Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρχει Αύριο…

 Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρχει Θέατρο…

Το αύριο θα είναι πρωτοφανές, αφού η μολυσματική αρρώστια δεν έχει προηγούμενο σε κοινωνίες με διάρθρωση σαν τη δίκη μας, αυτήν του 21ου αιώνα.

Οι μεγάλες πανούκλες έπλητταν τις κοινωνίες, αλλά όχι σε παγκόσμια κλίμακα.

Άγνωστο λοιπόν ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της καινούργιας αρρώστιας.

Το θέατρο έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου, κυριολεκτικά. Έχει εξαφανιστεί εντελώς από κοινωνίες για αιώνες κι όμως πάντα βρίσκει  έναν τρόπο να ξαναεμφανίζεται, όχι παντού, …κάπου, και να συνεχίζει την πορεία  του.

Το θέατρο είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, που εκφράζει την εσωτερική ανησυχία κάποιων ανθρώπων, που τους λέμε  καλλιτέχνες, αλλά έχει και αντίκρυσμα στον απλό άνθρωπο.

Όσο πιο απλός είναι ο άνθρωπος τόσο πιο αποτελεσματικό είναι το θέατρο με την  ψυχική και πνευματική βοήθεια που παρέχει.

Εντάξει, βοηθάει και τους καλλιτέχνες να αντέξουν τον κόσμο.

 Αν ρίξουμε μια ματιά στη διαδρομή του θεάτρου στους δυόμιση αιώνες  μετά τη Γαλλική Επανάσταση, που υπάρχει μια συνεχής πορεία στον «πολιτισμένο» κόσμο, θα δούμε ότι το θέατρο προχωρά και αναπτύσσεται ιδίως  στις εποχές που ο απλός άνθρωπος είχε τις μεγαλύτερες δυσκολίες και ιδιαίτερα μετά από καταστροφές ή πριν από τις μεγάλες πολιτικές αλλαγές, τις οποίες προαισθάνεται. Γιατί ακριβώς σε εκείνες τις εποχές οι καλλιτέχνες υποφέρουν  περισσότερο, αλλά και ο απλός άνθρωπος είχε μεγαλύτερη ανάγκη παρηγοριάς και αντοχής, που δεν μπορεί να του δώσει η κοινωνική οργάνωση ή η θρησκεία.

Το θέατρο, το μεγάλο θέατρο, έχει τη δύναμη να εξηγήσει πολλά από αυτά που η θρησκεία αδυνατεί.

Το θέατρο έχει τη δύναμη  να περάσει τελετουργικά, όπως η εκκλησία, ψυχικά και πνευματικά μηνύματα και το σπουδαιότερο είναι ότι μπορεί να εντάξει το άτομο σε μια ομάδα, να καλλιεργήσει την κοινωνικότητα και να προχωρήσει, με συναίσθημα, στην κατανόηση του κόσμου.

Αν λοιπόν οι νέες συνθήκες δεν δημιουργήσουν έναν καινούργιο μαύρο μεσαίωνα στην ανάπτυξη των κοινωνιών και αν δεν καταστρέψουν εντελώς το θέατρο, τότε το θέατρο θα είναι πολύτιμος βοηθός στους ταλαιπωρούμενους  ανθρώπους, μέσα στην προσεχή δυστοπία.

Αν συνεχιστεί η απαγόρευση της επαφής, η σωματική απόσταση και η έξαρση του φόβου για τον συνάνθρωπο, το θέατρο θα πρέπει να διατηρήσει και να προβάλει, με μεγαλύτερο σθένος, αυτά ακριβώς που θα είναι πολύτιμα και απαγορευμένα.

Όπως έκανε πάντα.

 Το μεγάλο θέατρο υπερβαίνει τα ανθρώπινα δεσμά, απελευθερώνει το πνεύμα και βοηθάει τη σκέψη.

Ο μετακορωναϊκός άνθρωπος θα έχει ανάγκη να βλέπει στην Τέχνη να ανθίζουν εκείνα, που θα απαγορεύονται.

Θα υπάρχει δηλαδή η ανάγκη για ένα θέατρο που θα πολεμάει την κατάθλιψη του δυτικού κόσμου.

Που θα καλλιεργεί την ανάγκη για ελευθερία.

Που θα επαναπροσδιορίσει τις ανθρώπινες αξίες.

Που θα κάνει το συναίσθημα κυρίαρχη δύναμη.

Που θα κάνει επανάσταση την επαφή.

Που θα κάνει την Ποίηση καθημερινότητα.

Υ. Γ.

Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για την κατάκτηση αυτής της ουτοπίας και επειδή υπαρχει μεγάλη ασάφεια για το αν τον χειμώνα θα μπορέσουν να ανοίξουν τα θέατρα, όπως ξέραμε, προτείνω  στο Υπουργείο Πολιτισμού (ή σε οποίον άλλο φορέα έχει τη δυνατότητα) να χρηματοδοτήσει Αστικές μη κερδοσκοπικές θεατρικές εταιρείες για την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων, καλύπτοντας ολόκληρο το απαιτούμενο κόστος. Οι παραστάσεις αυτές  να παρουσιαστούν για λίγες  μέρες σε θεατρικούς χώρους, με ελάχιστο κοινό για λόγους υγειονομικής ασφαλείας  και ένα συνεργείο της δημόσιας τηλεόρασης να βιντεοσκοπήσει τις παραστάσεις αυτές και να τις εντάξει στο πρόγραμμα της ΕΡΤ, ας πούμε δυο φορές την εβδομάδα. Στο «Θέατρο της Δευτέρας» και στο «Θέατρο της Τετάρτης».