«Η ζωή που μας δόθηκε δεν είναι σύντομη, εμείς την κάνουμε να είναι τέτοια»

                                                                                                                                       Σενέκας

     Η  Στέλλα Πριόβολου αποφασίζει να κλείσει σε αυτό το βιβλίο της, ως η γιαγιά Άλκηστη,  την εμπειρία μιας ενδιαφέρουσας ζωής, ζωής γεμάτης από δημιουργία και προσφορά. Συνθέτει δεκατρείς μικρές ιστορίες με διάθεση αναστοχασμού και έντονη την ανάγκη να «μεταφερθεί» αυτή η ζωή στη μικρή εγγονή της. Να «μεταφερθεί» όχι προς παραδειγματισμό, αλλά ως παρακαταθήκη στοργής και έγνοιας.

      Η προσωπική αφήγηση της γιαγιάς  Άλκηστης διατηρεί όλους τους κειμενικούς δείκτες αυτοβιογραφικής μορφής, αλλά συγχρόνως κατορθώνει να αντικειμενοποιήσει καταστάσεις, να απομακρυνθεί από το ειδικό και να ανοιχτεί στο γενικό, ενθαρρύνοντας τον αναγνώστη στην φιλοσοφική ενατένιση του μυστηρίου της ζωής. Άλλωστε η συγγραφέας στις «Προλογικές σκέψεις» θέτει τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους θα κινηθεί η συγγραφή και προδιαθέτει αναλόγως τον αναγνώστη γι’  αυτή την ενατένιση.

     Περιστατικά της παιδικής ηλικίας της γιαγιάς  καταγράφονται  με παραστατικότητα και χιούμορ, διηγήσεις από την εφηβεία και τα νεανικά χρόνια μεταφέρουν συνήθειες, αντιλήψεις, συμπεριφορές μιας εποχής που ανήκει στο πρόσφατο παρελθόν, μιας εποχής που  πέρασε, αλλά άφησε βιώματα, διαμόρφωσε  ήθη,  σφράγισε πρόσωπα, καθόρισε πορείες ζωής.  Αναπαρίσταται μέσα από τις οικογενειακές σχέσεις μια κοινωνία που πίστευε στη γνώση, επένδυε στην παιδεία και ενθάρρυνε την εκτέλεση του καθήκοντος και την επιδίωξη της αριστείας. Αλληλοϋποστήριξη, αξιοπρέπεια, αλληλοσεβασμός, ελευθεροφροσύνη, αλλά και πάθη της ανθρώπινης φύσης, όπως τα άγχη, ο έρωτας, η διάψευση, η απώλεια, η θλίψη, οι χαρές, έχουν όλα τη θέση τους σε μια ζωή αλήθειας που δεν εξιδανικεύεται, απλώς καταγράφεται με λογισμό και συναίσθημα.

      Η γιαγιά Άλκηστη  -της οποίας το όνομα δεν είναι τυχαία επιλεγμένο, καθώς η ετυμολογική του προέλευση (ἀλκηστής: ικανός, ισχυρός, από το ἀλκή: ισχύς) ταιριάζει απολύτως με την προσωπικότητά της- αναφέρει επίσης, σε δόσεις που μπορεί η μικρή εγγονή Στέλλα να κατανοήσει, όσα έζησε στον τομέα της επιστήμης και της πολιτικής. Με παρρησία και ευθυκρισία μιλάει για στρεβλώσεις και παθογένειες στα ΑΕΙ, καταγράφει διαψεύσεις και απογοητεύσεις. Η τόλμη της είχε συνέπειες  στη σταδιοδρομία της και το ήξερε εκ των προτέρων, αλλά με το βιβλίο της θέλει να πει στην εγγονή της ότι απαιτεί θυσίες η αλήθεια και η αξιοπρέπεια. Αξίζει ο άνθρωπος να αγωνίζεται με  πίστη σε αρχές και αξίες κι αυτό αναδεικνύεται μέσα από συγκεκριμένες επιλογές που έκανε η γιαγιά σε όποια θέση ευθύνης βρέθηκε, με στόχο τη διεύρυνση της γνώσης και το καλό των φοιτητών της, γιατί η γιαγιά Άλκηστη ήταν κυρίως δασκάλα, δασκάλα με όραμα. Και από τον στίβο της πολιτικής καταγράφονται ενδιαφέρουσες γνωριμίες και αποτελεσματικές συνέργειες που υπηρέτησαν ἠ έστησαν νέους θεσμούς για το κοινό καλό.

      Η γιαγιά μιλάει για όλα στην εγγονή, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, «για της ζωής τα γυρίσματα», και κληροδοτεί παραδείγματα βίου χωρίς διδακτισμό, με γλυκύτητα και αγαπητική διάθεση προστασίας.  Ο λόγος απλός αλλά φροντισμένος   ρέει όμορφα, με γλωσσικές και υφολογικές επιλογές ανάλογες κάθε φορά της μορφής επικοινωνίας και της περίστασης. Ο προσωπικός τόνος και η χρήση του β΄ ενικού προσώπου οικοδομεί αμεσότητα και  ζωντάνια. Συχνά οι περιγραφές και οι εικόνες  ανταποκρίνονται στην παραστατικότητα κινηματογραφικής γραφής. Όταν το βιβλίο τελειώνει ξέρεις ότι σου μετέφερε αυθεντικά μια πραγματεία ζωής και κάπως λυπάσαι που θα στερηθείς το απολαυστικό ταξίδι που σου πρόσφερε. Αυτή η γνώση και η αίσθηση δεν αποτυπώνει καθαρά  την επιτυχία της συγγραφής;