Μετανεωτερική ονειροφαντασιά στα χνάρια της δημοτικής παράδοσης, έρρυθμος λόγος με φολιδωτές επαναλήψεις έλικος τινός τεινούσης προς το Φάος το ομηρικόν. Παπαδιαμάντης και Βιζυηνός, Δροσίνης και Παλαμάς, Μυριβήλης και Καρκαβίτσας, μα πάνω απ’ όλα τα δημοτικά μας τραγούδια και οι παραλογές, οι ντοπιολαλιές και η ονοματολογία που ακούγεται σαν νεκρολογία χωροχρόνων μακρινών που δεν αγγίζουν πια τα πλήκτρα των ψηφιοποιημένων συνειδήσεών μας.

Ο Δημήτρης Αλεξίου είναι ο κατ’ εξοχήν ποιητής της ζωντανής λαλιάς, ανθρώπων και όντων αγίων, αφού μέσα στην υπομονή θεριεύουν οι αντοχές τους και καθίστανται πεδία ασκήσεως μιας Χάριτος σχεδόν ανθρωπομορφικής. (…)

(από την κριτική παρουσίαση του Δρ. Κ. Μπούρα στο Φράκταλ)