• Η ευχή της, η προσευχή της πραγματοποιήθηκε. Πέρασε χρόνια έτσι και εκείνη ποτέ δεν πίστεψε ότι θα το ζήσει, τ‘ ονειρευόταν μόνο.
  Κι όταν συνέβη έμοιασε κάτι ξαφνικό, κάτι σαν κραδασμός στο υπάρχον καθεστώς. κάτι σαν ύβρις. Το περιβάλλον, σοκαρισμένο, έσπευσε να την επαναφέρει.
  Επί ματαίω.
  Η Αλίκη είχε καταφέρει να γυρίσει, επιτέλους, τον κόσμο ανάποδα.
  Έτσι τώρα, αντί να πέφτει, πετούσε.
  Και σε όλα τα μέχρι τότε βαρίδια της φύτρωσαν πούπουλα που, με κάθε τράβηγμα από τα χαμηλά, αυτά δυνάμωναν. Μέχρι που γίνανε φτερά.
  Η Αλίκη φοβόταν.
  Περισσότερο απ‘ όλα όμως χαιρόταν καθώς τους κουνούσε το μαντήλι από ψηλά.

  
  

•  Andrew Gadd (British, b. 1968, London, England) – She Became Lighter Than Air Somehow, III from The Day Begins 

 Ο χρόνος! Ο χρόνος, της είπε, αγοράζεται εδώ μέσα με κομμάτια μνήμης.

Δηλαδή; τον ρώτησε.
Μας δίνεις την ανάμνηση από το πρώτο σου φιλί, από την ευωδιά του παιδικού σου δωμάτιου, από τη μέρα που είδες τον μπαμπά σου να σε χαιρετά από το παράθυρο του νοσοκομείου ενώ εσύ περνούσες με το σχολικό. Και αυτά εμείς τα εξαργυρώνουμε.
Με τι; ρώτησε η Αλίκη.
Με τύχη, απάντησε ο λαγός–τελετάρχης.
Καλή τύχη; επέμενε η Αλίκη.
Αυτό είναι θέμα γούστου, είπε εκείνος μετά από μια μικρή απαξιωτική παύση.

• 
• στο εικαστικό Adriaan Coorte. (Dutch, 1665-1707). Vanitas
  

Κι έπειτα; τον πίεσε εκείνη. 

Έπειτα τι; ρώτησε απορημένος ο λαγός-τελετάρχης. Τι τον κάνω μετά αυτό το χρόνο; Ό,τι θες. Μα χωρίς αναμνήσεις είναι λες και…Λες και…; Λες και δεν έχω ζωή, πρόσθεσε διστακτικά η Αλίκη. Λες και δεν έχεις προηγούμενη ζωή, τη διόρθωσε με ύφος υπομονετικό, σχεδόν συγκαταβατικό ο λαγός-τελετάρχης, σαν να απευθυνόταν σε μικρό παιδί, ή σε μια ανόητη (πράγματι, συχνά η Αλίκη ένιωθε πως ήταν πολύ μικρή. Άλλες φορές πάλι πως ήταν ανόητη. Τις περισσότερες βέβαια πως ήταν μια μικρή ανόητη).Κάθε κομμάτι χρόνου που σου δίνεται, συνέχισε ο λαγός-τελετάρχης διδάσκοντας, το ξελεπιάζεις, το βουρτσίζεις καλά και, αφού το περάσεις με μπόλικο λούστρο αρίστης ποιότητος, το τρίβεις προσεκτικά, τρυφερά. Έτσι το κάνεις δικό σου. Ενσωματώνεται, μπαίνει κάτω από το πετσί σου και, ενώ εσύ νομίζεις ότι ανοίγεται μπροστά σου, αυτό είναι βαθιά μέσα σου. Και είναι δικό σου πια θέμα το πώς θα το εκμεταλλευτείς, πώς θα το ζήσεις.Είναι ο καινούριος σου χρόνος και εκεί μπορείς να βάλεις ό,τι θες – σχεδόν ό,τι θες, διόρθωσε πιάνοντας την ενθουσιασμένη ματιά της Αλίκης.

• 

• στο εικαστικό Thomas Cooper Gotch. 1900. The Child in the World 

• Η Αλίκη χώθηκε βιαστικά στην καμπίνα και, αφού στάθηκε μπρος στο αυτόματο μηχάνημα, έβγαλε μερικές φωτογραφίες ανφάς και μερικές προφίλ. Η κόκκινη βασίλισσα της είχε μηνύσει ότι χρειαζόταν πρόσφατες για τη νέα της ταυτότητα στο βασίλειό της.
  Και αίφνης το μυαλό της Αλίκης φωτίστηκε! Ανάποδα, ανάποδα αυτή είναι η αποστολή μου! Έστρεψε τη ράχη στο μηχάνημα και, γυρίζοντας ανάποδα τη φούστα της, τράβηξε μερικά καθαρά ενσταντανέ.
  Ουφ, παρατρίχα γλίτωσα το κεφάλι μου, σίγουρα αυτό εννοούσε η κόκκινη βασίλισσα για να μη μου το πάρει! σκέφτηκε η Αλίκη.

• 
  
  

• photo Jean-François Jonvelle, Photomaton, 1980

  Η Αλίκη αποφάσισε να κινηθεί δραστικά.Ο Τρελός Καπελάς πάλι όχι.Η ματιά του περιεργάστηκε την ακραία στάση της. Καιρό τώρα μιλούσαν για κινήσεις, για την κατάλληλη θέση, αλλά αυτή το παράκανε τώρα, σκέφτηκε ο Καπελάς. Ο ίδιος είχε βέβαια αποφασίσει να βγάλει το καπέλο του, αλλά μέχρι εκεί για την ώρα.Προσπαθεί να με παρασύρει στην τρέλα της, κι εγώ τρελός δεν είμαι, συνέχισε το συλλογισμό του ο Τρελός Καπελάς. Υπέροχο να γνωρίζεις τον εαυτό σου, δεν λέω, ακόμα κι αν πρέπει να αναποδογυρίσεις τον κόσμο, τούτη εδώ όμως ξεπέρασε τα όρια, δεν περίμενε ούτε να πάει πέντε για να σηκώσει τα πόδια και να αρχίσει το τσάι της.Και ο Καπελάς βούτηξε το κουλουράκι του στο φως του τρελού προβολέα όπου είχε ακουμπήσει το καπέλο του.

• κομπάρσοι αντικαταστάτες στους ρόλους της Αλίκης και του Τρελού Καπελά η Monica Vitti και ο Marcello Mastroianni στο La Notte του Antonioni. 1961.