περιβάλλον του ήταν και είναι και σήμερα η καταστροφή. Βαθύτατα στην ψυχή του ανθρώπου παραμένει το παντοτεινό μίσος για τον κόσμο ετούτο, το οποίο ικανοποιείται με την συνεχή καταστροφή του.
Ο Χριστός ως καθαρός άνθρωπος, με ωμή την εξωπλανητική συνείδηση μέσα του, ήρθε να υπενθυμίσει την αγάπη. Αυτήν δίδασκε και μέσα από αυτή εκφραζότανε σε όλο τον εγκόσμιο δρόμο του. Ακτήμων και ανέστιος, πολίτης ενός άλλου βασιλείου και όχι ετούτου. Μιας άλλης γης ξεχασμένης από τους ανθρώπους, προσπάθησε να μας επαναφέρει στην αληθινή οδό. Να μας υπενθυμίσει την αρχέτυπη ψυχή μας. Να επαναφέρει από το υποσυνείδητό μας την αρχέτυπη γνώση, ώστε να δραπετεύσουμε από το υποβιβαστικό επίπεδο του δυισμού που μας επιβάλλει ο διχασμός της πνευματικής μας προσωπικότητας και να ανακτήσουμε την πραγματική οντότητα.
Το τραγικό του ανθρώπου (δηλαδή του Ιησού) είναι ότι κανείς δεν τον κατάλαβε. Ούτε οι ίδιοι οι μαθητές του. Ο καθένας έπαιρνε την διαδασκαλία του όπως του ερχόταν καλύτερα. Ούτε οι ματαγενέστεροι τον καταλάβανε ούτε όλοι αυτοί οι ιεράρχες και Πατριάρχες, Πάππες και τα εκατομμύρια από τα αιμοβόρα ποίμνια. Ο καθένας νόμιζε ό,τι καταλάβαινε ό,τι του ερχόταν βολικότερα. ΄Ολα όμως κάτω από την έννοια του επίγειου επικυρίαρχου. Εντούτοις ο Χριστιανισμός διαδόθηκε ταχύτατα και ανέτρεψε θρησκείες με βαθύτατες ρίζες οι οποίες δεν ήτανε ψευδείς, αλλά δεν είχαν το στοιχείο εκείνο που υπενθύμιζε την εξωπλανητική προέλευση του ανθρώπου. Η αναταραχή αυτή που δημιούργησε ο Χριστός στο κοιμισμένο υποσυνείδητο της ανθρωπότητας, λειτούργησε έτσι, ώστε να εξαπλωθεί η διδασκαλία του -αυτή που μπορεί να ξεδιαλύνει κανείς παραμερίζοντας τα πρόσθετα- από άκρου σε άκρον.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι μια διδασκαλία που προσφέρει θέαμα. Δεν είναι αυτό δηλαδή που παρουσιάζεται σήμερα μέσω των εκκλησιών με προσμείξεις αρχαϊκών τελετών για να προσελκύει τον υποβιβασμένο άνθρωπο. Είναι μια καθαρά μοναστική υπόθεση η οποία προϋποθέτει ολοκληρωτικό εξαγνισμό ως το σημείο που η συνείδηση θα συναντηθεί με το αρχέτυπο υποσυνείδητο. Την κυτταρική μας μνήμη δηλαδή. Το ότι αναπαριστάνεται την Μεγάλη Εβδομάδα η τραγική άνοδος του Χριστού στον Γολγοθά, προξενεί απλώς και μόνο τον αποτροπιασμό για μια πράξη για την οποία θεωρούμε ένοχο τον ίδιο τον εαυτό μας.
Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο αυτό για να πεθάνει. Ούτε να δημιουργήσει ενοχή με τον θάνατό του. Σαν καθαρός άνθρωπος με την αγάπη μέσα του και τη σκέψη ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ίδια μοίρα, πίστεψε πως κατανοούσαν αυτό που τους έλεγε και λίγο-λίγο θα άλλαζαν τον λαθεμένο δρόμο που είχαν πάρει. Ειδικά οι ακτήμονες και οι ανέστιοι οι οποίοι τον ακολουθούσαν. Δεν περνούσε από το μυαλό του, ότι ακόμη κι αυτοί θέλαν τα αγαθά τους και την καλοπέρασή τους. Οτι ακόμη και σ’ αυτούς είχε σβηστεί για πάντα από το μυαλό τους η εξωπλανητική μας προέλευση.
Κι επειδή ήταν τόσο σαθρό το χώμα που πατούσε αναγκάστηκε να κάνει μια πράξη αυτοθυσίας, όπως αυτή του φραγγελίου στην αγορά της Ιερουσαλήμ, με όλη την τραγική συνέπειά της. Και σαν αντάλλαγμα εμείς οι υποκρινόμενοι τους Χριστιανούς, νηστεύουμε για μια βδομάδα και μόλις ανασταίνεται και φεύγει απο κοντά μας, σφάζουμε όλα τα αρνάκια της επικράτειας και επιστρέφουμε, στον πρότερον ανέντιμον γαστριμαργικό μας βίο. Χαμπάρι δεν έχουμε πάρει.
Αλλά ευτυχώς, αυτό το καθαρό Ον, ο Ιησούς, έσπειρε το μήνυμά του βαθιά στον κυτταρικό μας πυρήνα και κάποια στιγμή θα έρθει στην επιφάνεια. Ελπίζω πριν καταστρέψουμε ολοσχερώς τον πλανήτη. Γιατί ο Χριστός δεν έφερε την ταξική επανάσταση όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν, αλλά την επανάσταση του καθαρού ανθρώπου, η οποία δεν έχει γίνει ακόμη, αλλά θα γίνει.
11-4-1993
(Άρθρο δημοσιευμένο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
