(το παρακάτω παραμύθι το διηγήθηκε μια γιαγιά στο εγγόνι της το έτος  3000, σε ένα άλλο ηλιακό σύστημα του σύμπαντος).

 Μια φορά κι έναν μακρινό καιρό, στον πλανήτη Γη του ηλιακού  συστήματος  31, ζούσαν κάποια όντα που μας έμοιαζαν κάπως στην όψη, μπορώ να πω και στις κινήσεις, μόνο που μιλούσαν πολύ περισσότερο από μας, επειδή νόμιζαν ότι έτσι έδειχναν την εξυπνάδα τους. Μερικά από αυτά ζούσαν ευχάριστα, άλλα λιγότερο και ορισμένα,(τα περισσότερα θα έλεγα), κυριολεκτικά θλιβερά. Κάποια στιγμή, εκεί που φώναζαν  και μάλωναν όπως συνήθιζαν, αντιλήφθηκαν  ότι  όλα όσα έκαναν μέχρι τότε δεν είχαν κανένα νόημα, αφού σε μια στιγμή, ένα ατύχημα ήταν ικανό να τα τινάξει όλα στον αέρα. Όταν λέω αντιλήφθηκαν, δεν ακριβολογώ. Το σωστό θα ήταν να πω : υποψιάστηκαν ! Και πάλι όμως δεν θα απέδιδα με ακρίβεια την ψυχολογική κατάσταση στην οποία περιήλθαν, όταν συνειδητοποίησαν ότι στην πραγματικότητα ήταν ανήμπορα να διακόψουν την ροή των πραγμάτων.

Κάποιοι ανάμεσά τους, που πάντα αρέσκονταν στις αναλύσεις, άρχισαν να αναλύουν δίχως σταματημό τα τεκταινόμενα. Αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί απίστευτη σύγχυση. Τα μαγικά ραβδιά που θα έλυναν τα τεράστια προβλήματα, είχαν τελειώσει και όλες τους οι προσπάθειες να ενεργοποιήσουν τα φθαρμένα ραβδιά και να τα μετατρέψουν σε μαγικά, το μόνο που κατάφερναν ήταν να μεγαλώνουν την σύγχυση.    Κάποιοι πίστεψαν ότι έφθασε το τέλος του κόσμου τους, ενώ κάποιοι άλλοι, στυλωμένοι στις αυταπάτες τους, αρνιόντουσαν να δουν την πραγματικότητα και  συμπεριφέρονταν σαν να μην συνέβη τίποτα.

Εμείς, από το δικό μας αστρικό περιβάλλον, παρακολουθούσαμε όλα αυτά στην διαπλανητική τηλεόραση και σχολιάζαμε, όταν δεν βαριόμασταν, ότι πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, όλα αυτά ήταν και αστεία.  Ωστόσο, παρά την ασυγκρίτως ανώτερη  τεχνολογία μας , δεν ήμασταν ακόμη σε θέση να τους μεταφέρουμε αυτά τα συναισθήματα. Τους αφήναμε να βράζουν στο ζουμί τους μέχρι η συμπαντική λογική,(που ούτως η άλλως  αδιαφορεί  για τα επί μέρους  γαλαξιακά προβλήματα),  να δώσει λύση στο πρόβλημά τους.

Ο καιρός περνούσε, οι μέχρι τότε πεποιθήσεις τους έμοιαζαν απαρχαιωμένες, (για να μην πω άχρηστες), αλλά η κατανόηση αυτής της νέας κατάστασης δεν έμοιαζε καθόλου εύκολη. Εξακολουθούσαν να διαφωνούν για τα ίδια πράγματα, να θορυβούν δίχως λόγο, να γίνονται μαλλιά κουβάρια για γελοία θέματα, ενώ ένα αόρατο τέρας, έσπαγε πλάκα μαζί τους.  Παρά τις δυσάρεστες  περιπέτειές τους όμως, τίποτα δεν φαινόταν να μπορεί να τα ταρακουνήσει. Τσιμεντωμένες απόψεις και πεποιθήσεις είχαν διαβρώσει τα τοιχώματα του εγκεφάλου τους σε βαθμό ανεπίτρεπτο.

Σε μια από τις τηλεθεάσεις  που είχα, είδα κάποιους μασκοφόρους να τσουβαλιάζουν κάποιους άλλους δίχως μάσκα και να τους πετούν σε έναν ωκεανό από ανθρώπινα πτώματα. (Α! Ξέχασα να σου πω ότι αυτά τα όντα είχαν την ονομασία : άνθρωποι). Ομολογώ πως δεν ήταν ευχάριστο. Παρ’ ότι αυτό συνέβαινε πολλά έτη φωτός μακριά μας , με τάραξε.

«Και τι έκανες εσύ γιαγιά»; Ρώτησε έξαφνα το εγγόνι. Η γιαγιά ομολογουμένως αιφνιδιάστηκε από την ερώτηση και απάντησε μάλλον αμήχανα:

«Έκλεισα την επικοινωνία παιδί μου.  Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω ; Λυπήθηκα είναι η αλήθεια για την τύχη τους, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο. Δεν το ανέφερα καν στους γονείς σου, φοβούμενη ότι θα με απόπαιρναν. Μερικά πράγματα είναι καταδικασμένα από τη φύση τους σε κακή εξέλιξη. Κατηφορίζουν  μέχρι να πιάσουν πάτο. Τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να ξανασηκωθούν. Εμείς πάλι, οι πιο προχωρημένοι,  είμαστε εκ των πραγμάτων, αναγκασμένοι  σε απλή παρακολούθηση των μακρινών γεγονότων. Οι επαναστάσεις  και οι κάθε είδους εξεγέρσεις, (θα σου εξηγήσω άλλη φορά τι ήταν αυτές οι δραστηριότητες),   τις τελευταίες χιλιετίες είχαν αντικατασταθεί από απλά πατήματα κουμπιών. Kάποια  βέβαια από τα όντα αυτά, ούτε καν  αυτό  το είχαν πάρει χαμπάρι. Αυτά, συνήθιζαν να συγκεντρώνονται μέσα σε γυάλινες  σφαίρες και να ανταλλάσουν απόψεις. Αναμασούσαν τα ίδια και τα ίδια και περνούσαν καλά μεταξύ τους.  Ότι συνέβαινε έξω από τις σφαίρες τους, το θεωρούσαν εχθρικό και επικίνδυνο.

  Τώρα βέβαια και  εμείς εδώ, πέρα από τις απόμακρες  παρατηρήσεις μας  έχουμε και  τα δικά μας προβλήματα. Δεν είναι λίγα … Τελευταίως δε, έχει  αρχίσει να με θορυβεί η εμφάνιση κάποιων άλλων περίεργων  όντων, που δεν μοιάζουν ούτε με μας, ούτε με αυτά τα μακρινά όντα. Η σκέψη μου επικεντρώνεται  σε αυτά, καθώς τον τελευταίο καιρό όλο και πληθαίνουν… φοβάμαι μήπως στο μέλλον, αποτελέσουμε γι αυτά αξιοπερίεργο  αντικείμενο. Αχ καλό μου παιδί !  Κάθε σύμπαν έχει τους δικούς του καημούς! Άντε για ύπνο τώρα! Αύριο, το διαστημικό λεωφορείο θα έρθει νωρίτερα…   θα περάσει πρώτα να μαζέψει τα αδέσποτα παιδιά από την χθεσινή έκρηξη.