Ακολουθώντας την πάγια συνήθειά μου να ψάχνω στα ράφια και στους πάγκους των βιβλιοπωλείων, έπεσα πάνω στην συλλογή Χαϊκού ‘ΛΑΜΨΗ ΛΕΠΙΔΟΠΤΕΡΩΝ’, που συνέγραψαν η Φωτεινή Βασιλοπούλου και ο Γιώργος Γάββαρης. Απορίας άξιο πως μπορεί να υπάρξει και μάλιστα να επιτύχει μια συνεργασία σε αυτό το αντικείμενο. Πάντως η Φωτεινή και ο Γιώργος τα κατάφεραν, με περισσή φροντίδα κι έμπνευση σ’ ένα ιδιαιτέρως δύσκολο, κατά την άποψή μου, αντικείμενο που απαιτεί συνδυασμό σχήματος, συναισθήματος και πυκνότητας. Διαβάζοντάς τα, εικόνες σε κατακλύζουν, άλλες πόρτες ανοίγουν κι άλλες κλείνουν, οι σφιχτοδεμένες με αγάπη λέξεις άριστα συγγενεύουν, η θεματολογία άλλοτε απογειώνει κι άλλοτε πάλι τραυματίζει, ενώ το σημαίνον αφήνει άπλετο περιθώριο στο σημαινόμενο να διαμορφωθεί στα μάτια του αναγνώστη κατά πως η ευαισθησία του προστάζει. Ο λόγος ρέει στο ασφυκτικό περιθώριο που του ορίζεται και η σκέψη ανταμείβεται με την καταγραφή. Ο ποιητής μίλησε κι ο ποιητικός καμβάς ολοκληρώθηκε. Απολαύστε τον τόσο εκ του μακρόθεν όσο και εκ του πλησίον όπως αρμόζει σε όλα τα έργα τέχνης.
Πολλά τα χαϊκού που ξεχώρισα. Όμως εκείνα τα οποία δικαιούνται, κατά την γνώμη μου πάντα, την πρωτοκαθεδρία είναι :
‘Άγραφες σκέψεις. Σ’ ένα στίχο βάλε μας πως ικετεύουν!’
Πολύ γέλασα με τούτο εδώ μιας και το θεώρησα ως την εκδίκηση του δημιουργού γι’ αυτό που τον ταλανίζει. Εκδίκηση μέσω της επιλογής!
‘Κάθε ποίημα ο αχειροποίητος πόνος των θνητών.’
Ευφυέστατη σύλληψη που με άφησε άναυδο.
‘Κόκκινη φόδρα στο παλτό του χειμώνα κρύβει το αίμα.’
Έξοχη μεταφορά της αιμάσσουσας πραγματικότητας.
‘Απλώνεις χέρια σε άνθρωπο να πιαστείς. Μένεις στο κενό’
Δεν έχω λόγο αντάξιο να παραθέσω. Μια δράκα λέξεις τα είπαν όλα για την αποξένωση και την μοναξιά, τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που δομήσαμε.
‘Άδειο φουστάνι στο σκοινί κρεμασμένο γυρεύει κορμί.’
Τραγικά ευαίσθητο. Πού απέδρασαν τα όνειρα; Πού είναι οι άνθρωποι; Όλα χαμένα.
‘Οι παπαρούνες ματωμένα λουλούδια. Ο πόνος της γης.’
Ο πόνος σε αντίστιξη με την ομορφιά. Έτσι δεν γίνεται πάντα;
Πιστεύω πως η επιτυχία της συλλογής αυτής έγκειται στο γεγονός ότι δίνει χώρο στο όνειρο ν’ ανασάνει και μέσω αυτού, κατακτά την ουσιώδη προσέγγιση της, πάντοτε, δυσερμήνευτης πραγματικότητας.
Βιογραφικές σημειώσεις
Ο Μηνάς Θεοδώρου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1954 και από το 1967 ζει στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάσθηκε στον οικονομικό τομέα. Έχουν εκδοθεί οι ακόλουθες ποιητικές του συλλογές: 1.‘Ενδείξεις ζωής’, 2000, Εκδόσεις Κ. & Π. Σμπίλιας, 2.‘Ανυπεράσπιστοι στίχοι’, 2002, Εκδόσεις Κ. & Π. Σμπίλιας, 3.‘Ταξίδι εντός’, 2017, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 4.‘Εκσκαφή λογισμών’, 2019, Εκδόσεις των Φίλων. Τα ποιήματά του έτυχαν διακρίσεων στους Πανελλήνιους Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς ΓΣΕΕ (2000) ‘Παρνασσός’ (2001) & ‘Κούρος Ευρωπού’ ( 1999,2001,2014,2015,2016,2017).
