Κοιμάμαι – ύλη ασταθής, πιο ασταθής

Υπόνοιες διάσπασης, πού είσαι;

Παλεύω τα σεντόνια

Μορφή να πάρω, ποια μορφή;

Εικόνες σε καλειδοσκόπιο

Αποχωρίζονται, σμίγουν ξανά, αποχωρίζονται

Πανσέληνος σε έξι, σε δώδεκα τεταρτημόρια

Αναπαράγεται σαν μονοκύτταρο, γίνεται πάλι κύκλος

Φέγγει απόκοσμα, ασκεί έλξη στα πράγματα για να της μοιάσουν

Αδειάζω, με τραβάει, άδειασα, πού είσαι;   

Δεν είσαι πια πηγή ενέργειας, έχουν κοπεί οι τροφοδότες όλοι

Στείλε μου σήμα. Στέλνεις – τι μου στέλνεις;  

Ακούω κάτι

Ένα γρατζούνισμα, μπρούτζινη πένα σε περγαμηνή, απίστευτο

Μου γράφεις στα τυφλά, με γράμματα κωφάλαλα, πιάνει φωτιά

Καίγεται  η επιστολή, να φτάσει στον δικό μου χρόνο

Κοιτάζεις τη φωτιά και σε κοιτάζει

Έντονα, όλο και πιο έντονα

Μες τους καπνούς διακρίνω:

«Πρόσεχε

Το παραμικρό.

Κάθε απόφαση είναι εις βάρος

Άλλης απόφασης. Πρόσεχε.    

Όλα συμβαίνουν δυο φορές κάθε φορά.

Μόνο ο ένας τρόπος γίνεται αντιληπτός».

Προσέχω. Είμαι παντού, κάθε λεπτό. Ύλη ασταθής πιο ασταθής

Κοιμάμαι –