Francisco Brines
Σ’ ένα ταξίδι με αμάξι
[A punto de un viaje en coche]
Αντανακλούν τα παράθυρα
του δειλινού τη φλόγα
κι ένα φως γκρίζο επιπλέει
φερμένο απ’ τη θάλασσα.
Μέσα μου θέλει να παραμείνει
η μέρα που πεθαίνει,
λες και θα μπορούσα εγώ,
με τη ματιά μου, να τη σώσω.
Και ποιος τάχα να με βλέπει εμένα
και να μπορεί να με σώσει.
Μαύρο γίνηκε το φως
και σβήστηκε η θάλασσα.
José Manuel Caballero Bonald
Νυχτερινό με καράβια
[Nocturno con barcos]
Νιώθω να περνούνε τα καράβια απ’ τα βάθη
της νυκτός. Έρχονται από μιαν εποχική
χειμερινή παραμονή και τραβάνε για μιαν άλλη
προσωρινή στάση γι’ αργοναύτες·
τούτες οι ρότες
οι χιμαιρικές που περιπολούνε
τα λιμάνια τα μαγευτικά της φαντασίας.
Αόρατα φορές φορές, οργώνουνε τις χώρες της ομίχλης
τις βαθιές,
μεσ’ από κόσμον έρημο περνούν·
σε κάποιες θυελλώδεις αφηγήσεις
από υαλογραφίες ξέθωρες, μοιάζουνε
με το αίσθημα που πίσω τους αφήνουνε κάποια όνειρα.
Ως εδώ πέρα φτάνει η γοργή
των μηχανών η ανάσα, η ορμή
του νερού πάνω στην πορεία·
και καμιά φορά
μια σειρήνα ξεδιπλώνει
της θλίψης της την κακόφωνη κορδέλα
μες στους θολούς τους κύκλους του ανέμου.
Τούτων των καραβιών ο κώδικας είν’ ο δικός μου.
Με κείνα κάθε νύχτα πάει και πάει η ψυχή μου.
Δύο βασικοί εκπρόσωποι της ισπανικής ποιητικής «Γενιάς του ’50», ο Φρανθίσκο Μπρίνες και ο Χ. Μ. Καμπαγιέρο Μπονάλδ, έφυγαν τον μήνα που μόλις πέρασε (Μάιος 2021), με διαφορά μόλις 11 ημερών μεταξύ τους.
Ο Μπρίνες (γεννημένος σε αγροτική περιοχή κοντά στη Βαλένθια το 1932) ήταν μέχρι πριν από λίγες μέρες ο κορυφαίος επιζών ποιητής της χώρας του. Στο ποιητικό έργο αυτού του, ελεγειακού κατά βάση, ποιητή η παιδική ηλικία προβάλλει ως μοναδικός χαμένος παράδεισος, ενώ η σπουδή του θανάτου εντείνεται καθώς το έργο του εξελίσσεται. Το 2020 ο ποιητής τιμήθηκε με το μέγιστο βραβείο των ισπανικών γραμμάτων, το Βραβείο Θερβάντες. Λίγους μήνες πριν φύγει, είχε πει: «Για μένα, η ζωή ήταν ένα κερί που ’δωσε λιγοστό φως· ένα φως, όμως, που καίει κι αψηφά το κέρινο σώμα».
Λιγότερο γνωστός ο Μπονάλδ (γεννημένος στη νοτιότερη περιοχή της Ισπανίας, το Κάδιθ, το 1926), υπήρξε όμως αξιόλογος ποιητής, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος. Ήταν πολιτικά ενεργός και αντιμετώπισε διώξεις από τη φρανκική δικτατορία. Η ποίησή του συνδυάζει το κοινωνικό με το εξομολογητικό στοιχείο. Παρέμεινε συγγραφικά ενεργός μέχρι τα βαθιά γεράματα. Είχε πει σχετικά: «Το να μένεις μετέωρος σε ανανεώνει. Όποιος δεν παραμένει σιωπηλός, όποιος εξισώνει στοχασμό και βίο, δέχεται τη μεγάλη ωφέλεια της ανανέωσης».
