ΚΥΡΙΑΚΗ

                                 Κυριακή!

                                  Μέρα επίσημη και γιορτινή,

                                  πνιγμένη στο θυμίαμα

                              και αφιερωμένη στην προσευχή

                                   και στην άφεση αμαρτιών,

                               τη δαμόκλειο σπάθη της ιεροσύνης,

                   καθώς από τα βάθη  των αιώνων και τους τάφους της Σιών,

                           του Δαβίδ του βασιλέα μέλπει η φωνή:

                           « Αινείτε τον Κύριον!  Αινείτε τον Κύριον!»

                                                            *

                                    Κυριακή!

                                     Μέρα για περισυλλογή,

                         Για να μαζέψεις κουβάρι τις σκέψεις σου,

                        που τις μαστιγώνουν αστραπές της συνείδησης,

                         την ώρα που χείλη ευσεβή,

                       κάτω από τους ουράνιους θόλους των εκκλησιών,

                       ασπάζονται, μ’ ευλάβεια και συντριβή, τις ιερές εικόνες

                   και αναπέμπουν μάταιες προσευχές προς τον Παντοδύναμο,

                                         « φωνή βοώντος εν τη ερήμω»∙

                                                                   *

                                           την ώρα που χείλη ασεβή,

                                           διψασμένα για ηδονή,

                                     υμνούν τέτοια μέρα και φιλούν,

                                          αμαρτωλά κι αμετανόητα,

                                     το ανθισμένο γυναικείο σώμα,

                      αυτό το δέντρο της Γνώσεως και της Παραφροσύνης,

                                     που ρήμαξε τον Παράδεισο

                           και νίκησε το φόβο αιώνων επί  αιώνων.

                                                           *

                                     Κυριακή!

                         Μέρα του κουρασμένου Δημιουργού κι ακόμα

                           του κουρασμένου ανθρώπου,

                           που αποπνέει χώμα, ιδρώτα και αμαρτία∙
         

                         μέρα που δεν ξημέρωσε ποτέ στον Κήπο της Εδέμ∙

                                    μέρα του Κάιν και του Άβελ∙

                          μέρα που μάτωσε για πάντα το ηλιοβασίλεμα.

                                                              *

                                 Κυριακή!

                             Ημέρα του  Κυρίου,

                               ημέρα του Ηλίου,

                           που λάμπεις στα μάτια μου,

             σαν φονικό εγχειρίδιο και σαν κωνσταντινάτο,

                                κλίνω ευλαβικά το γόνυ

                                  εκμηδενισμένος

                      από τις ιαχές του Κολοσσαίου

          και  τη θεία ρωμαϊκή σου μεγαλοπρέπεια!

                                       —– *  —–

Λίγα  λόγια για το ποίημα «Κυριακή» 

   Το ποίημα  επιγράφεται «Κυριακή» , μια μέρα που ο μέγας Κωνσταντίνος ονόμασε, για πολιτικούς  λόγους, ‘’ Ημέρα του Κυρίου’’ και ‘’ Ημέρα του Ηλίου’’, ονομασίες που αντιστοιχούν στον Χριστιανισμό η πρώτη και στον Μιθραϊσμό η δεύτερη. Ήταν εκείνη την εποχή οι επικρατέστερες θρησκείες. Σήμερα, ενώ οι Γάλλοι λένε την Κυριακή, όπως εμείς, ημέρα του Κυρίου ( dimanche ), οι Άγγλοι – για να καλοπιάσουν ίσως τον ήλιο που  δεν είναι φιλικός στη χώρα τους – την ονόμασαν, όπως οι μιθραϊστές, ημέρα του Ηλίου ( Sunday ). H γαλλική λέξη ‘’ dimanche ‘’, για να γίνω πιο σαφής, προέρχεται από τις λατινικές λέξεις ‘’dies domenica’’ που σημαίνουν ό,τι σε μας η λέξη Κυριακή. Αυτά τα λίγα για  το ποίημα και για τον μεγάλο αυτοκράτορα της Ιστορίας και άγιο της εκκλησίας, που δολοφόνησε ακόμα και μέλη της οικογένειάς του.  Αυτές οι πληροφορίες κάνουν πιο κατανοητές στην τελευταία στροφή του ποιήματος τις ιστορικές αναφορές και τους υπαινιγμούς για τη ζωή του μεγάλου Κωνσταντίνου.