Αγαπημένοι μου ηθοποιοί,
τα θέατρα είναι κλειστά, τα θέατρα είναι κλειστά, τα θέατρα είναι κλειστά και σκοτεινά, σαν πεθαμένα.
Ακατοίκητα.
Χωρίς ανάσα θεατή και ιδρώτα ηθοποιού.
Χωρίς φωνή, χωρίς χειροκρότημα… Απαγορεύεται η φωνή, απαγορεύεται το χειροκρότημα.
Απαγορεύεται το συνέρχεσθαι για πρόβα, απαγορεύεται η θεατρική έξοδος. Απαγορεύεται να βγεις από το σπίτι.
Απαγορεύεται, αγαπημένε μου ηθοποιέ, να βγεις από τον εαυτό σου, να πας να βρεις τον ρόλο σου, να κουβεντιάσετε, να μαλώσετε και μετά να αγαπηθείτε, να βγάλετε το μέσα έξω, να αποκαλύψετε τις μαγικές δυνάμεις της ψευδαίσθησης.
Πρέπει να υποταχθείτε στην πραγματικότητα, εσείς, που μια ζωή, αυτή την πραγματικότητα παλεύετε με νύχια και με δόντια να καταστρέψετε, να την μεταμορφώστε σε όνειρα ζωντανά, να έρθουν οι θεατές να τα φορέσουν.
Τώρα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις, να περιμένεις, να περιμένεις, σαν όργανο μουσικό κρεμασμένο στον τοίχο, να έρθει η μουσικός να σου βγάλει τη φωνή.
Να έρθει η στιγμή να γίνεις μέλος θιάσου.
Να έρθει ένας σκηνοθέτης να σε οδηγήσει, να απαιτήσει, να σε πατήσει στις καλά κρυμμένες συναισθηματικές σου χορδές, να τις κάνει να ηχήσουν, να εκφράσουν εκείνα τα πολύτιμα λόγια, μυστικά κρυμμένα, που λέγονται από τους νεκρούς, τα λόγια που θα συναντήσουν τον θεατή σου, να τον μεταμορφώσουν σε Άνθρωπο.
Αυτό δεν επιτρέπεται. Είναι σε αναστολή.
Η μεταμόρφωση του ανθρώπου σε Άνθρωπο είναι σε αναστολή.
Αυτή η προαιώνια μαγεία, που συνδέει τους τωρινούς με τους νεκρούς προγόνους.
Αυτό το μυστήριο της τελετής, που μας κάνει συμμέτοχους στα ίδια πάθη, που μας παρασύρει να κλάψουμε για τον ξένο πόνο, μορφών, από αιώνες χαμένων κι όμως ζωντανών, πιο ζωντανών από τους ζωντανούς· γιατί οι μορφές αυτές θα επιζήσουν των νυν ζώντων και θα πλέουν εσαεί στους ωκεανούς μελλοντικών ταξιδιών και εξερευνήσεων, μέσα στις ψυχές των επόμενων γενεών, μέσα στα μελλοντικά ποιήματα…
Αγαπημένοι μου ηθοποιοί,
μην υποστείλετε την ικανότητα της μεταμόρφωσης, αλλά πώς;
Αφού, αυτή η μεταμόρφωση, τελείται κι εκτελείται μόνον επί σκηνής.
Εκτός σκηνής, αυτή η μεταμόρφωση, είναι απλώς και μόνο τρέλα (επιμένει ο αυτόματος διορθωτής στο ένα λάμδα, αλλά κι εγώ θα επιμείνω στα δυο) ΤΡΕΛΛΑ ΤΡΕΛΛΑ ΤΡΕΛΛΑ (στα κεφαλαία ο διορθωτής δεν αντιστέκεται).
Στα κεφαλαία αισθήματα κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί, θα υποχωρήσει κάτω από την πίεση της θλίψης.
Την πίεση του κενού, που περιμένει να γεμίσει.
Την πίεση των άδειων καθισμάτων, που περιμένουν άνθρωπο να καθίσει, να πάρει μέρος στο θεατρικό μυστήριο, μέσα στο χώρο λατρείας του Ανύπαρκτου.
Τον άνθρωπο που θα κλάψει δημοσίως.
Δίπλα σε έναν άγνωστο, με την ίδια αφορμή.
Να κλάψει για τα πάθη της Αντιγόνης, ενός φάσματος δηλαδή, ανύπαρκτου, που όμως επιμένει να ανασταίνεται και να κυκλοφορεί, σε πείσμα των διωκτών της και των δολοφόνων της.
Να κάθεται και να περιμένει τον Γκοντό, μαζί με τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν, ενώ ξέρει πολύ καλά ότι ο Γκοντό δεν πρόκειται να έρθει.
Να κάθεται εκεί σιωπηλός στο κάθισμά του, να αγωνιά για την τύχη της Ηλέκτρας, ενώ ξέρει πολύ καλά ότι ο Ορέστης θα έρθει και θα την ελευθερώσει από τα βάσανά της.
Να αντέχει υπομονετικά την έρευνα του Οιδίποδα να βρει τον φταίχτη του θανατικού που χτύπησε τη Θήβα, ενώ ξέρει πολύ καλά, από τον μύθο και τα σχολικά μαθήματά του, ποιος είναι ο δολοφόνος του Λαΐου.
Όλα αυτά, εν μέσω πανδημίας, είναι απαγορευμένα, όπως ήσαν απαγορευμένα σε όλους τους μεσαίωνες της ανθρωπότητας.
Μη και τολμήσει να ξεμυτίσει η Αλήθεια για την ανθρώπινη φύση, που αιώνες τώρα οι ισχυροί προσπαθούν να πνίξουν, γιατί τη φοβούνται.
Γιατί η Φύση περιέχει τη φθορά τους, που δεν μπορούν να αντέξουν και να παραδεχτούν. Γι αυτό αγωνίζονται, ματαίως όμως.
Γιατί το κάθε κύτταρό τους τη φύση ακολουθεί, όχι τις ιδεολογίες, τις ιδεοληψίες και τις προκαταλήψεις τους.
Αγαπημένοι μου ηθοποιοί, μην πτοείσθε!
Το θέατρο θα ξαναβγεί στην αγορά, στα σκοτεινά, υγρά και βρώμικα υπόγεια, όχι στα σπίτια μέσα, απέναντι στους αναπαυτικούς καναπέδες.
Εκεί δεν υπάρχει Θέατρο, υπάρχει μόνο ένα κουτί που παίζει διαφημίσεις, μέσα στα διάφορα προγράμματα της τηλεόρασης.
Μη σας παραπλανούν ότι μια θεατρική παράσταση μέσα στην οθόνη είναι θέατρο.
Δεν είναι.
Το θέατρο είναι έξοδος.
Ηρωική έξοδος. Ενός σώματος που πάει στολισμένο στο χώρο της τελετής, ενός πνεύματος που πάει στη σφαίρα της ανυπαρξίας, μιας ψυχής που θα καταδυθεί σε ξένα αισθήματα, για να μπορέσει μετά, λιγότερο επώδυνα, να διαχειριστεί τα δικά της συναισθήματα χωρίς να υποφέρει, αφού θα δει ότι όλα τα δικά της είναι ανθρώπινα, κοινά όλων των ανθρώπων, όλων των τόπων και καιρών.
Εκεί, στο θέατρο, ο θεατής θα δει ότι δεν είναι μόνος, θα δει ότι τραβάει το δρόμο μιας ανθρώπινης πορείας, που άλλοι πριν από αυτόν έχουν χαράξει. Και παίρνει θάρρος και απαντοχή, να αντιμετωπίσει τους καθημερινούς δράκους, να παλέψει με τα τέρατα και να νικήσει.
Τα τέρατα θέλουν τα θέατρα κλειστά.
Τα θέατρα είναι κλειστά.
