ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΩ…

Τίποτα δεν είναι όπως πριν κι οι ήχοι βομβαρδίζουν το κενό ανάμεσα στα λόγια και στα έργα. Αθυρόστομα παιδιά, ενήλικα από χρόνους πολλούς, πληγώνουν τ’ αυτιά και το μυαλό μου.

Μέσα στα περασμένα “νέα” των ανθρώπων προσπαθώ να ζεσταθώ, στα ρούχα τα μαζεμένα απ’ τα σκουπίδια.

Απόψε λέω να ονειρευτώ καιρούς ξεχασμένους. Τότε που έγερνε η Μαρίκα το κεφαλάκι της στο στέρνο μου και χαμογελούσε. Τότε που όλους τους καλούσα σπίτι μου και τους άκουγα να διαβάζουν τα αριστουργήματα τους….
Τώρα περπατάω στο χιόνι που βουλιάζει. Γλιστράω στην παγωμένη άσφαλτο. Μετράω τα βήματα μου σε μιλιγκράμ καθώς γεμίζει το φεγγάρι.
Γυρεύω ανθρώπους. Οικείους και ξένους. Ξεπαγιάζω στο κρύο, με ματώνει η παγωνιά και “άνθρωπον ουκ έχω”! Η μοναξιά βαραίνει το τοπίο, βαραίνει τα μάτια και τα πόδια. Κόβει την ανάσα.
Βγάζω το μπλοκάκι, σημειώνω απόντες όσους έφυγαν, όσους βιάστηκαν, όσους δεν άκουσαν τις φωνές ούτε είδαν τα υψωμένα χέρια.
Φυγή; Θάνατος;
Ερωτήσεις αιώνων χωρίς απαντήσεις. Μονάχα τρυπάνε το σεντόνι της νύχτας, τ’ αυτιά, τα μάτια που τις διαβάζουν. Νύχτα; Πέπλο βαρύ, ασήκωτη κληρονομιά, κατοικία των άστρων, πέφτει πότε βαρύγδουπη πότε στο κενό, άλλοτε σαν φίνο μετάξι που θυμίζει Τίποτα.

Γράφω και γδύνεται η ψυχή, σκέτη Αποκάλυψη μέσα σε ενύπνιο ή και στον ξύπνιο, ίσα να νιώθεται τσίμπημα μέλισσας σε μακρινό καλοκαίρι.

Πώς παλεύεται η απελπισία με τόση φωτιά να καίει τα σπλάχνα;

Μάλλον με ένα χαμόγελο, αντανάκλαση στο τζάμι που λιγοστεύει το οξυγόνο.