1

Η μεταλλική κλωστή της σοπράνο υφαίνει,

απαλά και τρυφερά όπως ποτέ άλλοτε,

γιατί εκείνος είναι στο ακροατήριο.

Πήρε την καλύτερη θέση.

Σωματοφύλακες τον περικυκλώνουν σαν μύγες,

παρακολουθούν την ανάσα

και τα λόγια του.

Σταμάτα να χαραμίζεις τoυς κόπους σου –

θα σ’ εγκαταλείψει.

Σταμάτα να υφαίνεις τα δίχτυα σου –

Γίνονται ιστοί αράχνης,

λεπτοί και ανίσχυροι στον άνεμο

της ανάσας, των κινήσεων, του ήχου,

της μεταλλικής φωνής του,

του δυνατού χάλκινου σώματός του.

Μέταλλο εναντίον μετάλλου –

Οι ελπίδες σου είναι φρούδες

Αλλά όμορφες σαν νότες με στολίδια.

Δεν έχει ταλέντο να αγαπά τις γυναίκες

και μαραίνονται χωρίς νερό και πάθος σαν τα νούφαρα.

Ατσάλωσε την καρδιά σου –

Ο επίλογος είναι κοντά.

O μαέστρος θα αφήσει κάτω τη μπαγκέτα του,

Η αυλαία θα πέσει,

Εκείνος θα ανεβάσει το παράθυρο στο αυτοκίνητο.

Η όπερα του έρωτα έχει τελειώσει.

2

Η ζωή είναι σκληρή, Άρη.

O Kύριος περνά όλα τα δάκρυά μου

στο νήμα της ζωής σου.

Θέλεις ένα τόσο βαρύ περιδέραιο;

Ροζ κούκλες, σαν συνθετικές πέρλες,

μπαινοβγαίνουν στην αγκαλιά σου

μυρίζουν ψάρι και αρώματα,

και λεκέδες από μάσκαρα. 

Το γιωτ σου πλέει προς την άκρη του κόσμου,

που σημαίνει πως θα πλέεις για πάντα,

γιατί τέλος του κόσμου δεν υπάρχει.

Ναι, Άρη, η ζωή είναι σκληρή:

όσο πιο πολλή δόξα το πρωί

τόσο πιο πολλοί μπελάδες τo βράδυ.

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος

με σκορπισμένα ρούχα γυναικών,

με καπρίτσια που ικανοποιήθηκαν,

και τις φλογερές μου λέξεις.

Είμαι κακός προφήτης

έτσι σιωπώ μετά την πρώτη λέξη,

κλειδώνω το στόμα μου

και  πετώ το κλειδί στο χορτάρι.

Για τώρα, αγάπη μου, για την ώρα.

Όταν έρθει το φθινόπωρο

και το χορτάρι χαθεί μες στο χώμα, 

θα βρω εκείνο το κλειδί

και θα ελευθερώσω τη φωνή μου,

δεν θα συγχωρήσω ποτέ τη σιωπή σου,

κοιτώντας μες την άβυσσο του χρόνου

θα σκεπαστώ με πάγο

και θα θάψω το πρόσωπο στα χέρια

για να μη δω

πώς πίνεις

το καταραμένο κρασί της προδοσίας, Άρη.