Μέσ’ απ’ τους Αμπελώνες διάλεξεν η Νύφη
δρόμο να πάρει για να πάει στην εκκλησιά
και καθώς βάδιζε
με τ’ ολοκέντητό της νυφικό τους δαντελένιους πέπλους
ξέπλεκα τα μαλλιά γαλάζια
_ στα βλέφαρα κουκίδες μπλε ψηλά στο μέτωπο _
θύμιζε ξωτικό• μια ωχρή νεράιδα
που ακολουθούσαν μουσικοί _ δυο νέοι _
ένας τους με βιολί και ο άλλος με άρπα.

Μπορντό τσαμπιά μαύρα μυριάδες
μούστο σταλάζαν ευωδιές οίνων πανάκριβων
ομίχλες έρχονταν από τ’ απέναντι βουνά
( βουνά μ’ αιώνων χιόνια ξεχασμένα ηφαίστεια )
και οι μουσικοί πιάσαν _ με βλέμμ’ αλλόκοτο _
μια μελωδία, αστραφτερή, σαν κρύσταλλο
( που έφερνε νοσταλγίες στην ψυχή πόνου μιαν αίσθηση )
τραγούδι σε μια γλώσσα μυστική γεμάτη σύμφωνα.

Οι ομίχλες γοργοπύκνωναν… φιδογυρί_
ζοντας ( βέρες κατάλευκες δροσιάς στεφάνια )
τη Νύφη στόλιζαν που αχνογελούσε. _
Λίγο μετά ξαναραιώναν… χάθηκαν οι ομίχλες
μα η Νύφη, τώρα, δεν φαινόταν πουθενά.

Οι μουσικοί συνέχισαν το δρόμο τους
_ απτόητοι _
( την απουσία της σαν να μην είχαν νιώσει )
κι όταν στην εκκλησιά κάποτε φτάσαν
στάθηκαν στον κατάπληκτο γαμπρό μπροστά
άρπας απόκοσμους ρυθμούς βιολιού εξακολουθώντας…

( Κέρκυρα, 21/9/2017 )

***

Η Αλεξία Αθανασίου γεννήθηκε στην Κέρκυρα & ζει μόνιμα στο Νησί των Φαιάκων με τις δεκάδες φιλαρμονικές. Σε νεαρή ηλικία εξέδωσε τα μυθιστορήματα επ. φαντασίας ” Αιωρούμενη Πραγματικότητα ” ( εκδόσεις Έψιλον 1997 ) & ” Ντράιζεν ” ( εκδόσεις Έψιλον 2001 ).Επίσης δεκάδες διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σ’ έντυπα περιοδικά του φανταστικού. Ποιήματά της δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά & έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και σε ανθολόγια ποίησης.