ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ…

Κλείνω τα φυλλωσσιές των  δέντρων- σαν κουρτίνες απόγευμα-
να σκοτεινιάσει γρήγορα
Ώρα να μαζευτούμε σπίτι
προτού ξεκινήσουν οι προγραφές
Τη μέρα ο εγκλεισμός είναι μαρτύριο
το φάντασμα αγριεμένο
κυνηγάει όποιον βρει άοπλο
Οι εντεταλμένοι καταγράφουν
όσους θα τιμωρηθούν
Μα απ’ το θηρίο είναι που πρέπει
όλοι να γλιτώσουμε
Τη νύχτα ντύνονται στρατιώτες μέχρι κι οι γείτονες
Αδελφός τον αδελφό…
Όχι για να προστατεύσει, μα από φόβο
μη φέρει το παράσιτο και το παράλογο
Τα όπλα τους χαράζουν τα χαμόγελα
Ο ήλιος βγαίνοντας τρέμει
γιατί λείπουν τα λόγια των ποιητών,
οι κραυγές των τρελών
κι οι προσευχές των γερόντων ίσα που ακούγονται
Στην πόλη θροϊζει ο τρόμος
ο πανικός φόβος μαρτυρά την απουσία
του διπλανού χεριού κι ενός ζεστού χαμόγελου
Σε βλέπω να τρέχεις παρέα με το σκύλο σου στο κάποτε πάρκο
αυτός με την ουρά στα σκέλια
κλαίει πάνω απ’ τις πεταμένες μάσκες.
Θα ήθελα να πιστεύω πως όλοι περιμένουμε
να λευτερωθούμε, σαν μάνες ετοιμόγενες, αλλά με διαψεύδει
η καθημερινότητα
Σηκώνω τα μάτια κι αναπέμπω δέηση
Αντίκειται στον ορθολογισμό σου
Μα στη δική μου λογική χωράει
ο άνθρωπος μέσα  στην αγκαλιά του Θεού.
Ένα κοτσύφι ξεγελασμένο κελαηδάει
Είναι η ελπίδα μου.
Ίσως να μην κλείσω όλες τις φυλλωσιές
Να βλέπουμε οι άνθρωποι πού πάμε…