Την περασμένη βδομάδα ανεβήκαμε στον Υμηττό. Κοντά στη μονή της Καισαριανής, να σου εμφανίστηκε μπροστά μας μια αλεπουδίτσα! Δεν είναι εύκολο να συναντήσεις ένα τέτοιο ζώο, έτσι που ζούμε σήμερα, το βλέπεις μόνο στο διαδίκτυο και αν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου για να ψάξεις.
Η αλεπουδίτσα είχε καφέ ανοιχτό τρίχωμα, μεγάλη φουντωτή ουρά και κινείτο βιαστικά αλλά και πολύ προσεχτικά σα να μην ήταν σίγουρη για τους κινδύνους που υπήρχαν γύρω της.
Την κοίταζα, όσο πλησίαζε και κάτι μου θύμιζε. Τα πονηρά ματάκια της και η κίνηση της έμοιαζαν κάπως σ’ έναν συστρατιώτη μου, τον κρυψίνου, έτσι τον λέγαμε. Κάποτε, τον ενοχλούσαμε και αυτός σήκωσε το ντουφέκι του απειλητικά ότι θα μας ρίξει, παρότι ήταν φιλήσυχο ανθρωπάκι.
Ο χώρος γύρω μας ήταν γεμάτος από ημιάγριες γάτες, που φαίνεται τις ταΐζουν τακτικά κάποιοι από τους επισκέπτες του Υμηττού. Το άγριο ζώο, διέσχισε ακροποδητί την άσφαλτο του δρόμου, που το χώριζε από τη φυλλωσιά που ήτανε κρυμμένο και βρέθηκε αθόρυβα στην απέναντι πλευρά, μες στους θάμνους.
Όλα έδειχναν ότι ήταν πεινασμένη. Εμείς, είχαμε μαζί μας αποξηραμένες σταφίδες και προσπαθήσαμε να την ταΐσουμε, αλλά, οι γάτες, επτά με οκτώ, δυσκόλευαν την προσπάθειά μας και εμπόδιζαν το πεινασμένο ζώο να έλθει κοντά μας.
Δύο από τις γάτες ήταν σαν εμπροσθοφυλακή. Δεν την άφηναν να προσεγγίσει τις σταφίδες. Όταν αυτή προσπαθούσε να τείνει δειλά τη μουσουδίτσα της, οι γάτες σήκωναν απειλητικά το πόδι τους και της έδειχναν τα νύχια τους, βγάζοντας γατίσιους βρυχηθμούς.
Εκείνη, έφαγε λίγες σταφίδες και μετά χάθηκε αθόρυβα μέσα στο πράσινο των θάμνων, όπως είχε προηγούμενα εμφανιστεί, χωρίς να ενοχλήσει κανέναν.
Εκειδά, μείναμε κι εμείς για λίγο, σκεφτόμενοι τη λειτουργία της φύσης, με τις αντιθέσεις και τις μορφές της, όπως εκφράστηκε με την κυριαρχική διάθεση των γατών απέναντι στην αλεπουδίτσα, αλλά και την ανθρώπινη παρουσία, αθέατη στο βάθος της σκηνής, μαζί με τα παραμύθια για την πονηρή κυρά Μάρω και τις δήθεν καταστροφές που αυτή προκαλεί.
Προχθές, ξαναπεράσαμε από το ίδιο σημείο και γνωρίσαμε τον άνθρωπο που φροντίζει αυτά τα ζώα της μονής Καισαριανής. Είναι ο γνήσιος προστάτης τους, αυτός που φροντίζει για την επιβίωσή τους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και εντυπωσιασμούς. Τα επισκέπτεται σχεδόν κάθε μέρα, μεταφέροντας από το σπίτι του τροφή.
Προπάντων τον ενδιαφέρει η μικρή αλεπού, που της έχει δώσει το όνομα Κλειώ. Το ζώο είναι από τα λίγα που έχουν απομείνει στον Υμηττό, μετά την κατασκευή της Αττικής Οδού, που ανέτρεψε τη φυσική ισορροπία στην περιοχή.
Ο φιλόζωος αυτός άνθρωπος την περιμένει υπομονετικά, κοιτάζοντας το ρολόι του. Κάποια ιδιαίτερη σχέση έχει αναμεταξύ τους δημιουργηθεί και δεν είναι εύκολο με την κοινή λογική να εξηγηθεί.
Όταν εμφανίζεται το ζώο, κοιτάζονται στα μάτια, πλησιάζονται και ακουμπάει αυτός την τροφή στη μουσουδίτσα του. Από αυτή την φιλική επικοινωνία κάτι μυστήριο μεταφέρεται ανάμεσά τους. Ακόμη, και οι γάτες μένουν ακίνητες, σιωπηλοί παρατηρητές, που δεν αποτολμούν να ταράξουν αυτή την ηρεμία.
Αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος, κρυφογελώντας, μας εξομολογήθηκε ότι η γυναίκα του, περιπαικτικά, κάθε φορά του λέει: «Τώρα είναι η ώρα, πήγαινε στη φίλη σου, την Κλειώ»!
