Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ο ποιητής πείσμων ιστιοπλόος

Θάλασσας ανοικτής σε αγώνα

Παλεύει κύματα λέξεων

Στιγμών

Κόντρα σ’ ανέμους άγριους

Να πάει το σκαρί στο τέρμα

Σίγουρο μα κι ασφαλές

Ποίημα!

Παρέα με τη μοναξιά του

Στους ψίθυρους ήρεμης  βροχής

Μα και στους βρυχηθμούς της καταιγίδας

Βαδίζει

Μακριά από φωνές και άλλα Ζήτω!

Μακριά από βλέμματα στημένα

Ο δρόμος δίχως θεατές

Ταξίδι  έρημο

Μαντίλια δεν κουνιούνται στον προβλήτα

Αν φτάσει στο τέρμα ίσως

Δει το τρόπαιο

Φλάμπουρο

Να κυματίζει

Ίσως και πάλι όχι

Η ποίηση σπορ μοναχικό

Και δύσκολο

Γερά ζητά τα νεύρα

Ο ποιητής ιστιοπλόος

Μονάζει στον καιρό

Αν το σκαρί πιάσει λιμάνι

Μπορεί εκεί ο καπετάνιος

Εξουθενωμένος

Με την αλμύρα από το δάκρυ

Στα μάτια

Τα χείλια σκασμένα

Να βρει  να σφίξει

Ένα χέρι

Ένα πρόθυμο φιλί

Κι ένα λουλούδι.

Άλλοτε φτάνει ναυαγός

Με τ’ άρμενα σπασμένα

Και τα πανιά κουρέλια

Οι λέξεις σκόρπισαν απ’ το καλάθι

Καπνός

Το ποίημα ναυάγιο

Κι από την άλλη μέρα πάλι

Ρίχνεται στη θάλασσα

Πείσμων ιστιοπλόος

Το ποίημα να γεννηθεί!

( Από την ανέκδοτη συλλογή «Το χαμένο τρομπόνι»)