Ημέρα ανοιξιάτικη. Η Αναστασία μπαίνει στο αυτοκίνητο, το ράδιο ανοίγει στον Ερωτικό. Οδηγεί μηχανικά, σιγοτραγουδάει. Της αρέσει η δουλειά της…στον Μανώλη και στα παιδιά, όχι τόσο. Ξύπνησε πρωί πρωί Σαββατιάτικα ετοιμάστηκε στα γρήγορα και έφυγε πριν οι άλλοι ξυπνήσουν. Σήμερα είναι η τελική δοκιμή του νέου μηχανογραφικού συστήματος, που της έχει βγάλει την ψυχή το τελευταίο εξάμηνο. Ευτυχώς, είναι το τελευταίο Σάββατο που θα χρειαστεί να πάει στη δουλειά. Ευτυχώς, επίσης, το φαγητό, το ετοίμασε χθες βράδυ.
Στο φανάρι δεν προλαβαίνει να πατήσει το φρένο στην ώρα του, το αυτοκίνητο με γδούπο σταματάει πάνω στο μπροστινό παλιό Lada. Τραντάζεται. Το ίδιο και οι μπροστά. Βγαίνουν από τα αυτοκίνητα. Καμία ζημιά στο άλλο….ευτυχώς! Το δικό της φανάρι ράγισε. Ο ηλικιωμένος οδηγός του Lada μισά ελληνικά μισά ρώσικα, της λέει να μην στενοχωριέται.
Επιτέλους φτάνει στη δουλειά. Ανεβαίνει τα σκαλιά δυο δυο. Ευτυχώς, δεν τήρησε το dresscode και έβαλε τα sneackers. «Αργησες, μωρό μου!» της λέει ο Γιάννης, καθώς προχωρούν προς την αίθουσα συνεδριάσεων. « Τζινάκι; Κουμπώσου!». Κάνει πως δεν καταλαβαίνει το βλέμμα και πως δεν ακούει το «μωρό μου». Δεν έχει χρόνο για τέτοια. Κλείνει όμως το πάνω κουμπί του πουκάμισου που είχε ανοίξει. «Οι υπόλοιποι;» «Μέσα. Εσένα περιμένουμε».
Μπαίνει στην αίθουσα συνεδριάσεων. Οι υπόλοιποι προϊστάμενοι τμημάτων και οι συνεργάτες μηχανογράφοι την υποδέχονται με φιλοφρονήσεις και χαμόγελα. Ο Γενικός Διευθυντής, αποφεύγει να την κοιτάξει. Λίγο την νοιάζει. Μόνο να πάνε όλα καλά να μην βλέπει τη φάτσα του και τα Σάββατα. Ποιος είναι αυτός δίπλα του; αναρωτιέται στιγμιαία αλλά μετά συγκεντρώνεται στην παρουσίασή της. Όλα τελικά λειτουργούν όπως πρέπει. Δέχεται συγχαρητήρια και ευχαριστίες για τη συνεργασία. Ο άγνωστος την κοιτάει με το κεφάλι γερμένο και με ένα απροσδιόριστο μειδίαμα – αντανακλαστικά τσεκάρει με το χέρι της το πάνω κουμπί του πουκάμισου.
Ευτυχώς τέλειωσαν και μάλιστα νωρίς. Δεν είναι ούτε 12! θα γυρίσει σπίτι και δεν θα της κρατάνε μούτρα. Προλαβαίνουν να πάνε και στην παιδική με τα παιδιά! Θα χαρούν! Η ομάδα προτείνει ούζο για να το γιορτάσουν. Θέλει να πάει αλλά εξηγεί πως δεν μπορεί. Οι άλλοι διαμαρτύρονται. Αυτή η ψυχή του project να λείπει; « Άλλη φορά…».
Παίρνει την τσάντα της και ψάχνει τα κλειδιά . Η γραμματέας της λέει πως ο Γενικός την θέλει. Πηγαίνει προς το γραφείο του με τα κλειδιά στα χέρια και την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. Ακουγόταν τις τελευταίες ημέρες πως θα αναβαθμιστεί το Τμήμα της σε Διεύθυνση. Με τόση δουλειά δεν πρόλαβε να μιλήσει μαζί του και να ζητήσει τη θέση. Τη δικαιούται, τρέχει το τμήμα 3 χρόνια τώρα.
Μπαίνει στο γραφείο. Ο «άγνωστος» βρίσκεται κι αυτός εκεί. Νέος συνεργάτης σκέφτεται. Ο Γενικός με χαμηλωμένο βλέμμα της συστήνει τον κ. Ανδρέου. «Σας θαύμασα» της λέει ο Ανδρέου προτείνοντας το χέρι του. Χαίρομαι πολύ θα σας έχω στην ομάδα μου. Θα συνεργαστούμε περίφημα.» Της παίρνει κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβει. Δίνει το χέρι της μηχανικά. Μηχανικά χαίρεται για τη γνωριμία και ζητάει συγγνώμη αλλά την περιμένουν και φεύγει. Κάνει ότι δεν ακούει τον Γενικό που την φωνάζει καθώς κατεβαίνει τρέχοντας -πάλι- τα σκαλιά. Βουρκώνει. Μπροστά τους κρατήθηκε. Ευτυχώς!!
Μπαίνει στο αυτοκίνητο. Το ρόλοι δείχνει 12.30. Το ράδιο ανοίγει αυτόματα «Μενεξέδες και ζουμπούλια..». Θυμάται τα λόγια του ξένου ανθρώπου “ μην στενοχωριέσαι κορίτσι μου….». Τελικά, τα ατυχήματα δεν είναι πάντα α-τυχήματα αλλά και τα “ευτυχώς” σπάνια δικαιώνουν τα συνθετικά τους.
Βάζει σε τάξη τη σκέψη της, όπως έχει εκπαιδευτεί. Απολογισμός: ένα ραγισμένο φανάρι. Επόμενη δράση: Η επιστολή παραίτησης, που περίμενε μήνες τώρα στα “Πρόχειρα”, θα βρεθεί στα «Απεσταλμένα». Hθικό δίδαγμα: το «ευτυχώς» είναι λέξη- παγίδα. Παραιτείται, λοιπόν και από αυτό.
