ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ

Οι λέξεις μου δεν βγαίνουν εύκολα

στις κρίσιμες στιγμές

σαν άσσος από το μανίκι μου.

Το αίμα μου όμως  είναι πληθωρικό

και σε λίγες μόνο στιγμές

γίνεται θολό ποτάμι

και πνίγει τις λέξεις μου

στην αρχή κιόλας του ποιήματος.

Όσες γλιτώνουν ανοίγουν τα φτερά τους

σταχτιά περιστέρια

να φέρουν το μήνυμα.

ΚΡΙΤΙΚΗ

                        Στην Ανθούλα Δανιήλ

 Συνήθως αφαιρώ διακριτικά μάσκες με πολλά ψιμύθια

περούκες που φορούν  ουτιδανοί  ηθοποιοί

για να κρύβουν τα απρόσωπα πρόσωπά τους.

 Βγαίνω μέσα από το χρόνο διαρκώς ρωτώντας

και ξαναθυμίζοντας στην ανθρώπινη ματαιοδοξία

τ’ ανάγλυφα του 5^ου αιώνα π.Χ. στη μεγάλη αίθουσα

του Μουσείου,-αυτά τα μικρά ομοιώματα της ψυχής μας-

αυστηρούς ρυθμούς και πτυχώσεις αγαλμάτων

την τέχνη χάραξης των ραβδώσεων του Παρθενώνα

τη γέννηση του Χριστού στο Δαφνί

και δεν ξεγελιέμαι απ’ τις φωνές του πλήθους

στις αίθουσες των λογίων και των βιβλιοπωλείων. Υπάρχω

και χωρίς τον πλαστό περίγυρό μου.