Στην πλούσια ιψενική πινακοθήκη ηρωίδων, τόσο σε εύρος τυπολογικό όσο και βάθος χαρακτηρολογικό, συναντούμε τη Ρεβέκκα Βεστ του δράματος Τα άσπρα άλογα / Ρόσμερσχολμ, έργου της ωριμότητας του Νορβηγού δραματουργού, που χαρακτηρίζει η βαθιά ψυχογραφική διαζωγράφιση των χαρακτήρων.
Η Ρεβέκκα είναι μια ηρωίδα που αλλάζει. Όταν το συνειδητοποιεί, είναι πια αργά. Το παρελθόν βαραίνει πάνω της αμείλικτο. Καμία συνθήκη δεν το νομιμοποιεί πια. Η Ρεβέκκα οδηγείται στη μόνη ανοιχτή οδό: την (αυτο)καταστροφή.
Κάπως έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός του τίτλου μας στοιχειοθετώντας την έννοια της τραγικότητας ως αλλαγής του δραματικού προσώπου και συνεκτιμώντας τον ρόλο της ενοχής, ιδιαίτερα μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς μίας συγκεκριμένης θρησκευτικής ηθικής. Βρισκόμαστε εδώ λοιπόν, στο Ρόσμερσχολμ, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενός συμβολιστικού δράματος. Η Ρεβέκκα ξεκινά δυνατή, στην προσπάθειά της να εισχωρήσει μέσα εδώ στο Ρόσμερσχολμ, χωρίς να λογαριάζει τίποτα, πιστεύοντας πως θα μπορούσε να πετύχει τα πάντα. Δεν πιστεύει λοιπόν την ιστορία με το άσπρο άλογο. Ή μήπως όχι; Και από πού αντλεί τη δύναμή της; Από την ταπεινή ηθική αφετηρία της, όπως θα διαγνώσει ο Κρολλ. Η αδελφή τού τελευταίου θα υποκύψει στη δύναμη της ισχυρότερης. Η Ρεβέκκα παίρνει έτσι ένα μεγάλο κρίμα: μία αθώα ψυχή, την οποία δηλητηρίασε και οδήγησε στην αυτοκτονία. Όμως αυτό δεν είναι το χειρότερο: η Ρεβέκκα θα χάσει την απότολμη θεληματικότητά της. .Υπάρχει κάποιος ισχυρότερος: ο ίδιος ο Ρόσμερ, ως άλλη… Νόρα, θα της εμφυσήσει την ευγένεια και τις αξίες του κατορθώνοντας να την μεταμορφώσει με τη δύναμη της αγάπης που της εμπνέει το πρόσωπό του. Τι ανώφελο! Θα οδηγηθούν και οι δυο μαζί στην αυτοκτονία, η οποία για τη Ρεβέκκα ιδιαίτερα που μας ενδιαφέρει εδώ, επέχει τη σημασία μιας δραματουργικής δικαίωσης, εν είδει εξιλέωσης απέναντι στην Μπεάτα αλλά και στον ίδιο τον Ρόσμερ -εδώ ασφαλώς υπάρχει και μια θυσιαστική διάσταση στη χειρονομία της εφόσον θέλει να αποδείξει την αγάπη της στον Ρόσμερ
Απομένει να δούμε ποια επίδραση άσκησαν οι νέες ιδέες στην Ρεβέκκα. Καμία προφανώς. Από την αρχή παρουσιάζεται ως χειραφετημένη -απέναντι σε μια θρησκόληπτη μαντάμ Έλσεθ, μόνο και μόνο για να αποδειχτεί η επιφανειακότητα αυτής της δήθεν χειραφέτησης. Γνώσεις εγκεφαλικές που, δεν εμπήκανε μέσα στο αίμα… μέσα στην ψυχή. Να γιατί είναι απαραίτητη η αθώα συνείδηση ελλείψει της οποίας η Ρεβέκκα θεωρεί πως δεν αξίζει πια να ζει.
