Καλή η ανάθεση συγγραφής αρχαιόθεμων δραμάτων σε σύγχρονους λογοτέχνες, όμως πρέπει να έχουν κάποια ευδόκιμη θητεία στον θεατρικό λόγο, ακόμα κι όταν επαναλαμβάνουν τις θεατρικές εμμονές τους.

Δράμα η κατάσταση στο μικρό θεατράκι της Παλαιάς Επιδαύρου με τους θεατές να καταφτάνουν με το πάσο τους μισή ώρα μετά την υποτιθέμενη έναρξη της παραστάσεως.

Μόνον τα τζιτζίκια έμοιαζαν να το διασκεδάζουν, οι ταξιθέτες και ο ψευδός που ανέλαβε να μας προειδοποιεί στα αγγλικά για όλα τα δεινά, τα μη και τα απαγορεύεται.

Κι αν το σημερινό μου κριτικό σημείωμα έχει τον αέρα ευθυμογραφήματος, είναι γιατί ευτράπελη ήταν όλη η παράσταση, με επιθεωρησιακά, τηλεοπτικά και άλλα εξωδραματικά και παραδραματικά ευτράπελα στοιχεία.

Καλή η Φαίδρα της Άννα Μάσχα. Αυτή η ηθοποιός θα μπορούσε να μας πείσει κι ότι ερωτεύτηκε τον τηλεφωνικό κατάλογο!!! Όλη η παράσταση άντεξε χάρη σε αυτήν, αλλά δεν στήθηκε καταρχήν πάνω της αλλά σε μια χαζοχαρούμενη παρέα ενθουσιαστών, που θα μπορούσε να είναι το ανάλογο του Χορού των Σατύρων στο σατυρικό δράμα (υπό την ευρείαν, υπό την πολύ ευρείαν έννοιαν).

Καλό και το σκηνικό με τη λιμνούλα / ρηχή πισίνα στο επίπεδο της σκηνής. Καλή και η μουσική. Σαχλή η μουσική. Αυτή η τριπλή επανάληψη του υποτιθέμενου ποπ τραγουδιού περασμένων δεκαετιών ούτε σε ξεφτισμένη επιθεώρηση στο Δελφινάριο δεν θα μπορούσε να σταθεί.

Και καλά όλ’ αυτά (λέμε τώρα!!!), όταν η απορριγμένη Φαίδρα βάζει φωτιά στο δάσος για να κάνει φλαμπέ τον αδιάφορο Ιππόλυτο και μετά αναλαμβάνεται εις τους ουρανούς (τσαλαβουτώντας στην ρηχή λιμνούλα – ρομαντικώ τω τρόπω – με το είδωλο του μεταστάντος κατακαημένου, κυριολεκτικώς) ούτε σαν παρωδία της Μήδειας δεν θα μπορούσε να σταθεί. Ακόμα και ο Μποστ θα σήκωνε τα χέρια απελπισμένος μπροστά σε τόση αναιδή προπέτεια, εμπρός σε έναν τόσο θρασύ θρίαμβο – κι εκείνο το χειροκρότημα, ούτε σε ρωμαϊκή αρένα…

Τελικά, όσο κι αν υποκλινόμαστε, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως συνεχίζουμε το έργο του Ευριπίδη, ή – έστω – του Σενέκα, χωρίς να χρειαζόμαστε επειγόντως …κούρα αυτογνωσίας.

Γιατί μπαίνουμε σε χωράφια που δεν είναι τα δικά μας διαιωνίζοντας τις εμμονές μας.

Η αστική ζωή απομάκρυνε τον άνθρωπο από το περιβάλλον και ο νοητικός άνθρωπος πόρρω απέχει από τον λυσσαλέο πόλεμο των ενστίκτων που συναγωνίζονται σε βιαιότητα τα στοιχεία της Φύσης. Γι’ αυτό καλόν είναι να μην μιμούμαστε αυτά που δεν καταλαβαίνουμε.

Ας ξεχωρίσουμε τα αρχέτυπα από τις ασήμαντες μικροδονήσεις που διαφοροποιούν την ασήμαντη καθημερινότητά μας.

Το θέατρο είναι καθρέφτης, είδωλο της κοινωνίας του καιρού μας. Απογοητευτικό στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ακόμα και το «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δ. Κεχαΐδη – Ε. Χαβιαρά διαπραγματευόταν καλύτερα το θέμα της ερωτικής ανέξοδης και αδιέξοδης ασφυξίας του συμβιβασμένου αστού.

Σημεία των καιρών και «απορία ψάλτου ..βηξ». Δραματουργική αμηχανία και απειρία χαρακτήριζε το όλο κατά παραγγελίαν κείμενο. Θλίψη και αποστροφή. Αυτό είμαστε λοιπόν ως Συλλογική Συνειδητότητα;

Η όλη ενδυματολογία συντελεστών και …τετελεσμένων εκεί παρέπεμπε: σε μια Ρώμη της παρακμής, άνευ αξιών, άνευ λόγου, στο έλεος των μετρίων που θριαμβολογούν πάνω στα πτώματα των γενναίων μονομάχων (όλων των άξιων δραματικών ποιητών του καιρού μας που βρίσκονται παραγκωνισμένοι, κανείς δεν τους αναθέτει τίποτα και βλέπουν τους …ελαφρούς να επιπλέουν – οι συνήθεις ύποπτοι δημοσιοσχεσίτες παντού και πάντα, δρέπουν την μερίδα του λέοντος και το κούφιο χειροκρότημα, τροφή στην ματαιοδοξία τους).

Ευτυχώς που υπάρχουν τα τζιτζίκια, η φύση του περιβάλλοντος χώρου, και το κώνειο από το αυτοφυές διαβολόχορτο που βλαστάνει ανενόχλητο στον δρόμο προς το λιλιπούτειο αυτό θέατρο. Αχρείαστο να είναι. Τον Σωκράτη τον δολοφονήσαμε προ πολλού και οι σύγχρονοι σιωπούν ή ξενιτεύονται.

Ντροπή και όνειδος!!! Νεοέλληνες, τόση αρχοντοχωριατιά και τόσο θράσος σε συνδυασμό είναι δραστικότερα από το κώνειο!!!

Γιατί δεν το δείχνουν αυτό το δραματάκι στην τηλεόραση; Εκεί θα άντεχε μια χαρά και δεν θα εταλαιπωρείτο η μέση μας περιμένοντας να αρχίσει καθυστερημένο το μάταιο θέαμα μιας χρήσεως.

Και για να μην κλείσουμε γκρινιάζοντας συγχαρητήρια στους υπεύθυνους του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου που επιμένουν να πειραματίζονται τολμηρά με νέα ονόματα. Φτάνει να εναλλάσσονται με καινούργια, ει δυνατόν άγνωστα.

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΟ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΣΟΦΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ Σ. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ.

Ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής και Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ

www.konstantinosbouras.gr

info:

https://www.ticketservices.gr/event/aef–i–faidra–kaigetai/?lang=el

Και, από τα Δελτία Τύπου:

Μια Φαίδρα που δεν πεθαίνει, αλλά αντιμετωπίζει τον ερωτισμό ως κάλεσμα ζωής. Έτοιμη να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της ακούγοντας το κάλεσμα του πάθους ως υπόσχεση ζωτικότητας. Στον αντίποδα της ενοχικής Φαίδρας του αρχαίου μύθου και των κλασικών μεταγραφών της, και εμπνευσμένη από την ερωτική ηρωίδα της Τσβετάγεβα, η σύγχρονη Φαίδρα της Αμάντας Μιχαλοπούλου αναλαμβάνει την ευθύνη της επιθυμίας της και έρχεται αντιμέτωπη με τη φωτιά – φωτιά καταστροφής και αναγέννησης, σΆ όλες τις εκδοχές και τις μεταμορφώσεις που υπαγορεύει το ελληνικό καλοκαίρι.

Η Παλαιά Επίδαυρος, με το μικρό της θέατρο-κοχύλι πλάι στην παραλία, είναι το ιδανικό σκηνικό γιΆ αυτή τη νέα ελληνική εκδοχή του μύθου, στη σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού. Η παράσταση προτάσσει μια σύγχρονη ανάγνωση του έργου, αποφεύγοντας το στερεότυπο του αταίριαστου έρωτα, που ακολουθεί τον μύθο της Φαίδρας από την αρχαιότητα ως σήμερα.

Νέα ελληνικά έργα εμπνευσμένα από το αρχαίο δράμα

 με ανάθεση από το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Τέσσερις πρωτοποριακοί *ές συγγραφείς, η Αλεξάνδρα Κ*, ο Γιάννης Μαυριτσάκης, η Αμάντα Μιχαλοπούλου και ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, γράφουν με ανάθεση του Φεστιβάλ από ένα σύγχρονο έργο, συνομιλώντας με τη

 Μήδεια, τις Βάκχες και τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, και τις Τραχίνιες του Σοφοκλή. Τέσσερα νέα έργα, με ορίζοντα τέσσερις πρωτότυπες σκηνοθεσίες, που υπογράφουν οι Γιάννος Περλέγκας, Γιώργος Σκεύας, Γιάννης Καλαβριανός και Ελένη Σκότη, στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου.

Πέρα από την ιδιαίτερη δυναμική κάθε κειμένου και κάθε παράστασης ξεχωριστά, πρόκειται για ένα ενιαίο καλλιτεχνικό εγχείρημα, με δραματουργική, ερμηνευτική, κοινωνική, αλλά και εκδοτική διάσταση. Ένα πείραμα που ανακινεί και τονώνει τη δημιουργική διαδικασία από το σημείο μηδέν: Αφενός, τροφοδοτεί τον διάλογο της θεατρικής γραφής με το Αρχαίο Δράμα, προσφέροντας νέο πεδίο αναστοχασμού πάνω στη σχέση των μύθων με τη σύγχρονη ταυτότητα. Αφετέρου, σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή για τον χώρο του θεάτρου, κινητοποιεί πάνω από τριάντα ηθοποιούς και πολλούς ακόμα ανθρώπους του θεάτρου –σκηνοθέτες, σκηνογράφους, μουσικούς, δραματουργούς, μεταφραστές… έναν ολόκληρο θίασο καλλιτεχνών– που συναποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα στο πλαίσιο του φετινού καλλιτεχνικού προγράμματος.

Με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον, αλλά και προς το εξωτερικό, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η δίγλωσση έκδοση των έργων, στο πλαίσιο μιας ενιαίας θεατρικής σειράς βιβλίων σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Νεφέλη. Ένα φιλόδοξο εκδοτικό εγχείρημα, που συμπληρώνει οργανικά τη συνολική αυτή πρωτοβουλία στήριξης και ανάδειξης του ελληνικού θεάτρου.

Σκηνοθεσία Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά

 Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια

 Βάνα Γιαννούλα

Φωτισμοί

 Νίκος Βλασόπουλος

Σύνθεση μουσικής

 Δήμητρα Τρυπάνη

Επιμέλεια κίνησης

 Μαριάννα Καβαλλιεράτου

Τραγούδι

 Γιώργος Γλάστρας

Βοηθός σκηνοθέτη

 Αλεξία Μπεζίκη

Βοηθός σκηνογράφου

 Άννα Ζούλια

Φωτογραφίες

 Ελίνα Γιουνανλή

Παίζουν

 Άννα Μάσχα (Φαίδρα), Νίκος Λεκάκης (Ιππόλυτος), Μαρία Κοσκινά (Ληώνη), Μαρία Μοσχούρη (Αφροδίτη), Ειρήνη Ιωάννου-Παπανεοφύτου (Άρτεμη)

Εκτέλεση παραγωγής­­ Εταιρεία Θεάτρου

Sforaris

Διεύθυνση παραγωγής

 Κατερίνα Μπερδέκα

Οργάνωση παραγωγής

 Πάνος Σβολάκης