ΣΗΜΕΙΑ

Φωτιά πάνω στήν προηγούμενη φωτιά

τί ἄλλο νά κάψει

νεροποντές κι ἀτέλειωτες νεροσυρμές

τοῦ βίου

νά σέ τραβᾶνε ὥς τά ἔσχατα πηγάδια

τῆς σιωπῆς.

Κι ἄν λέν πώς ὁ καμένος δέν φοβᾶται τή φωτιά

καί τή βροχή ὁ βρεγμένος,

τρέμω

σάν νιώθω τή γυμνή φωνή μου

τίς λέξεις νά τρυπάει, νά προσπαθεῖ τίς συλλαβές

νά ντύσει δαντέλες τοῦ ἔρωτα

μέ σταυροβελονιά θανάτου.

Μιά ἁλυσίδα ἀπό καμένα δάση ἡ ζωή

πού τή σκεπάζει ἡ λάσπη μέ τίς νεροποντές ἑνός

γιά πάντα ἐξοφλημένου φθινοπώρου.

Ἡ ἄνοιξη σέ συνεχή ἀναβολή

(ὅσα πριμοδοτοῦνε τή ζωή εἶναι χαμένα)

γυμνό τό καλοκαίρι αὐτοπυρπολεῖται

κι ἕνας σκληρός ἀπατεώνας ὁ χειμώνας,

μπερδεύει τίς ἀλκυονίδες,

λιώνουν οἱ ναφθαλίνες μέσα στά παλτά

κι ἐκεῖνα τά ἔρημα αὐτοκτονοῦνε στίς κρεμάστρες

μιᾶς ζεστασιᾶς ἀζήτητης ἀπομεινάρια-σκελετοί.

Λύκος πού τριγυρνάει

μοναχός

καί οὐρλιάζει μέσα στήν αἰθάλη

ὁ καιρός

τ’ ἄδειο φεγγάρι.