Η μοναξιά του ποιητή ή όταν ο ποιητής Όμικρον « έκλεισε τον πάπυρο, την περγαμηνή, τον υπολογιστή / τάισε το οικόσιτο κοράκι στο μπαλκόνι / και ξάπλωσε να κοιμηθεί»

«Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον», ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη, από τις εκδόσεις Πόλις

Ο ποιητής Όμικρον, που καταπιάνεται με μικρές  μικρές ιστορίες ηρώων, για να  ντύσει τη δική του μοναξιά με πρόσωπα μοναχικά και αυτά, που διεκδικούν, εμπλέκονται, διαμαρτύρονται, διαψεύδονται

 Ο ποιητής Όμικρον, με το χαρακτηριστικό όνομα, κύκλος η ζωή, όπως το γράμμα της αλφαβήτου, χωρίς τέλος και αρχή « την ώρα που αυτός κλείνει τα μάτια και κοιμάται / κάπου αλλού κάποιος άλλος απότομα ξυπνά / κάθεται στο γραφείο του και γράφει»

Ο ποιητής Όμικρον, με την ανησυχία της γραφής, συνειδητοποιεί τη γυμνή μοναξιά του, όταν οι ήρωές του αποσύρονται από την ποιητική σκηνή, όταν όλα τελειώνουν στο χαρτί «η πένα αναπαύτηκε οριζόντια / και το μελάνι στέρεψε»

Ο ποιητής Όμικρον, εραστής του λόγου και της γραφής βαθιά γνωρίζει πως « η ποίηση / η μόνη γη που οι ψυχές συμπίπτουν»

Τέλος ο ποιητής Όμικρον τη δική του απάντηση δίνει στην ερώτηση του υποθετικού δημοσιογράφου « Ετοιμάζετε κάποια καινούρια δουλειά;» « Θα με ενδιέφερε αυτή του τσαγκάρη ή του θηριοδαμαστή», αφού «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις / να μην τις παίρνει ο άνεμος» ( Μ. Αναγνωστάκης, Ποιητική) αφού τα θηρία της ψυχής ο ποιητής δαμάζει.

Πίσω από τα πρόσωπα  περσόνες, ο ποιητής Όμικρον κλιμακώνει την επώδυνη διαδικασία της ποιητικής δημιουργίας, αλλά και την ευφορία και πληρότητα, που νιώθει ο δημιουργός. « Η μόνη πραγματική συγκίνηση / …/ όταν έγραψε το πρώτο της ποίημα» ζητά να γραφεί στον τάφο της η  Άννι  Έντσον Τέιλορ, ενώ η Σύλβια Πλαθ ψήνει κουλουράκια μπύρας με συνταγή απλή «πολύ πιο εύκολο από το να γράψεις ένα ποίημα». Και ο Διονύσιος  Σολωμός « ..μόνος μου / χαράζω με σουγιά / το βράδυ τους καρπούς μου / και αίμα συλλέγω σε δοχείο/ για να μπορώ μ’ αυτό να γράφω / εγώ, ο Ιερομόναχος Διονύσιος…/ Ποιητής». Ο Κώστας Καρυωτάκης συμβουλεύει  «Παραδεχτείτε τη φτώχια, την πνευματική σας ένδεια / τη σύφιλη, ποτέ όμως ότι είστε ποιητής. / Θα υποφέρετε αιώνια». Όμως «Το ποίημα είναι το Θεϊκό Αυγό».

Διαδικασία δύσκολη και επώδυνη  η ποίηση. Συνεπαίρνει τον ποιητή, συντροφιά και νόημα στη μοναχική και απόμακρη ζωή του, μολονότι «Στο κάτω κάτω κανείς δεν σε προσκάλεσε / εισχώρησες απ’ τις ρωγμές, / δεν μου έδωσες ποτέ την ευκαιρία να διαλέξω. / Ναι, μια από αυτές τις μέρες, τ’ ορκίζομαι. / Θα σ’ ανταλλάξω, ποίηση. /… και μετά…/ χωρίς μελάνι / χωρίς χαρτί και μολύβι / θα ισορροπήσω»

28 αφηγηματικά ποιήματα, πολλά με μορφή αυτοβιογραφικού λόγου. Οι ήρωες, φιγούρες τραγικές, μιας ζωής πέρα και έξω από τα καθιερωμένα,  Άννι  Έντσον Τέιλορ, Σύλβια Πλαθ, Λόρδος Μπάιρον, Διονύσιος Σολωμός, Κώστας Κρυστάλλης, Έμιλι Ντίκινσον, Νίκος Καββαδίας, Κώστας Καρυωτάκης, οι τρεις αδελφές του Α. Τσέχωφ  και χαρακτήρες όπως η Ηλέκτρα, η Μαρία η Μαγδαληνή, ο Ιούδας. Οι ήρωες άλλοτε, φιγούρες του παραμυθιού, ο Πήτερ Παν, η Τινκερμπελ, ο Κάπτεν Χουκ, ο Τζακ, αλλά από το φασόλι, που ένας άγνωστος του πρόσφερε ποτέ δεν φύτρωσε μια φασολιά. Και πίσω από τους ήρωες ο ποιητής με τα πολλά πρόσωπα, κομμάτι της μοίρας τους και αυτός, ο δικός τους μικρόκοσμος, ο κόσμος ο μέγας για «την Τέχνη της Ποιήσεως».

Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, μια εξαιρετική συλλογή, με έναν ιδιαίτερο ποιητικό τρόπο, αυτόν της Χλόης Κουτσουμπέλη, θίγει ζητήματα Ποιητικής και   κάνει κοινωνό τον αναγνώστη της μυστικής ζωής του ποιητή και των ποιημάτων του

Όσο για τον ποιητή Όμικρον, μπορεί γυμνός να ένιωσε «όταν όλα είχαν τελειώσει στο χαρτί», μπορεί να «έκλεισε τον πάπυρο, την περγαμηνή, τον υπολογιστή» και να ξάπλωσε να κοιμηθεί, όταν τελείωσε η αγωνία και ο κάματος της γραφής, όμως ποτέ δεν ξέχασε πως «Ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ»  (Γιώργος Σαραντάρης)