Ποιήματα και πόθοι

Η ποίηση σήμερα, εποχή πανδημίας και γενικότερης κρίσης, ελκύει αρκετούς ανθρώπους, συγγραφείς και μη, οι οποίοι επιχειρούν να εξωτερικεύσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους στο χαρτί και προχωρούν στην έκδοση ενός βιβλίου με στίχους ή φράσεις. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος (Ελευσίνα, 1965) ο οποίος έχει σπουδάσει Φυσική και Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης. Για χρόνια υπήρξε συγγραφέας βιβλίων Φυσικής, εδώ, στον τόμο Γενόσημα, μας παρουσιάζει 278 πεζά ποιήματα, όπου εκφράζει τις απόψεις του για ποικίλα ζητήματα, υπαρξιακά, φιλοσοφικά, ερωτικά και βεβαίως λογοτεχνικά. Ορισμένες από αυτές δεν μπορούν να ενταχθούν κάπου με την πρώτη ματιά, απαιτούν προσήλωση και εμβάθυνση. Για παράδειγμα, το πρώτο πεζό ποίημα, το «Τυφλότητα», είναι απολύτως αινιγματικό:

Στην αφή όταν ανατρέξω, η όσφρηση δεν είναι μακριά κι η ακοή συνεπικουρεί. Έτσι αρχίζει να εκδηλώνεται  σιγά σιγά αυτό που λέμε  «κατάσταση οικειοθελούς τυφλότητας».

Έχει ενδιαφέρον να τονίσουμε πως πολλά από τα ποιήματα αφορούν την ποίηση και τους ποιητές. Φαίνεται πως ο δημιουργός τους νοιάζεται αρκετά για εκείνους που ασχολούνται συστηματικά ή όχι με το συγκεκριμένο είδος γραφής και τους σχολιάζει δεόντως. Το πρώτο σχετικό ποίημα είναι το «Η ποίηση», εκ πρώτης άποψης επίσης αινιγματικό:

Ποίηση είναι αυτή η επαναδιατύπωση. Και το πώς σκαρφάλωνε ξανά στις κλίμακες το κάθε σπασμένο τραγούδι.

 Το αμέσως επόμενο, το «Μαύρα νερά», έχει τον ίδιο στόχο κι είναι κι αυτό αινιγματικό:

Επίσης ποίηση είναι, εκεί που τα λόγια σε άδειασαν κι δεν υπήρχαν ήχοι και μια γριά ίσιωνε τη φούστα της με τις παλάμες, πριν κολυμπήσει στο σκοτάδι. Και τα νερά που μείναν μαύρα ακόμη κι όταν χάραξε. Καλύτερα∙ να μην την βλέπουν γυμνή οι ποιητές, γριά γυναίκα.

 Έπειτα, στο «Ποιητές», κάνει μια μικρή επίθεση σε κάποιους που γράφουν ποίηση, οπότε ο αναγνώστης αναρωτιέται προς τι όλα αυτά, πού το πάει, τι θέλει να κάνει:

Μα πλέον άφαντοι κι οι ποιητές, δεν εμφανίζονται∙ ούτε καν για να πιστοποιήσουν την ποίηση που μόλις αναγνώρισαν ως τέτοια.

 Σύντομα διαπιστώνουμε πως μετά την ποίηση σπουδαίο ρόλο παίζει εδώ και ο πόθος, το ερωτικό πάθος. Αυτό είναι εμφανές στο «Ο πόθος»:

Τον πόθο όταν σκέφτεσαι, σκέφτεσαι τη λέξη «πόθος». Όταν σε αρπάζει ο πόθος, τίποτα δε σκέφτεσαι.

Το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται στο «Ήταν κάποτε», όπου μιλάει για μια γυναίκα:

Ήταν κάποτε εκείνη που αγαπούσα. Εκεί που την αγαπούσα, και τότε που την αγαπούσα, ακόμα είναι.

Στο «Επανάληψη», ο πόθος συγκεκριμενοποιείται, ο δημιουργός γίνεται πιο τολμηρός, ή καλύτερα πιο συγκεκριμένος:

Ο οργασμός είναι ένας θάνατος  και μια γέννηση μαζί. Όμως μετά τον οργασμό, δεν αρχίζει ούτε ο θηλασμός ούτε η αποσύνθεση. Γεγονός ενθαρρυντικό διότι ο οργασμός ως πράξη θα επαναληφθεί∙ κι ας φαίνεται να διαρκεί μια στιγμή μονάκριβη.

Θα κλείσουμε τούτη τη μικρή παρουσίαση των πεζών ποιημάτων του Κ.Χ. Λουκόπουλου με το «Η ποίηση τώρα», που είναι αινιγματικό, όπως τα προηγούμενα:

Τώρα η ποίηση δεν είναι αναγκαία. Αρκεί η φούστα.

                                       ,