Στίχοι γνωστοί και αγαπημένοι, στίχοι που μας ξεσήκωσαν και μας ξεσηκώνουν. Αντώνης Καλογιάννης… έφυγε και άφησε τα τραγούδια του να μας εμπνέουν στους δύσκολους καιρούς και δρόμους που πορευόμαστε.
Καλό του ταξίδι…
Εμείς; Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς! Και παλεύουμε απέναντι σε μια δικτατορία αόρατη και ορατή…
Ένας εχθρός που έχει ανοίξει το δρόμο για την άρση των ελευθεριών μας. Τις ελευθερίες που τραγούδησε ο Αντώνης… Τέτοιες ελευθερίες διακυβεύονται σήμερα. Τέτοιες ελευθερίες σήμερα τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Μας ανατριχιάζει το τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου και τα ερπυστριοφόρα γύρω από το κέντρο της Αθήνας στα γεγονότα του Πολυτεχνείου! Σήμερα όμως είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την αστυνομία στα Πανεπιστήμια!!!
Να δεχτούμε την αστυνομική βία θεσμοθετημένη!
Έτσι το “είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς” θα είναι μια πρόφαση για επέμβαση – “παρέμβαση” καθώς θα είναι πιθανή συγκέντρωση ανατροπής του καθεστώτος! Οι φοιτητές είναι όλοι ύποπτοι για υποκίνηση βίας, για παράνομες δραστηριότητες, για χρήση του πανεπιστημιακού χώρου για οτιδήποτε άλλο εκτός από τις σπουδές τους. Είναι ύποπτοι και αυθαίρετα κριθέντες έκνομοι.
Αλλά και κάθε συγκέντρωση ατόμων, πάνω από δύο, είναι στις μέρες μας μια βέβαιη “πηγή” νόσου.
Και βέβαια και το “ού γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών” ( Ματθ. Ιη’ 20) αποτελεί εμφανέστατα κίνδυνο! Διότι πώς είναι δυνατόν να καλεί Κάποιος σε συνάντηση και να αγνοεί τον κορονοϊό!
Όλοι ύποπτοι, όλοι για πρόστιμο, όλοι για καταγγελία. Ο καιρός των ρουφιάνων!
Ο κορονοϊός ήρθε και έφερε ανατροπές που κανείς δεν περίμενε πως θα γίνονταν με τέτοια ευκολία, χωρίς σοβαρές αντιδράσεις. Διότι κινδυνεύουμε όταν συναντιόμαστε!!! Πρέπει να μένουμε σπίτι για να είμαστε ασφαλείς και…αφελείς!
Αφελείς και διπλομασκοφόροι. Διότι η μία μάσκα δεν είναι σίγουρο ότι προστατεύει από τις μεταλλάξεις της νέας, παγκόσμιας τρομοκρατίας. Χαμένοι στην μοναξιά, χαμένοι στην απομόνωση, χαμένοι στο απρόσωπο που επιβάλλει η νέα πραγματικότητα. Χωρίς ελευθερία. Διότι αγνοούμε όλα όσα γνωρίζουν οι λίγοι και εκλεκτοί. Αυτό στον σύγχρονο κόσμο κι αν είναι μειονέκτημα. Όταν τα πάντα εξαρτώνται από την γνώση.
Μήπως όμως ήρθε ο καιρός να πάψουμε να τρομοκρατούμαστε;
Γιατί είναι εντελώς διαφορετικό το να προσέχεις και τελείως διαφορετικό το να τρομοκρατείσαι. Είναι, κυρίως, τελείως διαφορετικό να βιώνεις αυτή την κατάσταση μόνος και τελείως διαφορετικό να νιώθεις ότι είσαι μέλος μιας παγκόσμιας οικογένειας με τα ίδια προβλήματα. Μιας οικογένειας στην ίδια γειτονιά! Στην ίδια πόλη, στον ίδιο τόπο!
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς!!!

ΥΓ. Ελπίζουμε πάντως να συνεχίσουμε να ακούμε το συγκεκριμένο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη με τον Αντώνη Καλογιάννη – και να μην θεωρηθεί ότι εμπίπτει στην κατηγορία των έργων που θα απαγορευτεί η μετάδοσή τους, εφόσον θεωρούνται ύποπτα ότι μπορεί να ωθήσουν σε εξεγέρσεις και πράξεις μίσους.