Ημέρα 25.201

Ξύπνησα κάπως, βεβαιώθηκα για την ημερομηνία, τη χρονολογία, την καλή φυσική μου κατάσταση και την κακή του κόσμου, και συνέχισα να γράφω.

Θυμήθηκα, στον ύπνο βούιζε ο αέρας μπερδεμένες ιστορίες ιστορώντας, έβρεχε βροχή για να τις σβήσει, χιόνιζε λευκό να λησμονήσω, έμεναν κάποιες πέτρες να θυμούνται. Κοίταξα μέσα μια στιγμή.

Ο κόσμος διολίσθαινε σε καλοκαίρι. Εγώ, το σκάφος, μια ιδέα του θεού, με επικίνδυνο φορτίο χρόνου, έχοντας ήδη πάρει κλίση, πελαγοδρομούσα. Όμως, η άνοιξη σε τρομερή διέγερση, κρατούσε το κατάρτι πάντα επηρμένο, και φούσκωνε το ισόβιο σύννεφο που αρμένιζε.

Μια χαρμολύπη παλιρροϊκή με ξέβραζε ξανά στα αβαθή. Εκεί, ξανά αντικατοπτρισμοί κενού, γρίφων ιριδισμοί, κατορθωμένων νοημάτων κι άλλων επινοήσεων, από παιδί συλλαβισμένων, σκέψεις πρωτόζωα. Μια αμμουδιά άπειρα σύμπαντα. Πάλι ξεχνιόμουν.

Τότε κοίταξα πέρα τον κυρτό ορίζοντα, να φύγω. Στο βάθος οι οροσειρές διάγραμμα του πένθους, φαράγγια με πατημασιές τιτάνων, αποτυπώματα στους βράχους, τ’ αναγνώρισα.

Άνοιξα το διάφραγμα, ανάσανα ο έγκλειστος, καδράρισα βουνό να εκτοξεύει δέντρα.

Θυμήθηκα πεύκα παντού, και άλλα είδη ριζωμένα στο γαλάζιο. Θυμήθηκα να  συμπεριλαμβάνονται στη θέα το φως, κι η πανσπερμία του κάμπου κι η αιωνιότητα. Να πάλλονται χορδές οι νέοι μίσχοι, ηρέμησα.

Μια παρτιτούρα υπερήχων άνοιξε διάπλατα. Ορχήστρα πρωτοεμφανιζόμενων ψυχών / εντόμων κούρδιζε ξανά τα όργανά της στον αέρα.

Έμεινα ν’ αφουγκράζομαι, σταμάτησα να γράφω.