Αδειάζει το φεγγάρι, θερίζει
Η ακονισμένη ημισέληνος
Αρχίζει πάλι η διεύρυνση της νύχτας
Σιωπηλά
Να μας συμπεριλάβει
Αδέλφια ορφανά, μόρια σκόνης αστρικής
Σε αποστάσεις αστρικές, κοιμήσου
Κλείσε τα βλέφαρα
Κρυστάλλινη σφαίρα ο βολβός του ματιού
Θολή από ανάσες έμβιων εικόνων, συγκεντρώσου
Δες: για μια στιγμή τα διακρίνεις πάλι όλα
Παρελθόντα και μελλούμενα
Σε ύπνου κάτοπτρο που αντανακλά
Ό, τι δεν βλέπεις-
Πυκνός καπνός εύφλεκτης ύλης
Κι υπνωτισμένων σκέψεων
Μας καταστέλλει, πνίγοντας
Προστατεύοντας, κοιμήσου
Άδειασες κιόλας, άδειασα
Έμειναν δυο πυρήνες μνήμης μοναχά
Αρχίζει πάλι η διεύρυνση της νύχτας
Μας συμπεριλαμβάνει –