Είναι αλήθεια ότι κάθε καινούργιο γεγονός με τραυματικές επιπτώσεις για το κοινωνικό σύνολο αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό, φόβο και πολλές φορές με σκέψεις για τεράστιες συνωμοσίες πίσω απ’ αυτό. Όχι βέβαια πως δεν είναι μια υπαρκτή πιθανότητα.
Αυτό συμβαίνει και με τον κορονοϊό στις μέρες μας. Η υποψία ότι τα τεστ είναι πλασματικά κυριαρχεί στη σκέψη όλων, είναι μια πραγματικότητα μέχρι τη στιγμή που θα σου χτυπήσει την πόρτα η ανάγκη να βρεθείς αντιμέτωπος με το…τεστ. Τότε τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Η αγωνία χτυπάει κόκκινο και μόνη σου ελπίδα είναι μια προσευχή γιατί δεν ξέρεις αν θα βγει θετικό κι αν θα είναι αληθινό! Μεγάλη παγίδα τελικά η αμφισβήτηση.
Τη στιγμή που παίρνεις την απάντηση- ευτυχώς αρνητική- όλα αρχίζουν να αλλάζουν μέσα σου, εσύ που διαφωνούσες και αντιδρούσες, όταν είδες το θερμόμετρο να φτάνει 39,5 C σκέφτηκες τα παιδιά σου, τους συναδέλφους σου, τους συνανθρώπους σου. Μια ιογενής γαστρεντερίτιδα ήταν, στο είπε ο γιατρός απ’ την αρχή, αλλά οι θέσεις ευθύνης στις οποίες υπηρετείς επέβαλαν την υπεύθυνη στάση.
Οι συζητήσεις με τους γιατρούς που εμπιστεύεσαι αποκαλύπτουν πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν ιό που έχει προσβάλει πολλούς, πάρα πολλούς. Όμως αυτή τη στιγμή η επιστήμη, ειδικά στον τομέα της ιολογίας, αναπτύσσεται ραγδαία! Φάρμακα που θα χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση πολλών ιών ανακαλύπτονται με σκοπό τη θωράκιση των ανθρώπων απέναντι σ’ αυτό που οι ίδιοι βέβαια προκάλεσαν “βιάζοντας” τη φύση με τη συμπεριφορά τους. Η φύση αντέδρασε γιατί δεν αντέχει την παράλογη καταπίεση και τον βιασμό της, αυτή τη μεταπτωτική κατάσταση του χωρισμού του ανθρώπου απ’ τον Θεό κι απ’ τη Φύση, από την αρμονική σχέση μαζί της.
Και οι θεωρίες συνωμοσίας; Εδώ τα πράγματα δεν είναι απλά. Αφενός η τάση του ανθρώπου μπροστά στον θάνατο να αντιμετωπίζει τα πράγματα με μια σχεδόν “μυστικιστική” στάση κατά την οποία όλα έχουν έναν απώτερο σκοπό και κάποιοι βυσσοδομούν προκειμένου να υποτάξουν το ανθρώπινο γένος ή να προάγουν “σκοτεινά συμφέροντα” είναι δικαιολογημένη ψυχολογικά. Αφετέρου, η καραντίνα σε παγκόσμιο επίπεδο μας έμαθε ένα πράγμα. Είναι πλέον πολύ εύκολο να γίνουμε “θύματα” – αν υπάρχει αυτή η μία πιθανότητα- των οικονομικών ή άλλων συμφερόντων κάποιων που θα ήθελαν να ελέγξουν τον παγκόσμιο πληθυσμό με ένα είδος “νεοφασισμού”.
Η κοινωνία ταλανίζεται από τις αντιφατικές απόψεις ως προς τη χρήση της μάσκας. Ο ΠΟΥ ( Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) δηλώνει ότι για τα παιδιά η χρήση μάσκας επιβάλλεται από την ηλικία των δώδεκα (12) ετών. Την ίδια στιγμή στη χώρα μας το Υπουργείο Παιδείας και το Υπουργείο Υγείας στέλνουν τους μαθητές από το Νηπιαγωγείο με μάσκα στο σχολείο. Οι προβληματισμοί τεράστιοι. Πόσο προφυλάσσονται τα παιδιά από αναπνευστικά προβλήματα ή άλλες λοιμώξεις του αναπνευστικού; Το ίδιο ισχύει για όλους όσοι είναι αναγκασμένοι να φορούν μάσκα καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασίας τους. Γιατροί, εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι κλπ. Μια μάσκα που υγραίνεται και μόνο από την αναπνοή, πόσο μάλλον από την ομιλία, είναι βέβαιο ότι προφυλάσσει από αναπνευστικά κι άλλα προβλήματα; Μήπως τελικά προσπαθώντας να προφυλαχθούμε από τον ιό οδηγούμαστε σε άλλες ακρότητες; Ποιος παίρνει την ευθύνη γι’ αυτές τις αποφάσεις; Ποιος παίρνει την ευθύνη για τα παιδιά;
Αν γινόμαστε περισσότερο ευάλωτοι στον ιό ή σε άλλους ιούς;
Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι προσπάθεια δαιμονοποίησης της μάσκας, αλλά εύλογες απορίες που έχει κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος. Πριν λίγο καιρό, στην πρώτη φάση του ιού, το πλύσιμο των χεριών, η προστασία σε κλειστούς χώρους όπως τα ΜΜΜ ή όπου υπήρχε συγκέντρωση πλήθους, ήταν αρκετά για να εξασφαλίσουν προστασία. Τώρα προς τι ο πανικός; Γιατί υπάρχει αυτή η τάση να καλλιεργείται πανικός κυρίως από τα ΜΜΕ. Κι ο πανικός ή η παραπληροφόρηση δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Πηχυαίοι τίτλοι που τραβάνε την προσοχή ή τρομάζουν, ενώ το περιεχόμενο απέχει παρασάγγας από το δηλούμενο, κατακλύζουν το διαδίκτυο όλο το καλοκαίρι!
Ανευθυνότητα ή ύποπτη συμπεριφορά; Επιπλέον, ξανατίθεται το ζήτημα της ηθικής των ΜΜΕ μπροστά στα σοβαρά γεγονότα. Η είδηση για την είδηση! Θυσία στο βωμό της η αξιοπρέπεια και ο πόνος κάθε ανθρώπου ή και η αλήθεια!
Εδώ ερχόμαστε εμείς ως πρόσωπα επώνυμα με κρίση και λογική. Τα πράγματα είναι σοβαρά. Πόσο σοβαρά; Σίγουρα πολύ. Οι απαντήσεις που παίρνουμε είναι συγκεχυμένες σε πολλά επίπεδα. Το τοπίο δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο. Ούτε για τους επιστήμονες ούτε για εμάς και γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να προσέχουμε. Τι κάνουμε, τι λέμε, τι διαβάζουμε, πώς το διαβάζουμε. Ακόμη κι αν αυτό υποτίθεται πως είναι για το καλό μας. Μην ξεχνάμε ότι κάθε ιός, όχι μόνο ο συγκεκριμένος, είναι πιο “αποτελεσματικός” στον τρίτο κόσμο, στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, στις μάζες που αντιδρούν για την αντίδραση.
Είμαστε μια παγκόσμια κοινωνία και έτσι οφείλουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε. Θα κριθούμε για τις συλλογικές προσπάθειες. Για την ατομική ευθύνη που έχει συλλογικό αντίκρισμα. Σε κοινωνικό, πολιτισμικό, πολιτικό επίπεδο. Η ευθύνη όλων μας είναι πολύ μεγάλη. Οφείλουμε να προστατευθούμε και να προστατεύσουμε. Να παραμείνουμε υγιείς και να προστατεύσουμε τις αξίες μας. Να προστατεύσουμε τους συνανθρώπους μας, τα παιδιά μας, την ανθρωπιά μας και τη Δημοκρατία. Να προστατεύσουμε τον Πολιτισμό μας.
