Παρατηρώ με ύφος ειδικού δυο ραγισματιές στο παρμπρίζ. Δεν είναι πολύ μεγάλες ζημιές κάποιοι εξειδικευμένοι τεχνίτες στο αντικείμενο εύκολα τις επισκευάζουν. Αν κάποιος τους επισκεφτεί, θα εντυπωσιαστεί. Τίποτε δε θα φαίνεται, ούτε ράγισμα ούτε ρωγμή, ούτε τίποτε. Καινούριο θα γίνει το τζάμι.
Το όλο θέμα δε με απασχόλησε περισσότερο. Πήρα το αυτοκίνητο, το πήγα, το είδε ο μάστορας, το εξέτασε μισό λεπτό και γνωμοδότησε να αλλάξω όλο το τζάμι, γιατί, όπως και να ΄χει, ραγισμένο τζάμι είναι και το γυαλί που ράγισε δεν ξανακολλάει -κι αν κολλήσει θα φαίνεται άσχημα. Με είδε διστακτική στην αποδοχή της παροιμίας, μου επιβεβαίωσε ότι όλα θα τα πληρώσει η ασφάλεια, κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα, μπήκα στο αυτοκίνητο κι έφυγα. Έβαλα μουσική απαλή, είχε ζέστη και το μυαλό μου άρχισε τα παιχνίδια. Σκέφτηκα τι εύκολο που είναι με τα υλικά αγαθά να επισκευάζονται και ούτε γάτα ούτε ζημιά -σε αντίθεση με τις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλάζει κάποιος το γυαλί, βάζει ένα άλλο ολοκαίνουριο και το απολαμβάνει. Υπάρχει περίπτωση να στεναχωρηθεί με την αλλαγή; Αμφιβάλλω!
Με τους ανθρώπους, όμως, τι γίνεται; Έχεις ένα φίλο -καλό φίλο- πας διακοπές, μοιράζεσαι τις ίδιες νύχτες, τα ίδια σάντουιτς, τις ίδιες μπύρες, γελάς και κάτι πάει στραβά και το μυαλό σου σκοτεινιάζει. Καθαρός καυγάς, συνηθίζεις να λες, καθαρή συμφιλίωση. Έλα, όμως, που δεν είναι καθόλου έτσι. Καθαρός καυγάς, ακόμη πιο καθαρό το τέλος. Γιατί θα τολμήσεις να πεις τις αλήθειες σου, θα επιχειρήσεις να ψελλίσεις τα παράπονά σου, θα καταθέσεις τις ενστάσεις σου. Κάθε ένσταση θα γίνει και μια ρωγμή και κάθε γιατί σου και ένα πισωπάτημα.
Έχεις άλλο φίλο -πολύ καλό φίλο, πάλι- τον φιλοξενείς, του δίνεις το αυτοκίνητό σου τότε που μένει άνεργος -αν και λένε ότι αυτοκίνητο και γυναίκα δεν δανείζονται, εσύ το παραβλέπεις κι αυτό. Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται, άλλωστε. Κι αυτός με την πρώτη ευκαιρία σε διαβάλλει, σε μειώνει, κάνει πως λείπει, όταν πας από κοντά να ξεκαθαρίσεις τι συμβαίνει. Μάταια και φρούδη η ελπίδα ξεκαθαρίσματος. Μιλά η προσωπική πείρα. Και αναρωτιέσαι μήπως αυτό το «παραπάνω» σου τρομάζει τον κόσμο, τον κάνει και μαζεύεται, μήπως ισχύει τελικά το ρηθέν «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος»… (Μετά από ορισμένα χρόνια ζωής σ΄ αυτή τη γη τείνω να το υιοθετήσω εξολοκλήρου, μέχρι και motto θα το κάνω).
Δίνεις, προσφέρεις …σώπα…κάτι σαν Άγιος ακούγεσαι -το μαζεύω, λιγάκι- δίνεις, προσφέρεις και δεν αναγνωρίζεσαι και ραγίζει το γυαλί. Αυτοί «οι δικηγόροι του διαβόλου»
θα τοποθετούνταν με σαφήνεια εναντίον σου, καταθέτοντας ενστάσεις περί του μη ευθέος δρόμου της ζωής, περί το «είναι» και το «φαίνεσθαι» των ανθρώπων και θα επέρριπταν το βάρος σε σένα που όφειλες να προσέχεις περισσότερο, αντί να τρέφεις μεγάλες προσδοκίες, πιο μεγάλες από εσένα. Και όταν μια ξαφνική μπόρα σου ανατρέπει την ηρεμία, σου χαλάει τη διάθεση, σου αναποδογυρίζει τα πάντα -πολύ Γούντι Άλεν βλέπεις- κι αυτό μέσα στη ζωή είναι. Ας πρόσεχες, θα σου πουν.
Την επόμενη μέρα πρωί πρωί φτάνω στο μάστορα για την αλλαγή παρμπρίζ. Θαυμάζω το νέο τζάμι. Έξοχο. Καθαρό. Όμορφο. Αποχωρώ, παίρνοντας οδηγίες χρήσης. Μικρές χαρές τις λες αυτές και τελικά είναι αξιοθαύμαστο πως σου αλλάζουν τη διάθεση.
Τη μεθεπόμενη μέρα μπαίνω στο πανεπιστημιακό campus. Με σταματά ο φύλακας και μου ζητά να επιδείξω το σήμα ελεύθερης εισόδου. Κοιτάζω το παρμπρίζ του αυτοκινήτου και ψάχνω το σήμα που μου επιτρέπει την είσοδο.…αλλά το σήμα δεν είναι εκεί. Πετάχτηκε με τα θρύψαλα.
Ακόμη το σκέφτομαι το σήμα. Ολόκληρη διαδικασία είναι να πάρω καινούριο. Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχα φτιάξει τις ρωγμές.
