Πάνω από ένα χρόνο τώρα, ζούμε όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, και ομολογουμένως έχουμε όλοι κουραστεί. Αυτό είναι δεδομένο. Ένα μέρος των πολιτών συμπεριφέρεται ανόητα, μη τηρώντας τα μέτρα και δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Αυτό, πέρα από την ανευθυνότητα αυτή καθεαυτή, βολεύει και τους κυβερνώντες , οι οποίοι, ανήμποροι να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, μεταφέρουν την ευθύνη στους πολίτες. (ως ένα σημείο, δεν έχουν άδικο).

 Υπάρχει όμως και ένα άλλο μέρος,-μεγαλύτερο, σύμφωνα με τις δικές μου παρατηρήσεις, που είναι τόσο τρομοκρατημένο, ώστε να έχει καταντήσει ανθρωποφοβικό. Προσωπικά, αυτό το δεύτερο μέρος, με ανησυχεί περισσότερο. Οι άνθρωποι έχουν κυριολεκτικά κλεισθεί στα καβούκια τους, αρνούμενοι κάθε επαφή, με τον γείτονα, τον φίλο, τον συνάδελφο. Η κατάσταση αυτή, όλο και περισσότερο απομακρύνει τον ένα από τον άλλον, όλο και περισσότερο θεωρείται “φυσιολογική”, όλο και περισσότερο δεν ενοχλεί. Και αν τους πρώτους τους κατακρίνουν όλοι, με τους δεύτερους δεν ασχολείται κανείς. Η ηλεκτρονική επικοινωνία είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο, αλλά δεν υποκαθιστά την ανθρώπινη επαφή, που μέρα με την μέρα εξαφανίζεται και θεωρείται περίπου περιτή.   

Κάποτε θα τελειώσει όλο αυτό το θρίλερ. (Αν και δεν το βλέπω στο κοντινό μέλλον, με όσα νέα επεισόδια εμφανίζονται). Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Πέρα από την σακατεμένη οικονομία και όλα τα επακόλουθα στις ζωές μας, θα έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους μεταλλαγμένους. Ανθρώπους φοβισμένους, υποχόνδριους, αδιάφορους για τα πάντα πλην της επιβίωσής τους. Το τραγικότερο όλων είναι πως με αυτούς τους ανθρώπους θα συνεχισθεί η ζωή. Δεν συμμερίζομαι καθόλου την άποψη που λέει ότι, όλα θα ξεχασθούν και θα συνεχίσουμε από κει που μείναμε. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. .Ήδη τα πρώτα αποτελέσματα στην αλλαγή των ανθρώπινων συμπεριφορών είναι ορατά. Οι ανθρώπινες σχέσεις, που ούτως ή άλλως πάντα ήταν προβληματικές, χειροτερεύουν μέρα με την μέρα. Τα περί αλληλεγγύης και άλλα συγκινητικά, κάθε άλλο παρά εφαρμόζονται στην πράξη. Εκείνο που κυριαρχεί σε περιπτώσεις πανικού, ο οποίος εξαπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα, (θα έλεγα μεγαλύτερη από τον ίδιο τον ιό), είναι το χάος. Ο πανικός είναι ήδη εδώ. Με όλους τους τρόπους, δηλώνει την παρουσία του. Είναι ζωγραφισμένος στα βλέμματα των ανθρώπων, αποτυπωμένος στα βεβιασμένα χαμόγελα, σφραγισμένος στις πτυχές των συμπεριφορών τους. Θα μου πείτε, τι να κάνουμε οι άνθρωποι, όταν δεν έχουμε καν την δυνατότητα να συμπαρασταθούμε στον δικό μας άνθρωπο που προσβλήθηκε και καλείται να αντιμετωπίσει ολομόναχος τις συνέπειες; Όταν ο τρόμος αυτός πλανιέται στον αέρα που ανασαίνουμε; Ναι !Kαι αυτό είναι μια τραγική πραγματικότητα που δεν βοηθάει καθόλου στον πόλεμο με τον πανικό. Ωστόσο, επιμένω, πως ο πόλεμος μας θα πρέπει να έχει δύο εχθρούς! Τον ιό και τον πανικό ! Τον ιό δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε παρά μόνο, τηρώντας αυστηρά τα μέτρα και προσέχοντας κάθε μας κίνηση. Τον πανικό, μόνο με ήρεμη αντιμετώπιση !  

 Αυτόν τον πανικό οφείλουμε να πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις! Όχι στις υστερικές αντιδράσεις ! Όχι στις υπερβολές που οδηγούν σε απώλεια της ανθρωπιάς !

Ναι ! Τα μέτρα πρέπει να τηρούνται. Ακόμη και τα υπερβολικά,(τα μέτρα αφορούν πάντα στις ακραίες συμπεριφορές και φυσικό είναι, ορισμένα από αυτά να μοιάζουν αστεία). Ναι ! το εμβόλιο, όλοι πρέπει να το κάνουμε ώστε η ανοσία να προκύψει συντομότερα, πριν χαθούν πολλές ζωές. Ωστόσο, καμιά από τις παραπάνω υποχρεώσεις μας δεν μας εξασφαλίζει την διατήρηση κάποιας ομαλής συνύπαρξης με τον πλαϊνό μας άνθρωπο ! Αυτήν, μόνο η ανθρωπιά θα μας την εξασφαλίσει ! Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί για τίποτα! Όλα, έχουν να κάνουν με την προσπάθεια του ανθρώπου να σηκώσει το βάρος των προβλημάτων του, σκεπτόμενος συνολικά και όχι ατομικά. Διαφορετικά, η ζούγκλα των άγριων ζώων, θα φαντάζει καλύτερη από την δική μας απάνθρωπη κοινωνία!