Όταν θα πεθάνω

Όταν θα πεθάνω, θέλω ένα φιλί.

Θέλω μια δροσιά στο μάγουλό μου.

Να ’ναι σκαμμένο

ή σάμπως να ’ναι ακόμα ένυδρο,

από εκείνα που κοπέλες

μια βραδιά, κάτω από ομπρέλες,

ζητούν και πέρα

από το φθινόπωρο;

Κάτι που να φυσάει στην έξαψή τους…

Κρίμα, γιατί είμαι εντεταλμένος,

πώς όταν πεθάνω

δεν θα με κλάψει η μικρή μου αδερφή.

Αυτή αποχαιρέτησε, πάει λίγος καιρός.

Και τι να κάνουμε,

δεν είναι και τόσο τραγικό,

                          όντας νεκρός

να μην υπάρχει μια δραστηριότητα συγκίνησης

γύρω από το λείψανό μου.

Αλλά θα ήθελα

να σπαρταράει

κάπου εκεί στην άκρη  των εναπομεινάντων δασών-που η γραφειοκρατία θα αποτελειώσει, χα, χα!-

μια απλωσιά

από παλιά ρούχα αποξενωμένων γνωστών.

Μια σκιά από έναν πρώην καλό μου φίλο,

που θα παρηγορεί τη φωτογραφία μου

και θα φλυαρεί για το αύριο.

Ανένταχτος ακόμα

στο προσωρινό του αιώνιου,

δίκαιος

που δεν θα με γνωρίζει πια,

εμένα, έναν από τα παλιά άγνωστό του.