Άχνα

Το ποίημα είναι η άχνα της εκπνοής του ποιητή σ’ έναν αρχέγονο καθρέφτη

όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο

κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο, βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του

Νήπιο

Ποιος τόλμησε να πει

ότι τα όνειρα δεν ζουν ανάμεσά μας;

Ποιος ότι δεν μπορεί πνεύμα μας

να σεργιανίζει ολόκληρη την οικουμένη;

Ποιος ότι η υπέρβαση δυνατοτήτων, εαυτού

είναι τάχα μικρός σκοπός;

Κάποιοι τολμούν, αλλά εγώ θα είμαι εδώ να διασχίζω πλήρης αθωότητας τον κόσμο, νήπιο αναλφάβητο μπρος στην πληθώρα όσων έχουν γραφεί κι όσων δεν γράφηκαν ακόμα, αμετανόητος, φέρελπις, διψασμένος

ως κυνηγός του ανέφικτου για να το κάνω εφικτό

Eφαλτήριο

Την Ποίηση δεν θα τη βρεις

στις στιχοπλοκές και σε ορθοτεχνίες επιτήδειων λεξιλάγνων

στην εν ψυχρώ ροή των λέξεων άνευ Λόγου

στην άγνοια αυτοχρισμένων ποιητών

σε νοθευμένα γράμματα και σε θολά νοήματα των ανικάνων

σε πανηγύρεις εγωπαθών και λαθρεπιβατών, ούτε σε όσους πεζογραφήματα στοιχίζουν

Θα κρίνει εκείνη πότε θα σε βρει, αφού προηγηθεί σκληρή δουλειά, πολύωρα του νου ταξείδια, άπειρες τρικυμίες της ψυχής, πάμπολλα νυχτοκάματα, ώσπου να γίνει πλαστελίνη με αίμα και ιδρώτα ο γρανίτης

Τότε θα δεις

οι λέξεις είναι εφαλτήριο

ώστε να φτάσεις πέρα απ’ αυτές

στην πεμπτουσία πραγμάτων και ζωής

εκεί που βρίσκεται η Ποίηση πραγματικά

Τότε και μόνο θα τη βρεις

Προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή «Χάρτινοι απόγονοι», εκδόσεις «Στίξις»