Η κ. Λιλή ήταν μια ήσυχη ηλικιωμένη κυρία που ισχυριζόταν πως είναι πεθαμένη. Και, απ’ τη μεριά της, είχε απόλυτο δίκιο – ασχέτως αν όλοι οι άλλοι δεν το παρατηρούσαν κι εξακολουθούσαν να την αντιμετωπίζουν ως ζωντανή. Εκείνη δεχόταν τις φροντίδες, τις παραινέσεις και τις προσφορές τους ως θεότητα, ατάραχη και αποστασιοποιημένη, χωρίς να αντιδρά.

Η ιστορία της ήταν η εξής:

Πριν από πολύ καιρό, μετά από μια φοβερή κρίση βήχα, συνειδήσεως και κολίτιδας, στην κ. Λιλή είχε εκδηλωθεί, για άγνωστο λόγο, μια σπάνια ικανότητα: όταν έπληττε, μπορούσε άνετα να επισκέπτεται ενδιαφέροντα πρωινά ή απογευματινά παρελθόντων ημερών της!

Όχι να τα ανακαλεί ως αναμνήσεις, όπως κάνουμε όλοι, αλλά να τα επισκέπτεται ως πλήρως υλοποιημένος παρατηρητής.

Δηλαδή, ντυνόταν ξανά με το σώμα και τα ρούχα τής συγκεκριμένης ημερομηνίας και την ξαναζούσε για λίγο, τουλάχιστον για ένα δίωρο – το σύνηθες διάστημα για μια διακριτική επίσκεψη.

Οι άλλοι παρόντες του παρελθόντος, οι κομπάρσοι αυτών των επαναλήψεων, ας πούμε, δεν έπαιρναν είδηση τίποτα. Αν τύχαινε να παρατηρήσουν μια κάπως υπερβολική ονειροπόλα διάθεση στην «επισκέπτρια», το θεωρούσαν απολύτως φυσικό για την ηλικία ή για την ιδιοσυγκρασία της.

Εκείνη όμως έπρεπε να θυμάται τις ακριβείς κινήσεις / πράξεις / συζητήσεις που είχαν (ξανα)γίνει τότε και να προσέχει, γιατί, το καταλάβαινε, η παραμικρή διαφοροποίηση μπορεί να είχε φοβερές επιπτώσεις στον ρου της Ιστορίας.

Δεν έπρεπε με τίποτα να αντιδρά διαφορετικά, κι ας έβλεπε τώρα, σχεδόν πάντα, με άλλα μάτια τα πρόσωπα που είχαν διαδραματίσει κάποιο ρόλο στη ζωή της κι ερμήνευε επιτέλους τα γεγονότα.

 Πρόσεχε, λοιπόν, αλλά δεν ήταν πάντα εύκολο να μην παρασυρθεί…

  Το πρώτο της λάθος το είχε κάνει στην πέμπτη κιόλας «επίσκεψη».

Ήταν στην ημέρα των δέκατων έκτων γενεθλίων της, όπου, χωρίς να σκεφτεί, τόλμησε να παραλλάξει ελάχιστα τη σύνθεση της τούρτας: πρόσθεσε στη σοκολάτα υγείας σαντιγί χωρίς ζάχαρη, χωρίς λακτόζη, με τεχνητό άρωμα πορτοκάλι και με χαμηλά λιπαρά (που δεν είχε επινοηθεί ακόμα).

Η (ελάχιστη) αυτή παρέμβαση προκάλεσε στην κ. Λιλή μόνο μια διάρροια (και της στοίχισε ένα πρώτο φλερτ και μια χρόνια δυσανεξία στο κιτρικό οξύ, στη φαινυλαλακτίνη και στην ακεσουλφάμη).

Και, βεβαίως, αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στη σοβαρή παρέμβαση που έκανε η κ. Λιλή στην τριακοστή πέμπτη, τελευταία –και μοιραία– «επίσκεψή» της.

Ήταν μια γλυκιά ανοιξιάτικη βραδιά. Είχε το αποφασιστικό ραντεβού με τον γοητευτικό άντρα που αργότερα θα παντρευόταν και που θα της γέμιζε μιζέρια τα καλύτερά της χρόνια.

Στο σινεμά (έπαιζε το Όσα παίρνει ο άνεμος) είχε καταφέρει να μείνει σιωπηλή (όπως τότε). Όταν όμως μετά αυτός της ρίχτηκε μέσα στο αυτοκίνητο, εκείνη, αντί να του δώσει ένα χαστούκι, μια μπουνιά και μια κλοτσιά (όπως τότε), ανταποκρίθηκε μ’ ενθουσιασμό.

Το σεξ ήταν εξαιρετικό, όμως αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές είχαν πάμπολλες ατυχείς συνέπειες – και μόνο μία ευτυχή: το ότι ο γάμος δεν έγινε ποτέ.

Κατά τ’ άλλα ήταν σκέτη καταστροφή.

Μια σειρά αδιόρατων μετατοπίσεων των χρονικών συντεταγμένων, που προκάλεσαν μια ακατανόητη σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, διατάραξε ανεπανόρθωτα τον ρου της Ιστορίας.

Μερικά πρόχειρα παραδείγματα: δεν γράφτηκε ποτέ το βραβευμένο με το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1965 Τσακάλια στα σύννεφα του Μπόρις Τζενορμιάν, ο Μάης του ’68 συνέβη τον Απρίλη του ’69, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου για το 1970 αντί για την Ιταλία το κέρδισε η Νότια Οσετία, το Απόλλων 13 ονομάστηκε Θορ 128, δεν εφευρέθηκε ποτέ το τάπερ, ο κυκλώνας Μπόλα το 1999 αντί για τα 34 χωριά του Πακιστάν ισοπέδωσε 4 εμπορικά κέντρα του Λουξεμβούργου (με ίδιο αριθμό θυμάτων) – και συνέβησαν εκατομμύρια άλλα γεγονότα που δεν έγιναν μεν αντιληπτά σε πολλούς, αλλά είχαν το ίδιο ανεξέλεγκτες συνέπειες και σε γραμμικό και σε μη γραμμικό χρόνο.

Ένα από αυτά ήταν και το μπέρδεμα της χρονολογίας θανάτου εκείνης που είχε προκαλέσει όλη αυτή τη σύγχυση: κανονικά η κ. Λιλή, έχοντας κάνει τέτοιο θανάσιμο ατόπημα, έπρεπε τώρα να πεθάνει στις 30 Απριλίου του 2001 σε κρίση βήχα, συνειδήσεως και κολίτιδας – αντί στις 7 Ιουνίου του 2037 από πλήξη.

Η κ. Λιλή, φυσικά, μετά τη συνειδητοποίηση της πράξης της και, κυρίως, μετά τη φυγή τού παρ’ ολίγον συζύγου της, δεν την ήθελε πια τη ζωή. Οι συγγενείς της όμως δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης – οπότε δημιουργήθηκε αυτομάτως μια αμηχανία στο χρονικό συνεχές.

Κι ενώ λοιπόν, κατά την άποψη της κ. Λιλής, η ζωή της είχε τελειώσει στις 30 Απριλίου του 2001, τελικά υπερίσχυσε η άποψη των συγγενών της περί του αντιθέτου –παρόλο που ούτε κι αυτή η άποψη είχε επαρκή επιχειρήματα– και αποφασίστηκε να συνεχίσει τις σπουδές της (Θεωρία Λογοτεχνίας στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο) μέχρι τις 7 Ιουνίου του 2037.  

Ηθικό δίδαγμα

Γενικά, είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της ζωής και των έντεκα άλλων ενδιάμεσων καταστάσεων.