ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ 4 (Σβήνουν τα πάντα):

Σβήνουν τα πάντα, και όλα συνεχίζουν να υπάρχουν

Ορφανά όπως εγώ στο σπλαχνικό σκοτάδι

Μελάνι νύχτα χύνεται

Ωκεανός ενώνοντας

Νεκρούς και ζώντες, ζώα και φυτά

Και έργα μάταια θεών κι ανθρώπων

Αξεδιάλυτα

Ενώνοντας–

Μέσα, πιο μέσα

Παφλασμός αβύσσου

Και αναδύεται ξανά ο Όνειρος

Θεότητα πολύφθαρτη

Ολόγυρά μου τυφλά φτεροκοπήματα, συνωστισμός

Οι δαίμονες να δαιμονίζονται

Να γεννηθούν πάλι και πάλι στις μορφές μου

Να υπάρξουν άλλη μια φορά κι αγόρι και κορίτσι και πουλί

Θάμνος και πλάνητας ιχθύς αναδυόμενος

Κι Εμπεδοκλής και φίδι και Μαρία–

Να φτιάξουνε πάλι και πάλι

Τμητά από το άτμητο

Να περιβάλει απ’ την αρχή χώμα το σώμα την ψυχή

Τον θάνατο επιτρέποντας

Να ξανακόψουν με το πέτρινο μαχαίρι το νερό

Τον ρου της ιστορίας

Χωρίζοντας τα ζεύγη, τις τριάδες

Των εννοιών, των ιδεών και των συμβόλων τους

Ποντίζοντας τη γέφυρα

Διασκορπίζοντας μέλη μαρμάρινα, πεσσούς, οστά

Ανακατεύοντας τα γράμματα, τη γέφυρα αχρηστεύοντας

Τις ακριβείς λέξεις της διάβασης

Κι ούτε προσθήκη πια ούτε αφαίρεση

Ως το ξημέρωμα, σιωπή-